dinsdag 30 september 2014

Ik zit met een dilemma

Ik zit met een enorm dilemma. Ik denk dat ik het eerder al een beetje heb laten doorschemeren, maar ik heb totaal geen zin meer in mijn studie. Vandaag heb ik het meerdere keren proberen uit te leggen aan iemand, maar ik kan niet goed verwoorden waarom het me zo tegen is gaan staan.
 
Ik ging met onwijs veel zin mijn opleiding in. De hele vakantie heb ik er naar uitgekeken en ook tot aan de eerste dag had ik er enorm veel plezier in. De eerste lesdag was wel oké. Het niveau lag redelijk hoog, maar ik kon het nog volgen. De klas vond ik minder leuk. De gemiddelde leeftijd ligt enorm hoog en er zitten maar weinig leeftijdsgenoten op de opleiding.
 
Bij het maken van het huiswerk ging er een knop om. Voor het eerst maakte ik mee hoe het is om iets niet te snappen. Mijn vorige opleiding heb ik met weinig moeite doorstaan. Dat ik nu niets van het huiswerk snapte, vond ik eng. Wat voelde ik me dom! En ik heb al niet de doorzettingsvermogen om dan vervolgens verder te puzzelen, dus dit was het eerste teken dat de opleiding niet de juiste keuze was.
 
Maar het niveau is absoluut niet het enige wat me tegenstaat. Het hele idee van de opleiding is om vervolgens les te kunnen geven in de bovenbouw. En tja, dan wil ik niet. Natuurlijk wist ik dit van tevoren, maar de reden dat ik de opleiding ben gaan doen is omdat ik het studeren miste. En nu de studie me tegen is gaan staan, is het hele doel van de studie voor mij weggevallen.
 
Extra salaris zal ik ook niet krijgen als ik de opleiding heb voltooid. Misschien een beetje, maar - omdat ik in de onderbouw wil blijven werken - zal het geen enorm verschil zijn.
 
Als ik nu stop met de opleiding, kan ik me richten op mijn huis, op mijn werk en eindelijk weer op mijn hobby's. Wat mis ik het lezen! Er komen zo veel leuke boeken in de winkels de komende dagen, er liggen thuis nog veel leuke boeken op me te wachten... Ik wil lezen! En ik mis het schrijven ook. De recensies, maar ook mijn eigen verhalen. Het is niet dat ik daar nu geen tijd voor heb, maar doordat ik nu constant met mijn opleiding in mijn achterhoofd zit, lukt het me niet te richten op het schrijven van mijn verhaal.
 
Hopelijk kan ik volgend jaar wat extra uren gaan werken. Op dit moment geef ik vijftien lesuren, maar ik zou met liefde meer willen werken. Vergeleken met de opleiding vind ik het lesgeven zo leuk, dat ik het liefst mijn woensdag ook nog vol zou plannen met lessen in plaats van met de studie. Voor mijn portemonnee zou dat ook niet verkeerd zijn.
 
De knoop is nog niet definitief doorgehakt, maar het gaat niet lang meer duren voordat ik echt stop met studeren. Of ik het zonde vind dat ik nu ga stoppen? Ja, aan de ene kant wel. Ik ben nu nog jong en ik heb er nu de tijd voor. Maar aan de andere kant gaat de studie mij nu niet gelukkig maken. En dan het idee dat ik dit nog drie jaar moet doen...
 
Liefs! 

zondag 28 september 2014

Mijn taken van dit jaar

Er werd mij laatst de vraag gesteld welke klassen ik dit jaar les geef en welke andere taken ik dit jaar heb. Vandaag ga ik daar dus iets over schrijven.

Dit jaar geef ik les aan vier klassen: drie brugklassen havo/vwo en één klas 2vwo. In mijn 2vwo-klas zit een handje vol leerlingen met Grieks en Latijn. Alle leerlingen uit deze klas volgen drie extra vakken: Spaans, drama en extra Engels en Frans (dit is verwerkt in één vak). Bij elkaar komt dit voor mij neer op vijftien lesuren: vier uur wiskunde aan elke brugklas en drie uur aan mijn 2vwo-klas. 

Deze 2vwo-klas is ook mijn mentorklas, wat meteen mijn grootste extra taak is. Sinds dit jaar ben ik mentor en meteen vanaf de eerste dag vond ik dit een verrijking van het werk. Natuurlijk moeten alle moeilijkheden nog komen, maar op dit moment heb ik vooral de lusten van het mentoraat.

Een andere taak is de donderdagavond. Vijf avonden per jaar, vorig jaar waren het er negen, geef ik les aan ouders. Zij kunnen zich hier vrijwillig voor opgeven en samen met een collega geef ik de ouders wiskundeles, dezelfde stof als hun zoon/dochter tijdens de wiskundelessen krijgt. Ontzettend leuk!

Een paar weken geleden ben ik mee geweest op kamp. Ook dit valt binnen mijn extra taken. Ik zag hier ontzettend tegenop, maar uiteindelijk vond ik het heel leuk. Vermoeiend, maar wel leuk! 

Daarnaast organiseer ik de kangoeroewedstrijd, maar dat is pas ergens in maart. Wat ook pas later in het jaar terug komt, is het surveilleren bij een schoolfeest. De afgelopen jaren ben ik er mooi onderuit gekomen, maar in juni moet ik er helaas toch aan geloven. Bah!

Dat waren mijn taken van dit jaar. Niet veel, maar al met al ben ik er toch aardig wat tijd aan kwijt!

Liefs!

zaterdag 27 september 2014

Dagboek: Een rustige week (#4)

Ik wilde bijna schrijven dat ik behoefte heb aan vakantie, maar dat is niet zo. Ik heb juist een enorm rustige week achter de rug. Weinig buitenschoolse activiteiten en veel avonden thuis. Toch had ik deze week niet altijd zin om naar mijn werk te gaan. Ik schreef er woensdag al over. Regenachtig weer, kou, wind... Ik zit dan toch liever binnen.
 
Op maandag begon mijn werkweek heerlijk rustig. Het eerste uur gaf ik een SO, de twee lesuren erna had ik tussenuren. Ik had de toets binnen twintig minuten nagekeken en de cijfers waren prachtig: mijn mentorklas (2vwo) scoorde gemiddeld ruim boven de 8! Dat was op dinsdag wel een traktatie waard! Ik heb op mijn bureau een grote pot neergezet vol met snoepjes. De eerste ronde snoep van dit jaar zit er dus al op.
 
Dinsdag begon ik mijn dag met mentorgesprekken. Na de gesprekken van de week ervoor was ik best aangeslagen. Er werden enorm heftige dingen verteld waar ik echt even van moest bijkomen. Gelukkig had ik deze ochtend "gewone" gesprekken, waarbij het ergste toch wel de hoeveelheid huiswerk was. Maar zelfs dat zag ze niet echt als een probleem. Op dinsdag kregen mijn brugklasleerlingen een proefwerk. Ik heb dus drie heerlijk rustige lessen gedraaid. Het nadeel is toch wel altijd de enorme stapel nakijkwerk wat er overblijft...
 
Woensdag was ik vrij van mijn studie. Ik zou thuis moeten studeren, maar ik kon me er echt niet toe zetten. De dag heb ik dus doorgebracht in de stad, samen met mijn zusje. We hebben verjaardagscadeautjes gekocht voor mij (bijna jarig, jeeej!) en we hebben samen geluncht. 's Middags heb ik een dutje gedaan en 's avonds ging ik door de regen naar een verjaardag. Na zo'n heerlijke ochtend en zo'n regenachtige avond had ik donderdag echt geen zin om naar mijn werk te gaan!
 
Gelukkig had ik donderdag het eerste uur vrij. Hoewel, gelukkig? Als ik om half zeven van huis vertrek, is het donker buiten, maar wel onwijs rustig. Als ik rond half acht weg ga, doe ik er een stuk langer over door alle kinderen die met z'n tienen naast elkaar voor me blijven fietsen. Dat er een scooter achter ze rijdt, kan ze niets schelen.
Op mijn werk had ik het naar mijn zin. Totdat ik 's middags ging vergaderen. Vergaderen vind ik op zich niet erg, maar sinds kort heb ik - vanwege mijn mentoraat - vergaderingen met andere collega's dan waar ik normaal gesproken mee omga. En het zijn niet echt mijn type mensen. Helaas.
 
Over vrijdag heb ik niets te klagen, eindelijk. De vrijdag is echt mijn rustdag, een goed begin van het weekend. Eerste twee uren vrij, alleen mijn drie brugklassen, een tussenuur en natuurlijk de hele dag het TGIF-gevoel. Heerlijk! Om half drie reed ik al richting huis met het fijne gevoel dat al mijn toetsen zijn nagekeken en ik dit weekend nog maar één ding op de planning heb staan: huiswerk voor mijn studie...
 
Nog drie weken tot de herfstvakantie. Volgend weekend vier ik mijn verjaardag, het weekend erna ben ik echt jarig en de anderhalve week daarna ben ik waarschijnlijk nog in de verjaardagsroes. Die drie weken overleef ik makkelijk! En na de vakantie kan het aftellen tot de verhuizing echt beginnen, yes!
 
Liefs!

vrijdag 26 september 2014

Weekend!

Hoe gek kan het leven soms zijn? De hele week kijk ik uit naar de vrijdag, maar als het dan vrijdag is, denk ik: ik zou nog wel een dagje kunnen werken!
Dat vrijdaggevoel geeft me zo veel energie. :-)

Fijn weekend allemaal!

Liefs!

donderdag 25 september 2014

Telefoontjes naar ouders

In de vijf jaren tijd dat ik nu stage loop en voor de klas sta, heb ik één telefoontje gepleegd naar de moeder van een leerling. Dat gesprek ging uiteindelijk nergens over (of er uitwerkingen van de opgaven op internet te vinden zijn...), maar ik vond het doodeng. Dit telefoontje was drie jaar terug. Alle jaren daarna heb ik het telefoneren mooi weten te omzeilen. Totdat ik mentor werd.

Op mijn werk is het verplicht om alle ouders van de mentorleerlingen te bellen rond eind oktober. Ik leek er nog even onder uit te komen. Toch mailde een moeder mij of ik telefonisch contact met haar wilde opnemen. Oh no! Ik heb er uren tegenop gezien, maar uiteindelijk was het me gelukt. Zonder te stotteren, maar wel met rode wangetjes, belde ik moeder op. Het gesprek duurde een minuut of tien en ik kon de conclusie trekken dat het eigenlijk wel heel goed ging.

Vanavond had ik weer een telefonische afspraak gepland, uiteraard op verzoek van moeder. Om half zeven 's avonds zou ik bellen. Mijn avondeten van half zes kreeg ik maar met moeite binnen, door de zenuwen. Ik heb al een hekel aan bellen (WhatsApp is echt een uitvinding!), maar al helemaal als ik een vader of moeder van een (mentor)leerling moet bellen. Doodeng!

Hopelijk verdwijnt die angst vanzelf. Over een paar weken moet ik toch alle ouders gaan bellen. Wat zou het heerlijk zijn als ik die gesprekken kan aangaan zonder afgekloven vingernagels...

Liefs!

woensdag 24 september 2014

Herfst

Shit. Ik vind het verschrikkelijk om het te moeten zeggen (of eigenlijk: schrijven), maar ik heb geen zin om morgen (en de rest van het kalenderjaar) naar mijn werk te gaan. Ik kom net thuis van een mini-verjaardag en eigenlijk had ik al geen zin om daarheen te gaan. Het regent namelijk sinds vanochtend al. Af en toe is het droog, maar zodra het regent komt het ook met bakken uit te hemel. En ja, ook op de terugweg van de verjaardag naar huis. 

Het wordt steeds kouder. Op zich is dat niet zo erg, maar wel wanneer je geen werkende kachel thuis hebt staan. Het duurt nog even voordat we ons nieuwe huis in kunnen en voordat het echt helemaal af is, zitten we waarschijnlijk al in januari. Een groot deel van de winter moeten we dus nog in onze poppenkast doorbrengen. Met een legging onder mijn broek, vijf lagen bovenkleding, een fleecedeken en een dekbed op de bank. Heel veel waxinelichtjes aan, om nog een beetje een warmtegevoel te hebben. Maar of het zal helpen...?

Maar goed, ik heb dus geen zin om naar mijn werk te gaan. Het begint steeds vroeger donker te worden, het begint weer te regenen en wanneer ik 's morgens op mijn werk aan kom, voelen mijn benen aan als ijspegels. Ik houd daar niet van. Ik vind het heerlijk om driekwartier op de scooter te zitten, maar alleen als het droog is en het kwik ergens rond de vijftien graden schommelt. Niet in deze tijd van het jaar.

En omdat ik geen zin heb om naar mijn werk te GAAN, heb ik ook geen zin meer om op mijn werk te ZIJN. Ik wil thuis zitten. Kaarsjes aan, kopje thee erbij, televisie aan en genieten. De herfst vind ik echt niet erg, zolang ik maar binnen zit. En dat lukt helaas niet als er toch geld binnen moet komen.

Overigens heb ik ook totaal geen zin meer in mijn studie. Heb ik dat al gezegd? Ik had vandaag een studiedag, wat betekent dat ik thuis heel hard aan mijn studie moet werken (lees: shoppen met mijn kleine zusje, een middagdutje doen van bijna drie uur en op verjaardagsbezoek gaan bij mijn zwager). Ik had zo geen zin in mijn huiswerk, dat ik het wéér heb opgeschoven. Hopelijk heb ik er volgend weekend iets meer zin in...

Liefs!

maandag 22 september 2014

Een paar vreemde kinderen

Ik geef les aan een brugklas met een paar vreemde kinderen. Ik geef les aan een brugklas met een paar vreemde kinderen. Ik snap echt niet door wat voor mensen deze kindertjes zijn opgevoed. Als ze al een opvoeding hebben gehad.

Een paar voorbeelden horen? Oké, prima. En deze voorbeelden komen allemaal uit de les van vandaag. Wat kunnen er een hoop dingen gebeuren in vijftig minuten.

- Een leerling mag van mij naar het toilet. Wanneer deze leerling terug komt, schopt hij tegen de voet van een klasgenoot aan. Huh?
- Leerling nummer twee komt terug van het toilet en slaat een etui van een tafel af. Huh?
- Een leerling komt naar mij toe voor hulp. Wanneer hij terug naar zijn plaats achterin het lokaal loopt, ziet hij zijn etui ineens drie tafels voor hem liggen. "Voor de grap" afgepakt door zijn klasgenoot. Huh?
- Wanneer ik klaar ben met een preek over 'niet aan elkaar en aan elkaars spullen zitten', slaat een leerling een klasgenoot met een etui. Huh?
- Wanneer ik de strafregels voor deze leerlingen uitschrijf, stormen de andere zesentwintig leerlingen als een gek naar de deur, omdat "de bel zo gaat". Huh?
- Als ik ze vriendelijk, rustig en toch dwingend vraag om weer terug te gaan naar hun plek, en twee seconden later de bel gaat, stormen ze opnieuw naar de deur en vechten om maar als eerste het lokaal uit te kunnen. Huh?

Serieus, ik snap dit niet. Ik ben opgevoed met het feit dat ik me moet gedragen. Thuis, op school en bij anderen. Dat doe ik ook, dat vind ik wel zo netjes. Iemand schoppen, iemands etui voor de grap afpakken of iemand zelfs maar slaan met een etui? Hoe kan dat?

Liefs!

zaterdag 20 september 2014

Dagboek: Hoe ziet mijn bed er ook al weer uit? (#3)

Er is weer een week voorbij en echt waar: ik ben kapot. Ik heb behoefte aan weekend, even rust, even een avondje thuis. Het is niet eens het lesgeven waar ik zo moe van ben. Het zijn de lange dagen die ik maak.

Maandag had ik na mijn werk een afspraak met de makelaar. Er moesten honderd handtekeningen worden gezet onder het tijdelijke koopcontract. Superspannend, wat het is een enorme stap die we maken. Het huis komt steeds dichterbij en ik heb er zo veel zin in!

Ook op dinsdagavond had ik een afspraak rondom het huis, gelukkig dit keer achter de computer. Het is echt een enorme uitvinding, maar tegenwoordig kun je een oriëntatiegesprek en adviesgesprek over een hypotheek gewoon met de webcam en een telefoonverbinding doen. Handig! We waren rond acht uur klaar met dit gesprek en toen kon de avond echt beginnen. Gelukkig had ik geen hele vermoeiende dag achter de rug, want mijn dag bestond voornamelijk uit het afnemen van SO's.

Ik had dinsdagochtend ook mijn eerste gesprekken met mentorleerlingen. Per leerling had ik tien minuten uitgetrokken, maar met deze leerlingen was ik eigenlijk na een minuut of drie wel klaar. Ik geef les aan een vwo-klas met héél veel extra vakken, zoals Spaans, Grieks en extra Frans en Duits. Een beetje de nerdjes van de school, al mag ik dat zo natuurlijk niet noemen. Deze ochtend kreeg ik de vier probleemloze leerlingen en we hadden zo weinig te vertellen, dat er wel eens een ongemakkelijke stilte viel. Oeps!

Woensdag zat ik weer op de opleiding. Bah, wat ging ik er met tegenzin naartoe! Ik zie het niet meer zo zitten. Het niveau ligt ver boven mijn pet, ik heb te weinig doorzettingsvermogen en ik weet nu al dat ik niet in de bovenbouw les wil geven. Waarom ga ik eigenlijk nog door? Maar volgens mij heb ik geen andere keus. Ik ben geen doorzetter, maar als ik A zeg, moet ik ook B zeggen. Nog drie jaar volhouden!

Donderdag dacht ik écht dat ik bijna weekend had. Wat was het elke keer weer teleurstellend als ik me bedacht dat ik nog twee dagen moest werken... En ik had donderdag ook nog eens een extreem lange dag. 's Morgens vertrok ik om tien voor zeven naar mijn werk en 's avonds was ik om elf uur thuis. Ja, echt waar. Lesgeven, mentorgesprekken, heel veel kopiëren, nakijken en 's avonds stond ik weer voor een zaal met honderd ouders. Wat was ik blij toen ik in mijn bedje lag...
De mentorgesprekken van donderdag compenseerden de gesprekken van dinsdag qua inhoud. Dinsdag hadden mijn leerlingen niets te vertellen, donderdag hoorde ik een meisje met sociale faalangst (hey, that sounds like me!), een meisje dat depressief is en zichzelf in haar lichaam snijdt en een jongen dat nu al bekend staat als de druktemaker van de klas...

Thank God It's Friday! Eindelijk brak de laatste dag van de week aan. Ik was zo blij dat het bijna weekend was*, dat ik enorm vrolijk was tegen mijn leerlingen. 
'Hebben we hier wiskunde?' vroeg een leerling toen hij me in een ander lokaal zag staan. 
'Nee, vandaag hebben we hier Spaans,' lachte ik. Brugklassers kun je zo makkelijk in de maling nemen!
Ik maakte er vrijdag drie rustige lesuren van. Ik heb de tweede betekenis van de stopwatch op het bord geïntroduceerd. De afgelopen twee weken heb ik deze alleen gebruikt aan het begin van de les om de spullen open te leggen. Vanaf vrijdag gebruik ik deze ook weer om stilte-minuten te creëren.

Liefs!

*Oeps, door deze zin lijkt het alsof ik mijn werk ineens niet meer leuk vind. Maar dat is niet zo hoor! Ik mis mijn bed gewoon heel erg. En mijn vriend, die tegenwoordig ook acht dagen per week werkt...

vrijdag 19 september 2014

Een heel uniek aanbod

Tijdens de stilte-minuten ligt een meisje, Amira, languit op haar tafel. Eén keer heb ik oogcontact met haar, maar het lijkt haar niet veel te interesseren. Ze gaat echt niet aan het werk! Haar buurvrouw, Lisa, stoot haar een paar keer aan, om haar aan te sporen. Als Lisa merkt dat Amira echt niet aan het werk gaat, besluit Lisa ook het bijltje erbij neer te gooien. Terwijl de andere 27 leerlingen perfect aan het werk zijn, liggen Amira en Lisa een beetje niets te doen. Ja, zuurstof te verbruiken. Gelukkig zitten (ehhh... liggen) ze achterin het lokaal, in een hoekje. Niemand die ze ziet en niemand die kan denken: hé, die meisjes daar werken niet aan de opgaven, dan hoef ik het ook niet te doen!

Vijf minuten voordat de bel gaat loop ik met mijn agenda op ze af.
'Hé dames. Jullie ouders hebben heel veel schoolgeld betaald, zodat jullie goed onderwijs krijgen. Het is dan wel de bedoeling dat je van de lestijd gebruik maakt. Dus we gaan een afspraak maken om deze lestijd in te halen. Maandag tijdens de grote pauze heb ik al een afspraak, maar zullen we de eerste pauze afspreken? Gewoon, in ditzelfde lokaal?'
'Maar waarom dan?' vraagt Amira.
'Omdat jullie net een half uur niets hebben gedaan. Ik geef jullie de kans om de lestijd in te halen. En wees er maar blij mee, want ik gun echt niet iedereen mijn vrije pauzes.'
'Maar...'
Ik zie aan ze dat ze niet goed weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik zie ze denken: moeten we blij zijn met dit aanbod, of is dit gewoon een smerige truc om ons terug te pakken? Na een paar seconden hebben ze inderdaad door dat dit gewoon een soort van nablijven is.
'Maar Lisa deed helemaal niks,' probeert Amira haar vriendin te redden.
'Nee, dat is het probleem ook een beetje. Jullie deden allebei niet veel, daarom bied ik jullie ook deze kans aan. Nou, wat denken jullie ervan? Maandag in de kleine pauze? Zet het direct in je agenda, voor het geval je het vergeet.'
Amira kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. Als ze ziet dat ik haar naam in mijn agenda schrijf, weet ze dat ik serieus ben.
'En zorg dat je volgende keer wel mee doet in de les. Zo'n aanbod ga ik niet vaker doen.'

Liefs!

maandag 15 september 2014

Volle agenda's & het mentoraat

Half acht 's avonds. Mijn avondeten zit net in mijn maag, terwijl ik toch het liefst rond zessen mijn avondeten nuttig. Maar dat zat er vandaag niet in.

Om half zes zat ik bij de makelaar om ons (tijdelijke) koopcontract te leven. Een enorme stap in ons leven, al voelt dat nog niet zo. Ik kan het nog steeds niet beseffen. Waarschijnlijk komt het besef pas echt als we de sleutel krijgen en elke avond aan het klussen zijn. Tegen het klussen zie ik enorm op, maar ik kijk des te meer uit naar het moment waarop ik kan gaan inrichten én het moment dat het helemaal af is. Hopelijk zal dat eind januari zijn.

De agenda's van mijn vriend en mij zitten helemaal volgeschreven. Gezamenlijke afspraken, zoals het tekenen van dit soort papieren en een gesprek met de hypotheekadviseur, maar ook veel persoonlijke afspraken. Mijn vriend gaat vanaf deze week weer avonddiensten draaien en ik ga vanaf deze week weer 's avonds les geven op mijn werk. Vijf avonden verdeeld over een paar maanden, maar toch! Ook ben ik iedere woensdagavond op mijn studie. 

Toch klaag ik niet. Ik vind het heerlijk om weer een volle agenda te hebben. Ik ben een persoon dat het liefst de avond op de bank doorbrengt, maar ik voel me met zo'n druk schema enorm nuttig. Ik zie er niet meer tegenop om naar mijn werk te gaan (daarover straks meer) en die rustmomentjes probeer ik op een ander tijdstip te pakken. In een tussenuur bijvoorbeeld, of 's avonds voor het slapen gaan. Mijn voornemen is om vanaf nu zonder telefoon naar bed te gaan. Ik zit gemakkelijk elke avond nog een uur met mijn telefoon te spelen voordat ik daadwerkelijk ga slapen. Social media checken, whatsappen, YouTube-filmpjes kijken... Zo zonde van mijn nachtrust!

Ik vond het gisteren zo jammer dat ik niet naar mijn werk hoefde. Sinds de allereerste werkdag tel ik nog net niet de minuten af tot ik weer naar mijn werk kan. Ik vind mijn mentorklas zo leuk, dat ik de rest maar voor lief neem. Ik merk dat ik, nu ik mentorleerlingen heb, de andere leerlingen niet meer zo speciaal vind. Ze zijn wel leuk hoor, die brugklassers. Maar als mijn mentorleerlingen binnenkomen, voelt het als 'thuiskomen'. Ja, echt! Kunnen jullie de tijd nog herinneren dat ik enorm tegen het mentoraat opkeek? Ik zou nu niets liever meer willen!

Morgen begin ik met mijn eerste mentorgesprekken, waarbij ik individueel met mijn leerlingen praat. Ik heb me goed voorbereid. Ik heb flesjes water klaarstaan en een doos tissues gekocht. Ik weet niet wat ik per ongeluk bij de leerlingen los maak of wat ze op tafel gaan gooien, maar ik kan maar beter voorbereid zijn...

Liefs!

zaterdag 13 september 2014

Dagboek: KAMP! (#2)

Ik schrijf dit stukje nu op het allerlaatste moment. Ik stond op het punt om mijn huis te verlaten en de omgeving te ontdekken van het huis waar ik over een paar weken ga wonen, maar ik was helemaal vergeten dat er nog iets geschreven moest worden voor hier.

Ik heb het ook zo druk gehad! De afgelopen week heb ik mijn vriend nauwelijks gezien en ik weet ook amper nog hoe mijn bed er uit ziet. Terwijl ik die uurtjes rust uitstekend zou kunnen gebruiken.

Maandag en dinsdag heb ik "gewoon" gewerkt. Ik heb alle voorbereidingen voor later die week getroffen, ik ben de hele stad doorgegaan op zoek naar feesthoedjes, die ik uiteindelijk niet heb kunnen vinden. Ik moest op zoek naar een luchtbed en een slaapzak. En ik heb uiteindelijk drie grote tassen ingepakt voor slechts één nachtje kamp.

Woensdag ging ik naar mijn studie. 's Morgens vertrok ik al vroeg, omdat ik een inleveropdracht niet had gemaakt. Begint dat gedrag nu al? Ja, helaas wel. Maar ik had een goede reden: ik snap echt helemaal geen zak van alles wat er tijdens de colleges wordt uitgelegd. Ik maak nu mee hoe het is om niets van wiskunde te snappen. Ik weet nu hoe sommige leerlingen zich voelen.
's Avonds hoopte ik vroeg thuis te zijn, maar de NS besloot mijn plannen eens goed in de war te brengen. Een wisselstoring ergens midden in Nederland zorgde ervoor dat mijn trein niet reed. Een hoop gedoe later zat ik eindelijk in de goede trein en om half elf, ruim een uur later dan gepland, was ik thuis. 

En dat terwijl ik donderdag vroeg op moest: KAMP! Het ergste deel van kamp had ik gelukkig kunnen overslaan dankzij mijn studie, want op woensdagochtend fietsten ruim driehonderd leerlingen bijna drie uur naar de camping. Ik werd gelukkig gebracht met de auto, een stuk relaxter. De dag begon met een regenbuitje, maar de rest van de dag hadden we stralend weer. Gelukkig maar, want er stond een sport- en speldag op het programma. Er stonden meerdere luchtkussens klaar, er werd een stormbaan over het zwembad gelegd en de speeltuin werd omgetoverd tot hindernisbaan. 's Avonds volgde er een disco en om half twee lag ik eindelijk in mijn warme bed... eh... op het luchtbed in een koud tentje.

Vrijdagochtend ging al vroeg de wekker. Alles moest worden ingepakt, de tenten moesten worden afgebroken en de fietsen moesten worden gecontroleerd voor de terugweg. Na uren wachten zat ik eindelijk in de auto om naar het zwembad gereden te worden. Na daar ook nog eens uren wachten vertrokken we met de auto terug naar school. Ja, vrijdag was misschien niet zo intensief als de dag ervoor, maar slopend is dat wachten wel. Vooral als je in een snikheet zwembad zit!

's Avonds sliep ik om 21.00 uur. Er stond een dagje dierentuin op de agenda voor zaterdag, maar godzijdank ging dat uiteindelijk niet meer door. Vandaag gebruik ik dus om bij te komen en het huishouden te regelen, want dat is deze week ook blijven liggen...

Liefs!

dinsdag 9 september 2014

Geen perfecte mentoractie

Ik ben absoluut geen perfecte mentor. Ik doe mijn best om een goede, fijne mentrix te zijn, maar vandaag zat ik héél ver bij het perfecte vandaan. Ik heb drie keer iets door de ogen gezien, bij één leerling, binnen vier uurtjes tijd. 

Het eerste uur kwam hij binnen. 'Mevrouw, ik heb gistermiddag per ongeluk gespijbeld,' zei Chang. 'Ik dacht dat we na het zevende uur al klaar waren, maar we hadden het achtste uur nog Nederlands.'
Ik vergat om mijn mentorrol in te stappen en het enige wat ik kon doen, was heel hard lachen. Ik heb een half uur lang grapjes gemaakt over zijn actie. Pas daarna bedacht ik me dat het beter zou zijn geweest als ik hem naar de afdelingsleidster had gestuurd.

Ik gaf mijn leerlingen de laatste tien minuten van het mentoruur de tijd om hun huiswerk te maken of om een boek te lezen. Chang ging naast het tafeltje van een klasgenoot staan. Met z'n tweeën keken ze verdacht veel in het derde schrift dat open op tafel lag. Toen ik erbij ging staan, keken ze niet op of om.

'Lukt het met overschrijven?' vroeg ik. Ze twee leerlingen keken me even geschrokken aan. 'Maar mevrouw,' schoot Chang meteen in de verdediging, 'ik had gisteren geen tijd om mijn huiswerk te maken.'
'Geen tijd?' vroeg ik zogenaamd verbaasd. 'Je had vijftig minuten langer de tijd dan de rest van de klas, weet je nog?' 

Tot zover het eerste lesuur. Maar toen ik de leerlingen het vierde lesuur weer zag, dit keer voor een wiskundeles, zag ik Chang met zijn telefoon in zijn hand staan. Die zijn bij ons op school heel erg verboden. Daar staat twee tot drie uur nablijven voor, ligt aan de bui van de mentor of afdelingsleider. 
'Hé, een Samsung. Wat levert zo'n tweedehands dingetje op op Marktplaats?' 
Chang keek me geschrokken aan. Een telefoon afpakken van een tiener is als een snoepje afpakken van een peuter. Het hele lesuur lag zijn mobiele telefoon te pronken op de hoek van mijn bureau. Ik zag hem af en toe gluren en elke keer voelde ik weer een lach opkomen. Ahh, ik had best wel medelijden met hem!
Drie minuten voor het einde van de les riep ik de klas tot orde. 'Ik heb een getal onder de honderd in mijn hoofd. Wie het getal raadt, wint een Samsungtelefoon inclusief oordopjes.'
De ogen van Chang werden steeds groter. Hij is zo goedgelovig, die jongen. Ik liet alle leerlingen één voor één raden. Uiteraard raadde niemand het juiste getal. Chang was als laatste aan de beurt.
'Eénenzestig?' vroeg hij hoopvol. 
Ik lachte. 'Bofkont! Maar reken er maar op dat je volgende keer echt niet zo veel geluk hebt.'

De telefoon verdween snel in zijn tas. Groot gelijk, want de eerstvolgende keer dat ik dat ding zie, mag hij drie uur lang nablijven. Ho, wacht. Mag? Moet!

Liefs!

zaterdag 6 september 2014

Dagboek: De eerste werkweek (#1)

Wat een week! Wat ben ik trots op mezelf! Ik heb 't geflikt! De week ging perfect, beter dan ik had durven dromen. Deze week was ik écht mentor, ik startte met de opleiding en ik kocht een huis. Ja, echt waar!

Maar we beginnen bij het begin, maandag. Ik schreef er afgelopen week al over. Maandag zag ik mijn mentorklas voor het eerst. Dit is de groep waar ik het komende jaar, en misschien ook volgend jaar, maar op ga trekken. Begeleiden bij alle studieproblemen en alle persoonlijke problemen. Ik ga hun ouders ontmoeten, ik zal slapeloze nachten krijgen door deze kinderen... Maar dat maakt niets uit. Toen ik ze in een kringetje voor me zag, hield ik meteen al van ze. 

Dinsdagochtend zag ik ze het eerste uur weer. We hadden het over het kamp, waar we komende week heen gaan. We hadden het over de schoolregels, die ze natuurlijk nog wisten. Ook zag ik dinsdag mijn brugklassen voor het eerst. Het eerste tot en met het vierde uur gaf ik les en dat is een primeur, want dat heb ik nog niet eerder gedaan. Gelukkig had ik daarna direct twee tussenuren en kon ik even bijkomen.

Woensdag mocht ik uitslapen. Nou ja, tot een uurtje of acht. Daarna sprong ik de douche onder, zette een flinke kop espresso en pakte mijn tas in voor mijn eerste studiedag. Spannend! Ik sprak af met een klasgenoot die ik al kende van mijn vorige opleiding. Samen vertrokken we naar de grote stad. Ik was heel bang dat het direct heel zwaar zou zijn, maar ik had nergens last van. De stof was prima te doen, ik had zelfs geen moeite met het late tijdstip en mijn klasgenoten zijn ook wel oké. 
's Avonds ging mijn vriend kijken naar een koophuis. Het was de tweede bezichtiging. Ik kon er niet bij zijn, maar heel erg vond ik dat ook niet. Ik was al helemaal verliefd! Mijn vriend ook, dus hij heeft die avond meteen een bod uitgebracht.

Daarom was donderdag een extra spannende dag. En wat had ik zin in deze dag! Ik had mijn mentorleerlingen echt gemist en ik was ook wel benieuwd naar de brugklasleerlingen, want ik had hen pas één keer gezien. Ook zat ik de hele dag met het huis in mijn hoofd. Tussen de middag werd ik gebeld door de makelaar. 's Middags nog een keer door mijn vriend. En 's avonds was het definitief: het huis was van ons! Alhoewel, definitief? Eerst nog even de hypotheek regelen...

Vrijdag was ik Kapot met de hoofdletter K. Maandagavond had ik een vergadering, woensdagavond studie en donderdagavond zijn we een drankje gaan drinken om het huis te vieren. Godzijdank was ik de eerste twee lesuren vrij, maar echt geholpen heeft het niet. Ik ben meerdere keren bijna in slaap gedommeld. Niet tijdens de lessen hoor! Maar wel tijdens mijn tussenuur, mijn pauzes en op de terugweg naar huis. Oeps!

Ik heb verlangd naar dit weekend, maar ik zou ook dolgraag weer voor de klas willen staan. Ik wil mijn brugklasleerlingen beter leren kennen, maar nog liever wil ik mijn mentorleerlingen weer zien. Ik ken ze bij naam, ik ken ze bij gezicht en ik ken sommigen bij karakter. Maar ik zou zo graag meer van ze willen weten! Nog zo'n 39 weken te gaan...

Liefs!

dinsdag 2 september 2014

Waar maakte ik me druk om?

Zondagavond zat ik er doorheen. Tranen met tuiten, met als gevolg dat ik maandagochtend wakker werd met opgezwollen ogen. Dit is niet hoe een eerste schooldag moet beginnen. Met make-up was het goed weg te werken, gelukkig. Inmiddels zijn we twee werkdagen verder. Hoe zijn die dagen verlopen?

Het was weer even wennen om te moeten werken. Vroeg opstaan, collega's begroeten, honderden leerlingen om je heen. Toch zat ik vrij snel weer in het ritme en ik moet zelfs toegeven dat ik het onbewust wel heb gemist, dat werken. Vakantie hebben is heerlijk, maar gisteren en vandaag voelde ik me zo productief en actief. Dat is absoluut wat waard!

Ik was doodzenuwachtig voor mijn mentorles. Ik had alles goed voorbereid, dat was het punt niet. Ik was vooral heel nieuwsgierig naar de leerlingen. Toen ruim voor het afgesproken tijdstip al zeven meisjes binnenkwamen, voelde ik me vrijwel direct op mijn gemak. Ik heb even met ze gepraat, tot de andere leerlingen binnenkwamen.

Mijn mentorgroep bestaat uit 25 leerlingen. Daarvan zijn 16 meisjes en slechts 9 jongens. Aan het einde van vorig schooljaar werd me een klein groepje beloofd van hooguit twintig, uiteindelijk zijn het er toch iets meer geworden. Maar nu ik de groep drie keer heb gezien, zou ik er ook niet één willen missen. Wat een schatjes zijn het! 

Ook de lessen in de drie brugklassen verliepen goed. Dinsdag begon de dag met drie lesuren achter elkaar, wat ik niet gewend ben. Zeker voor een eerste schooldag leek het me erg zwaar. Gelukkig had ik er nauwelijks last van. De lesuren vlogen voorbij, voornamelijk omdat er zo veel te vertellen en de vragen was. Naast een korte kennismaking heb ik de leerlingen een lijstje laten opschrijven met wat ze bij zich moeten hebben in de les, ik heb ze kantlijnen in hun schrift laten tekenen en ik heb ze de belangrijkste regels verteld. De resterende vijf minuten heb ik gebruikt om een beginnetje te maken aan het eerste hoofdstuk. En ja, ze kregen meteen huiswerk mee. En nee, niet iedereen vond dat tof.

Achteraf snap ik niet waar ik me druk om heb gemaakt. Natuurlijk moeten de echt moeilijke dingen nog komen. Telefoontjes naar ouders, mentorgesprekken, de combinatie werken/studeren (en misschien zelfs verhuizen), vervelende leerlingen en vervelende collega's... Maar ik ben ervan overtuigd dat een goed begin het halve werk is. Vanochtend ben ik met veel plezier naar mijn werk vertrokken en donderdag ga ik dat absoluut weer doen.

Maar eerst morgen mijn eerste dag op de eerstegraads!

Liefs!