Vandaag heb ik de eerste rapportvergadering van mijn mentorklas gehad. En dat was spannend!
Mijn klas doet het gemiddeld erg goed. Veel leerlingen staan gemiddeld rond de zeven, een handje vol leerlingen staat gemiddeld een acht of hoger en het zijn er maar een paar die naar beneden uitschieten. Ik had dus niet heel veel leerlingen in de bespreekzone, maar de leerlingen waar wel over gepraat moest worden, zijn wel een stel rare types.
Ik heb drie jongens in mijn mentorklas die op een andere planeet lijken te leven. Ze komen enorm wazig over, ik kan niet tot ze doordringen en als ik iets vertel, kijken ze me aan alsof ik Chinees praat. Oké, dat is dan bij wijze van spreken, aangezien twee van de drie jongens ook echt van Chinese afkomst zijn.
De drie jongens doen, net als de rest van mijn mentorleerlingen, een extra programma. Bovenop het atheneumprogramma krijgen ze drie extra vakken: Spaans, drama en versterkt talenonderwijs. Een behoorlijk pittig programma en dus ook een flinke stapel met huiswerk. Als je dit programma volhoudt tot de zesde klas, ligt er een wereld voor je open. Maar dan moet je het wel eerst zes jaar zien uit te houden. En dan is pittig, met een instelling als ik-maak-geen-huiswerk-want-in-de-brugklas-deed-ik-het-ook-met-tien-vingers-in-mijn-neus. Dat ze in de brugklas net zesjes haalden en met de hakken over de sloot waren, dat snappen ze niet. Het is ze toen gelukt, dus waarom dan niet nu?
Binnenkort moet ik met deze drie heren én hun ouders gaan praten. En dat wordt lastig. De ouders van de Chinese leerlingen spreken gebrekkig Nederlands, dus hoe ga ik dan een lastig gesprek met ze voeren? En hoe ga ik de ouders van het derde jongetje vertellen dat deze leerling heel raar gedrag vertoont (lees: uit het niets gekke bekken trekken en ongecontroleerde bewegingen maken, een warrige indruk, zelden het huiswerk in orde en een ongeconcentreerde houding in de les)?
Heel leuk hoor, dat mentor zijn. Maar dit vind ik toch wel lastig.
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten