Een vader en een moeder, een vervelend vervolg

Dit is eng. Gistermiddag schreef ik de blog over vaders en moeders, welke vanochtend online kwam. Gisteravond overleed de vader van een meisje dat vorig jaar bij me in de brugklas zat. Ik ben niet extreem bijgelovig, maar misschien voelde ik het onbewust toch aan. Je weet het niet...

Bron

Het overlijden van deze man, wie ik vorig jaar heb ontmoet op een tafeltjesavond, brengt me - hoe stom - wel op de inhoud van deze blog. Het is verschrikkelijk om inspiratie te halen uit andermans overlijden, maar ik denk dat mijn blog ook wel informatief zou kunnen zijn.

Als ik tot mijn pensioen in het onderwijs blijf werken, gaat het ongetwijfeld nog vaker voorkomen dat één van de ouders van mijn (oud)leerlingen overlijdt. Het is verschrikkelijk, het is oneerlijk, het is verdrietig... Maar het is helaas de werkelijkheid. En omdat het vaker zal gebeuren, kan het handig zijn om te bedenken wat je in zo'n geval zou kunnen doen.

Dagelijks rijd ik ongeveer anderhalf uur op de scooter. Op de heenweg denk ik voornamelijk aan mijn bed, maar op de terugweg gebeuren er hele andere dingen in mijn bovenkamer. Ik bedenk een manier om mijn lokaal op de vrolijken, ik bedenk hoe ik wiskunde leuk kan maken voor de leerlingen (komt later nog een blog over) of ik bedenk iets om met deze situatie om te gaan.

Toen mijn moeder overleed, aan het eind van de vierde klas, kreeg ik een kaart van een docente. Er stond een versje in ('Ben je boos, pluk een roos'). Dat versje sloeg helemaal nergens op, maar daar ging het mij ook niet om. Het ging erom dat deze docente met me meeleefde, ondanks dat ik al twee jaar niet bij haar in de klas zat.

Dit kaartje is me altijd bijgebleven. Ik kan niet zeggen dat dit een deel van mijn verdriet heeft weggenomen, maar ik vond en vind het een heel lief gebaar. Ik denk ook wel dat dit het minste is wat je voor zo'n leerling kunt doen.

Dit meisje is erg teruggetrokken. Ze praat niet makkelijk en door deze heftige gebeurtenis is de kans groot dat ze hierna nog meer gesloten word. Daarom wil ik haar iets geven wat haar misschien kan helpen bij het uiten van haar gevoelens. Iets wat ik ook kreeg in deze rotte periode en wat mij ook heeft geholpen om dingen een plekje te geven. Van een kennis kreeg ik een notitieboekje met een pen.

'Schrijf op wat je voelt. Schrijf op wat je denkt. Schrijf op wat je nog tegen haar had willen zeggen.'

Lieve Lotus,
je zult dit waarschijnlijk nooit lezen,
maar weet dat ik met je meeleef.

Liefs!