Update: Wat doe ik met leerlingen die een vraag hebben?

Vorige week schreef ik onderstaande alinea:

Ik laat de leerlingen hun vinger opsteken, ik schrijf de namen van de leerlingen op en ik roep de leerlingen één voor één naar voren. Of dit gaat werken in mijn klassen is de vraag, maar ik kan het in ieder geval proberen!

Vandaag komt daar een update over. Ik hoopte dat dit een geweldig succes zou worden en dat ik mijn vriend om zijn nek zou vliegen als bedank. Uiteraard heb ik mijn vriend de afgelopen week wel geknuffeld, maar dit was helaas niet de reden. Wat zo’n hele goede oplossing bleek het toch niet te zijn.

Maandag stelde ik dit voor in de eerste brugklas die ik die dag had. Ik schreef de namen op van de leerlingen die hun vinger hadden opgestoken en één voor één werkte ik het lijstje af. Het lijkt zo simpel, maar zo makkelijk was het helaas niet. De leerlingen die aan mijn bureau stonden voelden  ineens de druk niet meer van de leerlingen die stonden te wachten (denk ik?), dus ze dachten dat ze vijf minuten lang vragen op mij af mochten vuren. Ik zag het lijstje met namen alleen maar langer worden en aan het eind van de les verlieten leerlingen het lokaal van wie de naam nog op het lijstje stond.

Toch denk ik niet dat dit een heel slecht plan is. Het probleem is alleen dat ik de leerlingen te veel de gelegenheid geef om hun vragen te stellen. Leerlingen helpen en met een glimlach mijn bureau zien verlaten is het liefste wat ik doe, maar de leerlingen denken nu dat ze elke vraag bij mij neer kunnen leggen. “Mevrouw, 3a betekent toch 3 keer a? Mevrouw, 2 + 4 is toch gewoon 6, of is dat nou 8?” Daarbij hebben de leerlingen nu heel snel de neiging om het op te geven. Ze denken nu veel sneller: “Hé, in het antwoordenboek staat een ander antwoord dan in mijn schrift. Weet je wat, ik vraag het wel even aan mevrouw Snelten, dan vertelt zij me wel wat ik fout heb gedaan.”

Ik heb deze strategie overigens niet alleen in die ene brugklas geprobeerd, maar ook in mijn andere brugklassen. Ook daar werkte het niet. Het lijkt er dus op dat ik een nieuwe aanpak nodig heb. En een nieuwe aanpak… Die heb ik wel!

Mijn hoofd is tijdens het schrijven van deze blog vol gaan zitten met nieuwe plannetjes en die ga ik de komende weken uitvoeren. Ik zal ze voor mezelf opschrijven, uitproberen, evalueren en reflecteren. Ik voel me weer helemaal een student, maar dat geeft niets. Ook iemand met een diploma kan nog veel leren!

Liefs!