vrijdag 3 november 2017

Zwangerschapsverlof #6

Ik schrijf dit terwijl de muziekmobiel van de box aanstaat. Mijn kleine meisje ligt er heerlijk naar te kijken, ze maakt vrolijke geluidjes en heeft het zo te horen enorm naar haar zin. Dat kleine meisje is inmiddels al ruim vijf weken oud. Ze groeit enorm! Als ik terugkijk naar foto's van vlak na de bevalling, kan ik niet geloven dat dat hetzelfde meisje is. Wat een verandering, nu al. 

Bijna zes weken zijn we verder en wat is het leven veranderd! Het is zo heerlijk om 's morgens haar kamer in te lopen, om haar uit haar bedje te halen voor haar eerste voeding van de dag. Het is zo heerlijk om met haar te knuffelen. Om naar haar te kijken terwijl ze slaapt. Om haar in bad te doen. Om haar te horen genieten als ze in de box ligt. Het is bizar hoeveel liefde je voor zo'n klein mensje kan voelen. Al vanaf de eerste seconde!

Maar het kan ook best zwaar zijn, en soms komen de muren wel op me af. Ik mis het om weer tussen de collega's en de leerlingen te zijn. Laatst was ik 's avonds op mijn werk om een cursus te geven (even een avondje de deur uit!), en ik hoorde collega's en ouders van leerlingen praten over de alledaagse dingen. Ik vond het zo raar dat hun leven ondertussen gewoon door was gegaan, terwijl mijn leven stil lijkt te staan. Elke dag ziet er hetzelfde uit: voeden, verschonen, knuffelen en het huishouden, heel veel meer doe ik niet op een dag. Ik heb altijd gedacht dat ik het heerlijk vond om thuis te zijn, maar sinds mijn zwangerschapsverlof ben ik daar anders over gaan denken. Het is fijn om 's avonds thuis te zitten, na een dag de deur uit te zijn geweest, maar om elke dag zo door te brengen, is niets voor mij.

Er zijn waarschijnlijk zat vrouwen die het verschrikkelijk vinden om weer aan het werk te gaan na hun verlof, maar om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot het zover is. Laat het nieuwe jaar maar beginnen!

Liefs!