vrijdag 28 augustus 2015

Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er minder goed?

Het was helemaal niet de bedoeling dat het zo lang zou duren voordat ik het vervolg zou schrijven op dit artikel, maar in de vakantie is het er niet van gekomen om te schrijven. En ik kan nu allemaal excuses gaan verzinnen, maar eerlijk is eerlijk: tv-series kijken is ook gewoon heel erg leuk om te doen.

In dit artikel ga ik drie punten delen die ik minder goed vond gaan tijdens mijn eerste jaar als mentor en ik begin meteen met een punt dat op de eerste ochtend van dit schooljaar ook weer verkeerd ging. Als ik mijn klas een mentorles geef waarbij ik veel informatie te delen heb, praat ik veel te snel. Omdat deze ochtend nog heel duidelijk op mijn netvlies ligt, zal ik kort beschrijven hoe zoiets eruit ziet.

Ik had zowel op mijn iPad als in een notitieboekje een lijstje staan met dingen die ik moest bespreken met de leerlingen. Schoolregels, persoonlijke gegevens, een plattegrondje, belangrijke data... Omdat ik alles in één uur moest proppen, was ik veel te bang om in tijdnood te komen. De eerste vijf punten heb ik in een minuut verteld, aan de schoolregels ben ik nauwelijks begonnen ("Dat weten jullie nog wel van vorig schooljaar, toch?") en het gevolg was dat ik een kwartier later al klaar was met mijn praatje. Oké, en nu?

Om meteen op dit eerste punt in te haken; soms heb ik zo veel huishoudelijke mededelingen, dat ik denk dat ik daar wel een hele mentorles mee kan vullen. Ik ben er dan helemaal van overtuigd dat er echt geen tijd is voor een andere mentorgerelateerde invulling van de les, dus ik bereid ook niets anders dan mijn praatje voor. Je raadt het al, na tien minuten ben ik klaar met praten met het gevolg dat er de veertig daaropvolgende minuten een leeg programma is. Wat laat ik de leerlingen dan doen? Tja, huiswerk maken bijvoorbeeld. Iets anders creatiefs kan ik dan zo snel niet meer verzinnen. Ik ben gewoon ontzettend slecht in het verzinnen van werkvormen die ik kan toepassen in een mentorles...

Het derde en laatste punt dat ik nu kan verzinnen is het contact met ouders. Ik heb een hekel aan telefoontjes plegen, ik kan zoiets echt een week lang uitstellen. Het bellen naar ouders is dan ook echt een dingetje dat ik alleen bij hoge uitzondering doe. Nu valt het aantal probleemgevallen in mijn mentorklas wel mee (zero!), dus ik heb geluk gehad dit jaar. Maar zo gaat mijn angst voor het voeren van oudergesprekken natuurlijk nooit weg...

Binnenkort - ooit - maak ik een lijstje met drie punten die ik dit jaar verander ten opzichte van dit schooljaar. 

Liefs!

P.S. Wat zijn jouw valkuilen als mentor?

dinsdag 25 augustus 2015

Een eerste indruk maak je maar één keer

Het is kwart over acht 's avonds, ik ben uitgeteld. Een normale werkdag in het onderwijs kan behoorlijk intensief zijn, maar een eerste schooldag is ronduit slopend. En waarom? Bij het maken van een eerste indruk wil je jezelf van je beste kant laten zien en dat kost energie!

Mocht je de eerste alinea gelezen hebben in een periode dat je twijfelt om de lerarenopleiding te doen: gewoon doen! Laat je niet tegenhouden door deze paar regeltjes. Je krijgt er namelijk ook heel veel voor terug!

Zenuwen, wat zijn dat? Gisteren was ik bloedjenerveus om mijn mentorklas weer te zien na de lange vakantie, vandaag waren er geen enkele zenuwen te ontdekken. Misschien omdat ik er zo onwijs veel zin in had. Misschien omdat ik me bedacht dat de brugklassertjes veel nerveuzer zijn voor een eerste schooldag dan ik. Misschien omdat ik ruim een half uur met wind tegen heb gefietst en ik veel te druk was met vooruit bewegen, waardoor de zenuwen de kans niet kregen. Het zou allemaal kunnen. Het feit blijft dat ik enorm relaxt voor de klas stond.
Ik voel dat ik straal wanneer ik het naar mijn zin heb. Ik maak dan veel meer grapjes en reageer veel sneller op opmerkingen van de leerlingen. Ik kan veel meer hebben en waarschuwingen maak ik in de vorm van een grapje ("Nog één keer die scheur van je opentrekken en je vliegt eruit"), waar ik aan het gelach van de leerlingen te horen flink wat punten mee scoor. 

Het is ontzettend fijn om boordevol energie te zitten, maar vermoeiend is het wel. Toch ben ik ondanks de lichte dip wel ontzettend blij. Ik ben trots op de Elseline die vandaag voor de klas stond. De Elseline die een heel lesuur vol kan praten zonder de leerlingen te zien vervelen. De Elseline die heel veel glimlachjes ziet op het moment dat ze een grapje maakt. De Elseline die zorgt dat dertig brugklassertjes meeschrijven met het lijstje met benodigdheden. De Elseline die lachend roept dat de leerlingen straks absoluut even door de ramen van lokaal A5 moeten kijken, "want daar staat mijn vriendje les te geven, doe hem de groeten van me!". De Elseline die het ene moment de klas in een deuk laat liggen en het volgende moment de hele klas weer serieus aan het luisteren krijgt. De Elseline die doodleuk haar notitieboekje laat zien met alle punten die ze die les wil bespreken. Ik ben trots op mezelf.

Op zo'n moment denk ik altijd even aan mijn eerste stagebegeleider, de man from hell. Zie je nou, ik kan het wel!

Liefs!

P.S. Voor de docenten: wat zijn momentjes tijdens het lesgeven dat jij trots op jezelf kunt zijn?

Herkansingen geven, waarom wel of niet?

Halverwege juni - tegen het einde van het schooljaar dus - begon ik met het schrijven van deze blogpost. Het stond opgeslagen als concept. Toen ik er op klikte, zag ik dat ik halverwege een zin gestopt was. Kwam mijn vriend thuis? Ging mijn telefoon af? Ik weet niet waarom het abrupt ophield. Maar omdat ik de tekst (en de boodschap) toch wel interessant vond, schrijf ik het stuk nu af en plaats ik het dit keer wel!
 
Een situatie die ik de laatste tijd meerdere keren heb meegemaakt, waren de slechte resultaten in de klassen. De zomervakantie komt er  aan, de leerlingen zijn het schooljaar zat, ze zijn toe aan heel veel vrije dagen... Natuurlijk zijn dit allemaal excuses om hun belabberde cijfers goed te praten. Negen van de tien keer vind ik hun onvoldoendes nog erger dan de ze het zelf vinden, maar toch heb ik de afgelopen tijd met herkansingen gestrooid. Om de leerlingen blij te maken met een beter cijfer? Nee. Om mezelf blij te maken met betere resultaten in mijn klassen? Nee. Waarom dan wel?

Er is bij mij maar één reden om een herkansing te geven: ik wil dat de leerlingen de stof nog eens bekijken.

Toen ik pas net voor de klas stond, interesseerde het me nooit zo. "Slecht cijfer? Ach, haal je cijfer maar op met de volgende toets. Een onvoldoende? Joh, dit onderwerp komt toch pas volgend jaar weer terug, tegen die tijd vraag je maar extra uitleg aan die docent." Tegenwoordig denk ik daar wel anders over. Als een leerling de basis niet beheerst, zal het volgend jaar echt niet beter gaan. In tegendeel. Maar moet je daarom een leerling altijd een herkansing bieden? NEE! Door de leerling een herkansing te geven, krijgen zij het idee dat ze (hier stopte ik de volgende keer met schrijven, cliffhanger!) altijd een tweede kans krijgen. Maar het leven is hard: tweede kansen liggen niet voor het oprapen. Die moet je verdienen.

Het werken naar de herkansing toe zie ik dan ook als een veel belangrijker moment dan de herkansing zelf. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen de leerlingen, bij wie het vaak om het cijfer gaat. Om de leerling ook echt aan het werk te zetten, mogen ze een herkansing alleen maken onder één belangrijke voorwaarden: ze krijgen een flink aantal opgaven mee en deze moeten ze maken, nakijken, verbeteren en bij mij inleveren. Doen ze dit niet of niet op de afgesproken dag? Pech.

Liefs!
 
P.S. Geef jij wel eens een herkansing? Zomaar, of ook met bepaalde voorwaarden?

maandag 24 augustus 2015

Nu gaat het echt beginnen...

Door een reactie van Erik op mijn blogpost over 'De eerste les' werd ik weer even herinnerd aan de tips die ik toen met mijn (sporadische) lezers wilde delen. Alhoewel, tips waren het niet echt, maar ik beschreef wel uitvoerig hoe ik mijn eerste les heb gegeven. Ik investeerde in een band met de leerlingen, iets wat ik nog steeds het allerbelangrijkste vind.

Morgen gaan mijn eerste lessen beginnen en ondanks dat ik er een tikkeltje nerveus voor ben, heb ik er ook heel veel zin én heel veel vertrouwen in. Ik vond het altijd zo'n onzin als collega's zeiden dat ervaring ontzettend belangrijk is in het onderwijs, maar nu snap ik pas echt wat ze bedoelen. Door de ervaringen van de afgelopen drie jaren als docent ben ik gegroeid. Ik ontdek steeds meer wie ik ben - als persoon, maar ook als docent. Ik weet wat ik wel en niet wil, ik weet wat ik wel en niet van mijn leerlingen verwacht en ik kan daar steeds beter mee omgaan en op inspringen.

Vandaag werd ik weer omringd door honderd collega's en dat vond ik heerlijk. De meeste gesprekken waren oppervlakkig (Hoe was je vakantie? - Leuk. - Oké doei.), maar ik heb ook fijn kunnen praten met collega's die wel dichterbij me staan. Tijdens het praten deed ik al veel inspiratie op voor mijn lessen en toen besefte ik ineens dat er zo ontzettend veel te leren is van mijn collega's. Toen het jaarthema bleek te luiden dat we vooral om ons heen moeten kijken, begon het kwartje te vallen. Eigen ervaringen (en reflecties!) zijn ontzettend belangrijk voor je docentschap, maar er is zo veel meer te leren bij/van anderen.

Dit jaar wordt dat dan ook mijn persoonlijke doel: om me heen kijken. Ik wil in gesprek gaan met collega's over hun manier van lesgeven. Ik wil concrete tips krijgen, vooral op het gebied van activerende werkvormen. Het wordt namelijk echt eens tijd dat ik daarmee aan de slag ga. En daarnaast wil ik veel leren bij cursussen. Daarom heb ik direct een collega aangeschoten die interessante en inspirerende bijeenkomsten voor nieuwe collega's organiseert. (Hé Daniëlle, die bijeenkomsten voor nieuwe collega's... Is dat ook voor de niet-meer-zo-nieuwe-collega's? - Tuurlijk, kom erbij!)

En die ervaringen... Die moeten uiteraard worden gedeeld! Verwacht dus de komende tijd weer blogposts van mij, want ik wil jullie zo veel vertellen.

Liefs!

P.S. Vergeet me niet te volgen op Bloglovin'! 
 

maandag 17 augustus 2015

Volg je me via Bloglovin'?


Ik was het al tijden van plan, maar nu voer ik het eindelijk uit: vanaf nu is mijn blog te volgen via Bloglovin'. Omdat ik niet (meer) op vaste tijden upload, is het handig om mij via deze manier te volgen. Zo blijf je altijd op de hoogte van de laatste updates!

Liefs! 

Hallo 2015 - 2016!

Mijn vriend is een week met anderen op vakantie (eenzaam!) en de regendruppels komen al sinds vanochtend non-stop uit de lucht vallen. Ik ben vanochtend in veertig minuten op de scooter doorweekt geregend en vanavond tijdens datzelfde ritje nog een keer. Toch zong (lees: krijste) ik onderweg met de nummers van Muse mee en maakte ik een vreugdedansje toen ik de voordeur open deed. Hoe komt het toch dat ik zo vrolijk ben?

Dat kan ik je uitleggen. Ik heb vandaag doorgebracht op mijn werk. Ik liep weer door de vertrouwde gangen, zat in het computerlokaal, hoorde de kopieermachine weer vrolijk brommen en heb uren doorgebracht in mijn lokaal. Tenminste: ik hoop dat dat komend schooljaar nog steeds mijn lokaal is...

Wat was het heerlijk! Het begon al te kriebelen op de dag dat ik vanaf Frankrijk terugreed naar huis. Eigenlijk zat ik op de passagiersstoel, maar dat terzijde. Ik had een miljoen ideeën voor het nieuwe schooljaar, ik wilde weer bloggen, ik wilde mijn leerlingen ontmoeten, ik wilde mijn mentorleerlingen zien (ik mis ze!) en ik wilde weer omgeven worden door collega's. 

Daarom ben ik vandaag, een week te vroeg, naar mijn werk gegaan. Het had allemaal best kunnen wachten tot volgende week, maar toch had ik een flink lijstje eruit weten te persen met alles wat ik wilde doen voordat de lessen zouden beginnen. En omdat ik zo dol ben op lijstjes (ik miste die ook!) heb ik er twee gemaakt: een digitale op mijn telefoon en eentje in mijn notitieboek. Hoe tof is het dat je een activiteit twee keer kunt afstrepen na het voltooien ervan? ;-)

Vijf uur lang ben ik bezig geweest met het afkrijgen van mijn lijstje. Sterker nog: ik had het zo naar mijn zin, dat ik ook alvast ben begonnen aan de punten die voor donderdag gepland stonden (want dan ga ik gewoon weer een dag op school doorbrengen - jeeej!). Ik heb geprint, gekopieerd, opgeruimd, schoongemaakt en vooral voorbereid. Volgend jaar geef ik voor het eerst les aan 3vwo, dus de stof is voor mij compleet nieuw. Eén van mijn goede voornemens van het schooljaar is daarom dat ik alle opgaven wil maken voordat ik deze als huiswerk meegeef aan de leerlingen. Daar ben ik vandaag mee begonnen.

Ik durf op het gebied van bloggen niets te beloven, maar ik wil het zeker wel weer gaan oppakken. Ik heb al wat ideetjes in mijn hoofd. Toch ben ik bang voor de uitvoering ervan. Mijn huis is in deze zomervakantie verkocht, over anderhalve maand is de overdracht. Er komen dus drukke dagen aan met het regelen van veel papierwerk, het leeghalen en schoonmaken van het oude huis en het inrichten van mijn nieuwe huis. 

We zullen zien!

Liefs!

P.S. Hebben jullie ook zo veel zin in het nieuwe schooljaar?