zaterdag 29 november 2014

Dagboek: 40 minuten (#12)

Zo, dat was weer een werkweek. Een week met korte lessen (40 minuten) en korte dagen (tot een uurtje of drie). Ondanks dat kwam ik bijna elke dag met hoofdpijn thuis. Lag het aan de tijd van de maand of aan de saaie vergaderingen?

Op maandag genoot ik met volle teugen van mijn korte lessen. In mijn tussenuren heb ik een hoop kunnen doen, onder andere het uitprinten van alle cijferlijsten. Rapportvergaderingen vind ik nooit heel erg, maar toch kwam ik maandag met enorme hoofdpijn thuis. Zo jammer. Zeker omdat ik niet lekker op de bank kan ploffen. Dan maar meteen mijn bed in.

Dinsdag was de vergadering van mijn eigen klas. Onwijs spannend, want het was de allereerste keer dat ik zo'n belangrijke rol had in een vergadering. Gelukkig heb ik niet veel hoeven zeggen en was ik vooral bezig met opschrijven van alles wat er gezegd werd, zodat ik dit terug kan koppelen naar de leerlingen. Dinsdag heb ik met mijn mentorleerlingen de film gekeken die gemaakt is tijdens het kamp van september dit jaar. Het was ontzettend leuk om de leerlingen weer in die omgeving te zien en dat vonden ze zelf ook!

Woensdag is eigenlijk mijn vrije dag, maar ik had toch een aardig vol schema. 's Morgens een afspraak bij de notaris om ons samenlevingscontract te tekenen. Daarna zijn we samen de stad gaan verkennen. 's Middags had ik een vergadering op mijn werk. En 's avonds zouden mijn schoonouders en de oma van mijn vriend langskomen. Gelukkig ging die laatste afspraak niet meer door, waardoor ik heerlijk vroeg mijn bed in kroop.

Ook donderdag kwam ik weer met bonkende hoofdpijn thuis. Het is me nog net gelukt om uit mijn werk een boterkoek te halen bij de bakker. Als ik hoofdpijn heb, zijn er twee dingen die helpen: eten en slapen. Misschien zit het tussen mijn oren, maar het is wel erg lekker. :-) 
's Avonds keek ik nog de toetsen na die mijn brugklasleerlingen die dag hadden gemaakt. Ik had van tevoren gezegd dat het een ontzettend makkelijke toets zou worden, om de cijfers een beetje op te krikken. En dat is gelukt, want er zaten een hoop tienen tussen!

Vrijdag verliep de dag soepeltjes. 's Morgens kon ik mijn bed niet uitkomen, maar toen ik eenmaal op mijn werk was, had ik een leuke dag. In mijn pauze kwamen er wat mentorleerlingen langs om gezellig te kletsen. Er is een vast clubje meisjes dat nu vaak in de pauze even langskomt. Ontzettend gezellig en dat zegt toch wel iets over hoe ik het doe als mentor. Toch?

Liefs!

vrijdag 28 november 2014

Hier doe ik het voor

Deze week is het me twee keer gebeurd dat ik een enorm compliment heb gekregen van twee leerlingen van mijn werk. De ene leerling gaf ik vorig jaar les, de ander heb ik nooit les gegeven.

Ik kom mijn oud-leerling, een meisje, tegen in de deuropening van de school. Ik wil net weggaan en zij komt net binnen. Waarschijnlijk iets vergeten in haar kluisje.
'Mevrouw, ik wil u weer voor wiskunde.'
Dat snap ik maar al te goed, ik ben ook niet heel erg gecharmeerd van haar wiskundedocent die ze dit jaar heeft.
'Hoezo dan?'
'Ik heb vandaag mijn eerste voldoende van dit jaar gekregen en dat was een zes. Hiervoor haalde ik alleen maar onvoldoendes.'
Ik zeg haar maar niet dat ze vorig jaar bij mij ook alleen onvoldoendes haalde...
'Weet je wat. Als er iets is wat je niet begrijpt, zoek je me een keer op in de pauze. Afgesproken?'
Tevreden loopt ze weg. En ik moet een glimlach van oor tot oor. Dit meisje was absoluut niet mijn favoriete leerling van vorig jaar, we hadden geen echte klik, dus dat ze zo'n compliment maakt, doet me goed.

De jongen die me een compliment gaf, heb ik nooit lesgegeven. Ik weet niet meer precies wat het moment was dat ik hem leerde kennen. Misschien was dat tijdens de studieles ooit, of tijdens de geldinzamelactie voor het goede doel. Ik heb geen idee, maar ik mocht hem direct en hij mij blijkbaar ook. 
Ik liep langs een grote groep leerlingen die met z'n allen op een bank pauzen aan het houden waren. Deze jongen sprong op.
'Mevrouw, mevrouw!' 
Ik draaide me om, verbaasd dat hij me aansprak.
'Mevrouw, ik heb me speciaal ingeschreven voor studieles wiskunde omdat ik dacht dat ik dan les kreeg van u.'
'Waarom dacht dat je dat dan?'
'Nou, gewoon. Weet ik ook niet. Maar nu geeft meneer Visser dat dus.'
'Aha. En wat vind je lastig aan wiskunde nu?'
'Niks eigenlijk. Het leek me gewoon leuk om weer hulp van u te krijgen. U legt zo goed uit.'

THANK YOU!

Liefs!

dinsdag 25 november 2014

Rapportvergadering: drie slechtnieuws-gesprekken

Vandaag heb ik de eerste rapportvergadering van mijn mentorklas gehad. En dat was spannend!

Mijn klas doet het gemiddeld erg goed. Veel leerlingen staan gemiddeld rond de zeven, een handje vol leerlingen staat gemiddeld een acht of hoger en het zijn er maar een paar die naar beneden uitschieten. Ik had dus niet heel veel leerlingen in de bespreekzone, maar de leerlingen waar wel over gepraat moest worden, zijn wel een stel rare types. 

Ik heb drie jongens in mijn mentorklas die op een andere planeet lijken te leven. Ze komen enorm wazig over, ik kan niet tot ze doordringen en als ik iets vertel, kijken ze me aan alsof ik Chinees praat. Oké, dat is dan bij wijze van spreken, aangezien twee van de drie jongens ook echt van Chinese afkomst zijn.

De drie jongens doen, net als de rest van mijn mentorleerlingen, een extra programma. Bovenop het atheneumprogramma krijgen ze drie extra vakken: Spaans, drama en versterkt talenonderwijs. Een behoorlijk pittig programma en dus ook een flinke stapel met huiswerk. Als je dit programma volhoudt tot de zesde klas, ligt er een wereld voor je open. Maar dan moet je het wel eerst zes jaar zien uit te houden. En dan is pittig, met een instelling als ik-maak-geen-huiswerk-want-in-de-brugklas-deed-ik-het-ook-met-tien-vingers-in-mijn-neus. Dat ze in de brugklas net zesjes haalden en met de hakken over de sloot waren, dat snappen ze niet. Het is ze toen gelukt, dus waarom dan niet nu?

Binnenkort moet ik met deze drie heren én hun ouders gaan praten. En dat wordt lastig. De ouders van de Chinese leerlingen spreken gebrekkig Nederlands, dus hoe ga ik dan een lastig gesprek met ze voeren? En hoe ga ik de ouders van het derde jongetje vertellen dat deze leerling heel raar gedrag vertoont (lees: uit het niets gekke bekken trekken en ongecontroleerde bewegingen maken, een warrige indruk, zelden het huiswerk in orde en een ongeconcentreerde houding in de les)?

Heel leuk hoor, dat mentor zijn. Maar dit vind ik toch wel lastig.

Liefs!

zaterdag 22 november 2014

Dagboek: Klussen! (#11)


De week zit er weer op. Althans, nu ik dit schrijf heb ik nog één lesuur te gaan, maar het voelt alsof ik al weekend heb.
Ik kijk terug op een leuke, maar af en toe toch een vermoeiend week. Er waren veel activiteiten (studiedag, lesgeven aan ouders, lesgeven aan basisschoolleerlingen) en zodra ik thuis kwam, zat relaxen er niet in. Er waren middagen dat ik het liefst met mijn voeten omhoog op de bank wilde zitten, maar ik had deze week alleen de keuze uit zes klapstoelen en een luchtbed…

Maandag vertrok ik voor het eerst op de fiets naar mijn werk. Om vijf voor zeven ging ik de deur uit en een kwartier later stond ik al voor het hek van mijn school. Heerlijk! Na ruim twee jaar lange reistijden is dit echt heerlijk! Ook ’s middags was ik weer snel thuis en kon het klussen beginnen.

Dinsdag gaf ik slechts twee uur les. Daarna volgde de studiedag, die hier en daar heel leerzaam was, maar die ik ook echt vermoeiend vond. Toen ik thuis kwam, verlangde ik enorm naar een bank. Helaas moest ik het doen met een klapstoel.

Op mijn vrije dag, woensdag, was mijn doel om het behang van de logeerkamer af te stomen. Helaas duurde dat toch langer dan gepland. Het is me gelukt om twee muren voor een deel behangvrij te krijgen, maar de rest heb ik laten wachten tot het weekend. Wat een geestdodend en saai karwei is dat…

Donderdag had ik weer een lange dag op mijn werk, want ’s avonds stond ik weer voor een grote zaal vol ouders. Anders dan anders kon ik nu tussendoor wel naar huis. Na mijn werk, wat bestond uit drie lesuren en vervolgens nog twee minilesjes aan kinderen uit groep 8, vertrok ik eerst naar het winkelcentrum. Vorige week hebben we al kennis gemaakt met de buren aan de ene kant van het huis. De buren aan de andere kant hadden we nog niet ontmoet. Ik kocht een lekkere taart en toen mijn vriend ook klaar was met verven, hebben we kennis gemaakt. Wat een verschil zit er tussen onze oude buren en nieuwe buren! Ik woon hier nu pas een week, maar ik heb nu al meer woorden en meer glimlachjes uitgewisseld dan ik in ruim drie jaar tijd met de vorige buren gedaan heb…

Vrijdag was een leuke dag! Op donderdag hoorde ik mijn collega iets zeggen over bonuspunten, dus vrijdag ben ik meteen creatief geweest. Ik heb een powerpoint-presentatie in elkaar gezet met daarin sommetjes die passen bij het onderwerp van dit hoofdstuk. Ik ga dit straks uitproberen in mijn laatste les. Ik ben benieuwd wat ze er van vinden.

Ik zal komende week een stukje schrijven hierover, waar ik ook meteen in kan zetten hoe het gegaan is.

Liefs!

zaterdag 15 november 2014

Het klussen is begonnen

Zaterdagavond, wat voelt als een zondag. Dat komt door die extra vrije dag op vrijdag. Gisteren, vrijdag dus, hebben we de sleutel van ons kasteel gekregen. Het was even schrikken in het begin. Een leeg huis is toch heel anders dan een gemeubileerd huis. Toen we, na het tekenen van alle papieren, terug kwamen, zag ik ineens weer alle mogelijkheden. Ik zag de nieuwe meubels al staan, het heerlijke bankstel dat we op het oog hebben, het nieuwe leven...

Mijn zusje is zo lief geweest om drie kamers te ontdoen van het behang, waardoor het huis er heel fris uit ziet. Het voelt nu niet meer als het huis van iemand anders, maar echt als van ons. De komende tijd gaan we hard aan de slag en hopelijk is het in januari af. Hopelijk.

Het klussen zal ook betekenen dat ik niet veel zal schrijven voor mijn blog. Misschien doe ik het nog in mijn tussenuur (als ik tijd heb) en anders bewaar ik dat tot een moment dat ik weer in mijn oude huis ben. Al heb ik geen idee wanneer dat weer gaat zijn.

Liefs!

P.S. Ik heb niet alleen een nieuw huis gekocht, maar ook een nieuwe fiets. #nieuwvervoersmiddelvoordekomendetwintigjaar 

Dagboek: de eerste repetitieweek (#10)

Of de werkdruk in het onderwijs hoog is? Nee, deze week absoluut niet. Ik schrijf dit stukje al op donderdagmiddag, mijn laatste dag van de werkweek. Of mag ik dit geen werkweek noemen? De eerste repetitieweek van het jaar zit er weer op en ik vond het heerlijk. Ik verlang stiekem al naar de tweede...

Maandag begonnen de eerste repetities. Wat houdt dat in? Kwart over acht beginnen, kwart over tien klaar. Ik kreeg wel had advies van mijn teamleidster om leerlingen de mogelijkheid te geven om wat langer door te leren op school, dus ik bleef tot kwart over elf. Daarna ben ik direct naar het station gelopen, waar mijn zusje op me stond te wachten. Een middagje stad stond op ons te wachten.

Dinsdag zag er precies zo uit, met het enige verschil dat ik nu ook iets te doen had tijdens het surveilleren bij de toetsen. Nakijken! Het lukte me om één toets na te kijken, thuis heb ik de andere twee toetsen nagekeken. Woensdag was mijn vrije dag, dus het was een heerlijk vooruitzicht om niets te hoeven doen op mijn rustdag.

Alhoewel, niets doen? Woensdag ben ik naar het winkelcentrum geweest waar vooral woonwinkels te vinden zijn. De eetkamerstoelen zijn besteld, de klapstoelen zijn gekocht, de koop van onze eettafel en vitrinekast is doorgezet, we hebben een dekbed en kussen gehaald en nog wat rondgelopen en inspiratie opgedaan voor de inrichting. 

En donderdag was dan al de laatste werkdag deze week. Het surveilleren was weer leuk (wat heb ik toch een schattige mentorleerlingen!), ik heb de leerlingen weer een rustig plekje geboden om rustig te kunnen leren en om half twaalf liep ik naar het station. 's Middags heb ik twee taarten gekocht voor mijn nieuwe buren, want...

Vrijdag is de dag van de overhandiging van de sleutel! Als dit online komt, heb ik de sleutel al gekregen, heb ik mijn halve familie al een rondleiding gegeven en heel misschien heb ik zelfs al een nachtje geslapen in mijn nieuwe kasteel. Maar op het moment dat ik dit schrijf, ben ik vooral heel benieuwd naar hoe het huis er ook al weer uit ziet...

Liefs!

dinsdag 11 november 2014

Ik ben zelfs een beetje verliefd op ze

"Mijn mentorleerlingen zijn zo leuk! Ik ben zelfs een beetje verliefd op ze." (Citaat van mezelf)

Echt waar, ik heb zo geboft met mijn mentorklas. Vijfentwintig lieve kindjes, de een iets meer dan de ander. Zeker twintig hardwerkende leerlingen, maar de andere compenseren dat ruimschoots met hun leuke humor. Ze zijn enthousiast, ze weten wanneer het speelkwartiertje voorbij is en ze zijn gewoon ontzettend slim dat ik er zelf af en toe versteld van sta.

Ik vind het ontzettend jammer dat ik geen klassenuitje kan organiseren (iets met vrije tijd in het klussen stoppen), maar in plaats daarvan organiseer ik een Sinterklaasviering en de laatste dag voor de kerstvakantie is er kerstontbijt. Hopelijk maakt dat het weer een beetje goed.

"Jij bent zo'n leuke mentor! Ik zou willen dat ik in jouw klas zat." (Citaat van mijn zusje)

Ik heb nog een hoop te leren en ik vind heel veel dingen nog lastig (telefoontjes, mailtjes, inhoud van de mentorlessen verzinnen...), maar ik hoop dat ik het goed kan maken met mijn enthousiasme. Verjaardagskaarten sturen, vragen naar hun verkering, lekkers voor tijdens het vrijwillige huiswerkleeruurtje in de toetsweek, dat soort dingen. 

"Ik krijg nu al pijn in mijn buik als ik me bedenk dat ik over anderhalf jaar geen mentor meer van ze ben." (Wederom een citaat van mezelf)

Liefs!

zondag 9 november 2014

Dichtbij het werk wonen

Ik heb altijd geroepen dat ik niet dicht bij mijn werk wilde wonen. Dan kan ik nooit eens echt mezelf zijn als ik op straat loop, ik moet opletten met wat ik zeg en in de supermarkt zal ik op moeten letten met wat ik in mijn karretje gooi. "Kijk hoeveel repen chocola en zakken chips mevrouw Snelten koopt!"

Nu ga ik op een kwartier fietsen vanaf mijn werk wonen. In dezelfde stad, midden in een wijk waar ook heel wat leerlingen wonen. Eén van mijn mentorleerlingen woont zelfs drie straten achter me. Ik ben er best een beetje bang voor. De boodschappen zal ik voornamelijk op mijn vrije woensdag doen, uit eten zal ik misschien eerder in een andere stad doen en winkelen zal ik waarschijnlijk in mijn huidige woonplaats doen. Toch zitten er ook veel voordelen aan het dichtbij het werk wonen.

  • Kortere reistijd, uiteraard. In plaats van een uur doe ik er nu een kwartier over. Dat scheelt een hoop!
  • Ik ben niet meer afhankelijk van het openbaar vervoer, maar ik zal òf met de scooter gaan, òf met mijn (nieuwe!) fiets. Geen vertragingen meer, geen sneeuw op het wegdek, geen overvolle coupés of lege OV-chipkaarten...
  • Het gebeurt vaak genoeg dat ik uren moet wachten. Bijvoorbeeld voor een tafeltjesavond, een ouderavond, een schoolfeest of een vergadering. Ik kan dat wachten gewoon thuis doen!
  • Ik zal vaker vrijwillig naar mijn werk gaan. Bijvoorbeeld de laatste week van de zomervakantie om wat voorbereidend werk te doen, maar ook zal ik me vaker opgeven voor schoolfeesten of andere leuke naschoolse activiteiten.
  • Geen reiskosten. Fietsen is gratis en tien minuten op de scooter (die ik hopelijk niet snel zal gebruiken) kost nagenoeg niets. Wat zal ik een hoop geld overhouden!
Er zitten ongetwijfeld nog meer voordelen aan, maar dit zijn voor mij de vijf belangrijkste.

Liefs!

zaterdag 8 november 2014

500!

Tijd voor een feestje! De vijfhonderdste blogpost is een feit!

Toevallig kwam ik op YouTube ontzettend lekkere recepten tegen, van een apple crumble cheesecake en een taart met Maltesers. Vijfhonderd artikelen online is natuurlijk een enorm goede reden om één van deze heerlijke recepten uit te proberen, maar ik denk dat het beter is als ik dit nog even uit stel. Bijvoorbeeld als ik helemaal gesetteld ben in mijn nieuwe huisje. Dan gaan die heerlijke taarten er zeker komen!

Liefs!

Dagboek: Even ademhalen (#9)

Deze week heb ik weer even op adem kunnen komen. Maandag en dinsdag waren nog steeds drukke dagen, maar vanaf donderdagmiddag liep ik weer helemaal bij met mijn to do-list. Vrijdag heb ik een heel tussenuur doorgebracht in de personeelskamer met collega's en dat zegt toch wel genoeg: ik heb weer tijd om adem te halen tussen het lesgeven door!

Maandag maakte ik alle toetsen in orde voor de komende week: repetitieweek. Ik belde nog wat ouders, stond een lange tijd achter het kopieerapparaat en ik was 'm alvast aan het stressen voor de dag erna. Want wat zou dat een drukke dag worden!

Op dinsdag zou namelijk iemand mij komen bezoeken om te interviewen en om twee lessen bij me te observeren. De eerste drie lesuren maakte ik me klaar voor een drukke middag. In de eerste pauze was mijn afspraak er. Ik haalde haar op, pakte een kopje koffie en toen begon het interview. Het interview werd gestaakt door de bel. De twee lesuren daarna heeft ze mijn lessen bekeken. Ik weet nog wel dat ik daar "vroeger" strontzenuwachtig van werd, maar nu viel het reuze mee. Ik gaf mijn lessen zoals ik het altijd doe en ik heb bijna geen moment stilgestaan dat er iemand achterin het lokaal zat. Bizar, hoe dat in een paar jaar kan veranderen. 
In de tweede pauze heeft ze het interview afgemaakt en ook dit interview werd weer onderbroken door de bel. Voor ik het wist, was de pauze voorbij en kon het lesgeven weer beginnen. Ik gaf dinsdag les tot 16.00 uur, wat ik absoluut niet gewend ben, en daarna bracht ik nog anderhalf uur door met bellen, voorbereiden en kopiëren. Om half zes liep ik naar buiten. Mijn vriend zou me ophalen vanuit zijn werk, zodat ik niet het hele stuk terug hoefde met het OV. Heerlijk!

Woensdag pakte ik dozen in en verdiende ik wat geld met bijles. Zo vulde ik mijn hele dag... 's Avonds lag ik vroeg in bed, want de volgende dag zou ik weer zo'n drukke dag hebben. De vrouw kwam terug om mijn lessen met mij te bespreken en om een andere collega te interviewen. Ze wilde ook nog één les bijwonen en wat leerlingen interviewen. 

Gelukkig bleek donderdag in de ochtend dat ze niet kon komen. De reden was voor haar wel heel vervelend, maar stiekem vond ik het wel fijn dat ik dan even mijn eigen ding kon doen in mijn tussenuur. Ik heb de laatste telefoontjes naar de ouders gemaakt, dus daar ben ik nu eindelijk klaar mee! 's Middags had ik een (korte) vergadering met mijn wiskundesectie. Ik deelde snoepsleutels uit, want volgende week is het al zo ver... Ik krijg de SLEUTEL!

Vrijdag was echt een hele relaxte dag. Ik gaf stiltelessen, waarbij de leerlingen minimaal een half uur in stilte moesten leren voor volgende week, de repetitieweek. Tijdens de vier keer een half uur heb ik dingen voor mezelf kunnen doen: stencils maken voor de groep 8-leerlingen die binnenkort de school komen bezoeken, mailtjes beantwoorden, toetsen nakijken... Toen om kwart over twee de bel ging, was ik zo enorm blij dat ik ook écht vrij was. Ik liep naar buiten, want ook vandaag werd ik weer met de auto opgepikt door mijn vriend. Ik heb nog even met een leerling staan kletsen en om half drie kon dan echt het weekend beginnen!

Liefs!

vrijdag 7 november 2014

Genaaid

Een leerling, we noemen hem Jochem, heeft zijn tas al ingepakt, ruim tien minuten voordat de bel gaat.
Ik: "Waarom is jouw tafel al leeg?"
Jochem: "Ik ben al klaar met mijn huiswerk."
Ik: "Ik was een paar jaar geleden al klaar met al mijn huiswerk, maar dat betekent toch niet dat mijn bureau nu leeg mag zijn?"

Zijn klasgenoot, Kees, vindt het leuk om zich ermee te bemoeien.
Kees: "Haha, Jochem, ze heeft je genaaid."
Ik: "Nou, zo zou ik het niet willen noemen..."

Liefs!

donderdag 6 november 2014

Op mijn gemak

Weet je waar ik goed in ben? Klagen! De afgelopen weken stonden mijn blogjes vol met klachten. Af en toe werd ik er zelf gestoord van ("Pfff, heb ik nou echt niets positievers te melden?"), dus hoe moeten gek moeten anderen er dan niet van worden?

Daarom is het nu tijd voor iets positief! Ik ben vandaag tot de conclusie gekomen dat ik me al een stuk meer mezelf voel bij mijn wiskundecollega's. Ik merk het in de pauzes, als ik met de mannen aan tafel zit, maar ik merkte het vooral vandaag tijdens de vergadering. 

Voorheen zei ik zo min mogelijk. Als je niks zegt, kun je ook niks verkeerds zeggen. Toch? Inmiddels ben ik er wel achter dat je met deze instelling niet ver komt in het leven. Het is niet erg om af en toe te klagen bij anderen. Om je behoeften te tonen. Of om suggesties te geven. En stukje bij beetje gaat het steeds beter.

Het praten gaat nu bijna van zelf. En nee, ik gooi er nog steeds geen enorme onzin uit, maar ik probeer me wel te mengen in gesprekken. Ik vertel uit mezelf wat er speelt in mijn leven (hypotheek!!!) en ik vraag hoe het met anderen gaat. Ik merk dat dit contact met collega's het werk toch net even nog wat leuker maakt.

Ruim twee jaar lang heeft het geduurd tot ik mijn mond open durf te trekken in de buurt van mijn wiskundecollega's. Ik zit nu sinds september in een team met mentoren van 2vwo en 3vwo. Ik voel me nog niet enorm op me gemak bij hen, maar ik weet zeker dat het minder dan twee jaar duurt voordat ik  daar wat meer van mezelf durf te laten zien.

Liefs!

woensdag 5 november 2014

Mijn voornemen...

Ooit had ik me voorgenomen om dagelijks te bloggen. Eind vorig jaar leek het me ook een mooi doel om aan het einde van 2014 555 blogposts online te hebben staan. Ik kan nu alvast vertellen dat dat niet gaat lukken...
 
Na de herfstvakantie is er nauwelijks nog een moment geweest dat ik even adem kon halen. Even ontspannen, even stilstaan bij alles wat er gebeurt. Want wat gebeurt er dan allemaal?
 
  • Ik ben mentor. En dat is ont-zet-tend leuk! Maar het kost ook veel tijd en energie. Pauzes worden opgeslokt door mentorleerlingen, avonden worden besteed aan telefoontjes naar alle ouders, één avond was er een ouderavond en tussendoor check ik ook alle cijferlijsten van mijn mentorleerlingen, gewoon om even bij te houden hoe het gaat. O, en nu vergeet ik bijna de mails te noemen die ik van collega's krijg over (een deel van) mijn mentorklas.
  • Ik ben een docent. Ja, echt, soms vergeet ik dat. Maar mijn lessen moeten worden voorbereid, gegeven en worden gereflecteerd (door mezelf). Ik ben vorige week bezig geweest met het nakijken van toetsen, maar deze week ben ik vooral bezig met het op orde brengen van de toetsen voor volgende week. Er staat weer een repetitieweek voor de deur, dus alle toetsen moeten op tijd klaar liggen bij de administratie.
  • Ik ga verhuizen. Het is officieel: volgende week krijg ik de sleutel. Ontzettend leuk, maar het betekent ook dat ik deze week zo veel mogelijk spullen in dozen moet stoppen. Ik wist niet eens dat ik zo veel spullen had. Er staan al zo'n tien dozen klaar, maar er zijn nog zo veel kasten die leeggehaald moeten worden. Deze tien dozen zijn slechts een beginnetje van alles...
  • Ik ben een perfectionist, dus ik wil alles goed doen. En dat duurt soms ontzettend lang.
Ik vind het zo jammer dat ik geen tijd meer heb om vaker te bloggen, om vaker te schrijven of om meer te lezen. Maar ik probeer het positief te bekijken. Over een paar maanden win ik heel veel tijd door dichter bij mijn werk te wonen, door een vaatwasser en droger te hebben (thank God!) en omdat de drukke periode op het werk dan voorbij is. Ik heb een eigen werkkamer, dus veel blogjes gegarandeerd!
 
Liefs! 

zaterdag 1 november 2014

Dagboek: Mijn bizar drukke week (#8)

Wat een bizar drukke week heb ik achter de rug! Volgende week gelukkig eindelijk iets meer rust...

Maandag was de eerste dag dat de ouders gebeld moesten worden. Vol zenuwen heb ik op mijn werk, in mijn tussenuren, vier ouders gebeld. Voor 's avonds stonden er nog vijf gepland, maar ik was zo vol zenuwen, dat ik er slechts twee gebeld heb. En dat vond ik echt wel meer dan genoeg.

Ook dinsdag moest er gebeld worden. Ik vind dat ik nog best een hoop gesprekken heb gevoerd, namelijk vijf, maar mijn voornemen om op dinsdag klaar te zijn met bellen, kwam er absoluut niet van. Ik had niet gerekend op ouders die niet thuis zijn of even geen tijd hebben voor een gesprek. Oeps!

Maandagavond en dinsdagavond heb ik mijn huis nog enigszins gezien, maar de overige drie avonden ben ik niet thuis geweest. En overdag trouwens ook niet. Op woensdag - ja, mijn vrije dag - ging ik al redelijk vroeg naar mijn werk. Ik heb mijn to do-lijst proberen af te maken en daarna begonnen de zenuwen. 's Avonds moest ik alle ouders van mijn mentorleerlingen toespreken! Gelukkig is dat goed verlopen en heb ik me voor niets zorgen gemaakt.

Donderdag had ik een stressvolle dag. Net als de andere dagen van de week trouwens hoor, maar donderdag had ik echt geen rust. Ik liep van lokaal naar lokaal, alle spullen mee te sjouwen die ik nodig had. In de pauzes stonden gesprekken gepland, ik moest iemand bijles geven en er moesten drie toetsen worden nagekeken. Aaah! En ook deze avond moest ik 'overwerken'. Ik stond weer voor een zaal met zo'n tachtig ouders, wat een stuk minder eng was dan woensdag. Dat is het voordeel van over wiskunde praten: daar weet ik veel meer over dan van het mentoraat. Rond elf uur 's avonds was ik thuis en om half één viel ik in slaap. Ik kan ook gewoon niet slapen als mijn hoofd nog zo vol met indrukken zit!

Vrijdag heb ik iets heel leuks gedaan in mijn tussenuur. Er stonden vier telefoongesprekken gepland, maar in plaats daarvan ben ik bij een brugklas geen zitten waarbij vijf leerlingen een boekbespreking gingen houden. Wat was dat leuk om te zien, zeg! 
's Avonds had ik een etentje met mijn team. Hoe dat is verlopen? Geen idee. Het moet nog plaatsvinden. Ik schrijf dit op vrijdagmiddag, want vanavond kom ik pas laat thuis en ik gok dat ik zaterdag de hele dag op bed lig om bij te komen...

Liefs!