zaterdag 26 juli 2014

Zomervakantie #1

Kunnen de komende weken nóg beter worden dan de afgelopen week? Ik denk het niet, maar we zullen het gaan zien...

Ik heb een heerlijk weekje achter de rug. Natuurlijk zat er een rouw randje omheen, met woensdag als dieptepunt. De nationale rouwdag waarbij (hopelijk) heel Nederland stilstond bij de vliegtuigramp van vorige week donderdag. Het werd nog erger toen ik las dat er nog twee vliegtuigen naar beneden zijn gehaald door Rusland, dat er nóg een vliegtuig was neergestort met passagiers erin én dat Poetin vrolijk viert dat de eerste steen is gelegd voor het stadion waar in 2018 het WK zal plaatsvinden. Ik hoop met heel mijn hart dat Nederland een keertje over zal slaan, ondanks dat ik genoten heb van het afgelopen WK. Maar goed, dit is niet het juiste platform om mijn mening daarover te spuien. 

Door deze afschuwelijke gebeurtenis heb ik juist meer genoten van het leven zoals het nu is. In gedachten ben ik vaak genoeg bij de nabestaanden van de slachtoffers, maar ik besef me nu nog meer dat het leven zomaar afgelopen kan zijn. Nu het nog kan, wil ik genieten. En dat heb ik gedaan, in één van de vakantieparken van Centerparcs.

Als cadeautje voor mijn driejarig samenzijn met mijn vriend kreeg ik een midweek Centerparcs. Maandag tegen het middaguur kwamen we hier aan en oorspronkelijk zouden we vrijdag terug naar huis keren. Oorspronkelijk, inderdaad, want op woensdag besloten we er nog een weekendje aan vast te plakken. We hebben het hier zo naar ons zin en we rusten hier heerlijk uit van een jaar lang werken.

En daarbij heb ik nog meer leuk nieuws. Na een zwangerschap van ruim 41 weken ben ik afgelopen maandagavond tante geworden van een meisje. We zijn vrijdagavond vanuit Centerparcs terug naar huis gereden om ons nichtje te bewonderen. Wat een schatje, wat een prinsesje! Om half vier 's nachts waren we weer terug in ons vakantiehuisje, dus het was een korte nacht, maar het was het meer dan waard!

Wij genieten nog even verder van ons verblijf op het park. Nu maar hopen dat de komende vijf weken net zo fijn worden als de afgelopen week.

Liefs!

zaterdag 19 juli 2014

Dagboek: VAKANTIE! (#40)

Het schooljaar zit erop. De allerlaatste week is voorbij en het genieten kan beginnen! Deze week hoefde ik nog maar twee dagen naar mijn werk, dinsdag en donderdag, dus voor mijn gevoel had ik al vakantie. Voornamelijk omdat ik op die twee werkdagen ook niet veel heb hoeven doen.

Dinsdag was de dag om repetities terug te geven aan de leerlingen. Ik was ingedeeld van negen uur tot half elf, een kort dagje dus. Daartussen zat ook nog een half uur pauze, dus ik had echt niet veel te doen. Het eerste halfuur kwamen er twee leerlingen langs, het laatste halfuur waren het er acht. Van de bijna 120 leerlingen heb ik er dus maar tien gezien. De toetsen die niet zijn opgehaald, heb ik dus meteen in de papierbak gegooid. Om half twaalf was ik al thuis, heerlijk!

Op woensdag heb ik een hele fijne aankoop gedaan. Ik had dringend een tas nodig die ik kan gebruiken voor mijn studie. Het liefst een tas waar mijn laptop en/of multomap in past en die niet te zwaar is. Bij de V&D kwam ik al snel op een Eastpak. Ik liep er al bijna mee naar de kassa toen ik een andere prachtige tas zag. Een schoudertas, maar hij voelde wel heel licht aan. Gemaakt van leer, groot genoeg voor een laptop en heel vrouwelijk. Thuis heb ik meteen gecheckt of zowel mijn laptop als mijn multomap erin passen en ja hoor, de perfecte tas is dus binnen! Laat de studie maar beginnen...

Donderdag was mijn laatste werkdag. Ik stond vroeger op dan gewoonlijk, want ik moest mijn make-up aanbrengen. Die dag zouden namelijk de nieuwe schoolfoto's gemaakt worden en dan kan ik niet aankomen met een blote billen gezicht. Ik trok mijn mooiste kleren aan (oké, dat niet, maar ik trok voor deze dag een jurkje uit de kast in plaats van een spijkerbroek) en was klaar om te gaan!
De werkdag startte met een vergadering. Daarna liepen we met z'n allen naar de personeelskamer voor het afscheid van collega's (en voor de collega's die niet aan de lijn zijn een heerlijk gebakje...) en werden de foto's gemaakt. We sloten de werkdag af met een sectievergadering, de laatste van het jaar.

Het voelt voor mij nog niet alsof de vakantie is begonnen. Ik heb er zo lang naar uitgekeken, dat ik niet kan bevatten dat het nu eindelijk zo ver is. Om toch een beetje een vakantiegevoel te hebben, vertrekken mijn vriend en ik volgende week naar een vakantiehuisje in Nederland. Even een paar dagen rust, genieten en hopelijk niet al te veel warmte zoals nu. Twintig graden is lekker, maar bij dertig graden kan ik dus echt niet functioneren...

Liefs!

P.S. De komende zaterdagen geen dagboek-post, maar waarschijnlijk een vakantie-update. :-)

dinsdag 15 juli 2014

Lief dagboek #5

Lief dagboek,

Hoe apart is het dat ik nu juist tegen de vakantie op begin te zien? Ik heb er maanden naar uit gekeken, maar nu het zo ver is, vind ik het toch niet meer zo leuk. Na zes weken vakantie (in plaats van zeven weken zoals in de vorige zomervakantie, boehoe!) begint namelijk het keiharde leven: lesgeven, studeren en het mentoraat. En ik begin nu niet zo zeer tegen het mentorschap op te kijken, maar juist tegen het studeren.

Afgelopen week heb ik de bovenbouwboeken ingekeken. Ik wilde dit schooljaar mijn geheugen opfrissen en daardoor heb ik havo A en vwo B opgehaald. De havo A-stof ging nog wel, maar bij vwo B begon ik 'm echt te knijpen. Ingewikkelde berekeningen, stof waarvan ik me afvraag of ik dit ooit eerder heb gehad, héle moeilijke woorden... Hoe ga ik dit doen tijdens de studie?

Wat het nog extra moeilijk gaat maken, is de taal. De meeste studieboeken zullen in het Engels zijn. En laat dat nu net zo'n dingetje zijn waar ik zó verschrikkelijk slecht in ben! En daarnaast vraag ik me gewoon af hoe ik het allemaal ga bolwerken. Studeren is leuk, maar doordat mijn werk nu voor de kosten gaat opdraaien, heb ik het idee dat er een enorme druk op me ligt. Ik hoor vanuit mijn omgeving heel vaak dat ik het wel ga redden, maar nu zegt zelfs mijn onderbuikgevoel dat ik het heel lastig ga krijgen. De motivatie is zelfs langzaam aan het verdwijnen. Waarom wilde ik dit ook al weer?

Er komt een groot feest als ik mijn diploma heb. Hopelijk kan ik dat tegelijkertijd met een housewarming doen, want ik wil wel heel graag weg uit dit kleine, krappe huisje waar ik nu woon. Alles staat op elkaar en er is bijna geen loopruimte meer over. Ik wil mijn eigen schrijf- en werkplekje en ook niet geheel onbelangrijk: ik wil een koel huis. Het is heel fijn dat ik geen bovenburen heb, maar het heeft ook een nadeel: het is bloedje heet hier twee hoog achter! En dan moet de echte zomer nog komen...

Liefs!

zaterdag 12 juli 2014

Dagboek: Rugpijn (#39)

Dit was lichamelijk geen leuke week. Al sinds Koningsdag heb ik last van mijn rug wanneer ik buk. Wij hebben op een kleedje gestaan om spullen te verkopen en door het vele bukken is er te veel gewicht en druk op mijn stuitje komen te staan. Na bijna twee maanden pijn met bukken ben ik naar de dokter gegaan. Ik kreeg oefeningen mee voor mijn rug en het advies om af te vallen, omdat het volgens de dokter door overgewicht komt.
De laatste twee weken heb ik niet alleen last bij het bukken, maar ook bij gaan zitten, tijdens het zitten zelf, opstaan, bukken, bewegen en zelfs wanneer ik op mijn rug lig. Laat ik het zo zeggen: wanneer ik op mijn buik of zij lig, heb ik er geen last van, in alle andere gevallen wel.
Zo’n vervelende, aanhoudende pijn is niet leuk, vooral niet wanneer je gewoon moet werken. Vijftig minuten met de scooter is geen pretje (maar ik vertik het om zoveel geld uit te geven aan de trein), lang zitten tijdens het surveilleren en nakijken is niet leuk en ook het traplopen is vervelend. En dan nog het allervervelendste van deze week: ik kon niet meedoen met paintball!
Aan het begin van de week werd ik gevraagd of ik mee wilde met een klassenuitje. De mentor van mijn 2havo-klas wilde er graag iemand bij hebben, omdat er een jongen mee zou gaan met hartproblemen. Ze durfde dat niet alleen aan, dus ik besloot mee te gaan. Paintball zelf zou niet lukken, maar kijken kan ik wel! Tijdens het kijken vond ik het verschrikkelijk om zo’n last van mijn rug te hebben. Zoiets actiefs als paintball is niets voor mij, maar toen ik zelfs de verlegen meisjes vrolijk over het veld zag rennen met een wapen, vond ik het toch wel jammer dat ik alleen maar mocht kijken.
Daarom heb ik alvast de belofte gedaan dat ik volgend jaar weer met deze klas mee ga paintballen én dat ik dan zelf ook in zo’n groen pak kruip met een groot wapen in mijn handen. Ik heb er nu al zin in!
De rest van de week bestond uit surveilleren, nakijken en vergaderen. Volgende week heb ik nog twee dagen waarop ik aanwezig moet zijn: één dag om de toetsen met de leerlingen te bespreken, één dag voor vergaderingen. Die dag zou ik oorspronkelijk ook mee gaan naar de personeelsmiddag en –avond, maar dat gaat met mijn rug niet lukken.
Liefs!

woensdag 9 juli 2014

Lief dagboek #4

Lief dagboek,

Ik word mentor. Het is zo definitief als het maar zijn kan, en ik weet niet goed hoe ik me daarom moet voelen. Ik knijp 'm natuurlijk enorm, maar aan de andere kant lijkt het me ook heel leuk. Echt een band opbouwen met de leerlingen, een steun voor ze zijn, gezellig kletsen over koetjes en kalfjes, ze opvoeden en boos op ze worden als ze vervelend zijn geweest bij één van mijn collega's.

Maar ik denk niet dat mijn mentorleerlingen leuk zullen zijn. Daar heb ik drie hele goede redenen voor. 1. Het zijn voornamelijk meisjes, en ik houd niet van meisjes. Ze zijn gemeen, achterbaks, arrogant, irritant en hebben geen humor. 2. Het zijn vwo-leerlingen. Vwo-leerlingen hebben geen humor en willen alles zelfstandig doen. Ze hebben geen hulp nodig en zien de docent als docent, en niet als een mens. En ze tonen geen interesse. 3. Het zijn alfa-leerlingen die een hekel hebben aan wiskunde. En ik geef wiskunde. Nou ja, de link kun je zelf wel leggen.

Ik scheer ze natuurlijk enorm over één kam en heel veel ervaring heb ik ook niet met dit soort leerlingen, maar dit is mijn eerste indruk toen ik hoorde dat ik mentor word van 19 leerlingen waarvan het merendeel uit meisjes bestaat.

Misschien moet ik maar niet te negatief denken en me vasthouden aan de leuke dingen van het mentor-zijn. Cadeautjes aan het einde van het schooljaar en zo. ;-) 

Liefs!

zaterdag 5 juli 2014

Dagboek: Het begin van het eind (#38)

Het schooljaar is nu echt bijna afgelopen. Afgelopen week gaf ik de laatste twee lessen en de repetitieweek én de rapportvergaderingen zijn gestart. Hoe de week is verlopen? Je leest het vandaag!

Dinsdag had ik een stressvolle ochtend. Ik hoorde maandag aan het einde van de middag in een mailtje dat ik heel mijn lokaal moest leeghalen v00r dinsdag het derde lesuur. Omdat ik de eerste drie uren les moest geven en geen mogelijkheid zag om ook nog mijn lokaal vrij te maken van al mijn spullen, schoot ik in de stress. Om kwart over zes zat ik op de scooter, iets over zevenen stond ik voor mijn school. Met twee grote boodschappentassen liep ik naar mijn lokaal en als mijn persoonlijke spullen gingen daar in. Alles wat ik niet mee wilde nemen naar huis, zoals de oranje vlaggetjes, stickers, puzzeltjes en al dat soort dingen besloot ik weg te geven aan mijn leerlingen. Die waren ook weer blij!

Op woensdag had ik gelukkig wel een betere dag. Het was de allerlaatste lesdag en ik had voor mijn klassen een quiz voorbereid: een wiskwis. Ik kreeg natuurlijk commentaar van mijn leerlingen ('Mevrouw, quiz schrijf je niet zo!'), maar gelukkig konden ze het wel waarderen dat ik zo mijn best voor ze had gedaan. Het beste groepje kreeg een beloning en aan het einde van de les kreeg ik van een paar leerlingen een persoonlijk bedankje voor de fijne lessen. Daar doe je het voor!

Donderdag mocht ik uitslapen, yiehaa! Pas om elf uur startte mijn vergadering, dus om half negen ging ik pas de deur uit. Anderhalf uur van tevoren kwam ik aan, dus ik had mooi nog even de tijd om wat bovenbouwboeken door te werken ter voorbereiding op mijn studie. Tijdens de vergadering was de grote vraag of de leerlingen naar 2havo of 2atheneum zouden overstappen. Het verbaasde me welke argumenten er werden gebruikt om een leerling naar 2havo te sturen. Te onzeker, te hard moeten werken voor een prachtige lijst, te brutaal. Ik snap er werkelijk helemaal niks van... De leerlingen doen hun best om mooie cijfers te halen, maar als ze te veel hun best doen, is dat niet goed? Dat is iets wat ik nooit zal begrijpen.

Vrijdag mocht ik surveilleren bij een brugklas. Om kwart over tien was ik klaar, maar ik ben nog niet naar huis gegaan. Ik was veel te benieuwd hoe mijn 2havo-leerlingen hun toets gemaakt hadden! Ik ben direct begonnen met nakijken en een half uur later kon ik de conclusie trekken dat ze het uitstekend gedaan hadden. Een 7,4 gemiddeld. Als ik de leerlingen niet mee zou tellen die al min of meer afgeschreven zijn, zou het gemiddeld een 8,2 zijn. Dat is nog eens een leuke afsluiting van het jaar (en dat is taart waard!).

Liefs!

woensdag 2 juli 2014

Lief dagboek #3

Lief dagboek,

Vandaag had ik een moeilijke, maar fijne dag. Het was een dag vol afscheid. Vanochtend mocht ik eerst afscheid nemen van 2havo. Donderdagavond had ik op Facebook een heel gesprek met een meisje uit deze klas. Ze vond het ontzettend jammer dat ze mij volgend jaar niet krijgt en dat was ik het helemaal met haar eens. Wat ga ik deze klas missen!

Ook bij twee van de drie brugklassen had ik het moeilijk. Van één klas kreeg ik een lief kaartje waar iedereen zijn/haar naam op geschreven had. Ook kwam een leerling uit die klas na afloop naar me toe om me persoonlijk te bedanken. Nu is het zo dat ik die leerling een beetje gek vind, maar anders had ik 'm sowieso een knuffel gegeven. De enige uit de hele klas die naar me toe komt, schattig!

Dit gebeurde ook bij de tweede brugklas. Er kwamen twee leerlingen naar me toe: 'We willen u bedanken voor het leuke en gezellige jaar.' En dan te bedenken dat ik één van hen vorige week nog bijna strafwerk heb gegeven! In de wandelgangen heb ik nog een leuke selfie gemaakt met een paar meisjes uit deze klas. Een leuk aandenken!

De derde brugklas ga ik niet heel erg missen. De band miste, er is geen vonkje overgesprongen en ik gaf deze klas altijd met een beetje tegenzin les. Eén leerling vond het wel heel jammer dat hij me volgend jaar niet als docent had, maar ik denk dat de andere 29 het wel prima vind. En dat is insgelijks.

Ik vind het vervelend om afscheid te nemen van mijn leerlingen. Ik ga ze natuurlijk nog wel zien in de gang, maar het is anders dan hen in de les te zien. En het is altijd afwachten wat er voor in de plaats komt...

Liefs!