maandag 28 september 2015

Rust

Het is niet leuk om te moeten werken met een klas vol stuiterballen en brutale kinderen. De eerste keren was ik echt in staat om te huilen als ik thuis kwam uit mijn werk. Ik zag het niet zitten en kreeg de kriebels als de klas onderweg was naar mijn lokaal. Vijftig minuten lang pijn lijden, help!

Gelukkig is de rust teruggekeerd in deze klas. Ik was niet de enige die moeite had met een paar kinderen uit deze klas. Dat bleek toen ik meerdere berichtjes in het systeem van school zag verschijnen over een mogelijke overplaatsing van twee van deze leerlingen.

Vandaag was de eerste dag zonder de twee grootste probleemmakers. De meest agressieve jongens - de ruziezoekers - zijn uit de klas gehaald en overgezet naar een andere brugklas. Dat merkte ik direct. De klas is nog steeds wel druk, hoor, ik heb ook echt heel veel energie nodig om de les te laten verlopen zoals ik het wil. Maar dat is geen probleem. De overgebleven vijfentwintig leerlingen zijn redelijk corrigeerbaar en weten mijn grenzen echt wel te herkennen.

Ik ben benieuwd hoe de komende lessen zullen zijn in deze klas, maar waar ik nog veel nieuwsgieriger naar ben, is hoe de andere twee jongens zich gaan redden in hun nieuwe klas. Eén van hen (de minst erge!) zit nu in een andere brugklas waar ik les aan geef en vandaag deed hij ontzettend goed mee met de les. Nu de rest van het jaar nog!

Liefs!

maandag 21 september 2015

Wees duidelijk en consequent

'Je moet me even wat moed inpraten, ik heb klas 1k weer,' zei ik aan het einde van de pauze tegen mijn vriend a.k.a. mijn favoriete collega. Uiteraard is de naam van de klas verzonnen, ik heb de klas nu vernoemd naar 1-kutklas. Creatief! Achteraf bleek het inpraten van moed niet nodig te zijn, de les ging namelijk best goed. En waarom? Ik was duidelijk.

Vorige week merkte ik dat in deze klas één ding geweldig goed werkt. Duidelijk zijn. Duidelijk zijn in het vertellen van de regels, maar ook duidelijk zijn in het vertellen van de consequenties. Daarom begin ik de les tegenwoordig met het benoemen van de regels.

"De regels binnen deze vier muren zijn niet anders dan de regels tijdens de lessen vorige week, maar toch ga ik ze herhalen. Zo wordt jullie geheugen weer even opgefrist. Jullie zijn stil tijdens de uitleg, jullie blijven van elkaars spullen af, jullie steken je vinger op als je iets wilt vragen of zeggen en jullie maken geen rare geluiden om de aandacht van elkaar te trekken. Als je één van de regels overtreedt, breng je de rest van het lesuur door bij de afdelingsleider en ga je daar verder met het maken van je huiswerk. Dus even een korte herhaling: stil zijn, afblijven van elkaar spullen, vinger opsteken en geen rare geluiden maken."

Tijdens de les van vandaag zag ik echt wel dat leerlingen moeite hadden met de regels. De klas zit vol leerlingen die te pas en te onpas commentaar willen geven en even hun stem willen gebruiken. Toch ben ik stiekem wel trots op ze. Ik heb er één leerling uitgestuurd, eigenlijk geheel tegen mijn zin in. Hij riep het antwoord door de klas zonder zijn vinger op te steken. In een willekeurige klas zou ik hem een compliment geven voor het goede antwoord met daarbij de waarschuwing om in het vervolg één van zijn tien vingers op te steken, maar in deze klas moet ik consequent zijn in het naleven van de regels.

En af en toe moet ik dan iemand tegen mijn zin in wegsturen...

Liefs!

zondag 13 september 2015

Onzeker

Ik ben onzeker. Dat ben ik altijd al geweest. Er zijn momenten in mijn leven geweest dat dit een hoogtepunt bereikte, maar door de jaren heen heb ik redelijk geleerd er mee om te gaan (hallo bezoekjes-aan-de-psycholoog). Toch zijn er nog steeds ups en downs. Dat merkte ik vooral de afgelopen week.

Maandag had ik nogal een rotdag. De les in één van mijn brugklassen verliep weer niet zoals ik het voor ogen had en daar baalde ik van. Hoe kon het toch dat ik de zin in het lesgeven bij deze klas totaal kwijt was? Het leek erop dat ik in een cirkel terecht was gekomen: ik sta met tegenzin voor de klas, waardoor de les slecht gaat, waardoor ik de volgende les met nog meer tegenzin voor de klas sta. De les gaat daardoor uiteraard nog slechter.

Waar mijn twijfels over het onderwijs op maandag nog een bijrol speelden, kregen de gedachten om te stoppen met lesgeven op dinsdag de hoofdrol. En dat dankzij de woorden van een collega. De exacte woorden kan ik me niet meer herinneren, maar wat ik nog precies weet, is dat na het horen van zijn woorden het licht bij me uitging. Ik kreeg het gevoel dat het werk dat ik deed totaal niet werd gewaardeerd en ik wist het meteen: ik ben niet bestemd voor het onderwijs.

Na dat besef schoten de tranen in mijn ogen. Gelukkig was het tijd voor pauze. Ik ben direct naar buiten gegaan en heb een rondje door de wijk gelopen. Ik probeerde mezelf te kalmeren, wat maar met mate lukte. Gelukkig kon mijn vriend me die middag veel beter tot rust krijgen. Door het gesprek met hem ben ik ook alles gaan relativeren.

In die brugklas zitten hooguit vijf leerlingen die ik achter het behang wil plakken. Daar staan bijna zo'n honderdvijftig leerlingen tegenover met wie ik wel goed door één deur kan. Er zijn zelfs oud-leerlingen waar ik nog steeds met een grote glimlach aan terug denk. Mijn hart smelt als ik hoor dat ik iemands lievelingsdocent ben (of dat nou de waarheid is of niet, dat een leerling die woorden uitspreekt is al ontzettend lief!) en als er leerlingen in de pauze mijn lokaal in lopen om even bij te kletsen. 

Die ene collega, met wie ik het normaal gesproken aardig kan vinden, zal zijn dag niet hebben gehad. Of hij had gewoon even niet goed nagedacht over wat hij aan het bazelen was. Hij zal de woorden echt niet hebben uitgesproken om mij aan het huilen te maken, laat staan dat hij me het onderwijs uit wil hebben.

Hoe dan ook, het mag duidelijk zijn dat ik voorlopig nog niet weg ben uit het onderwijs. Het is af en toe ontzettend kut (een betere omschrijving kan ik even niet verzinnen) en ik vind ook echt niet elke dag even leuk, maar de meeste momenten bezorgen me nog steeds blije gevoelens. Daar doe ik het voor!

Liefs!

woensdag 2 september 2015

Zie het als een uitdaging

Gisteren heb ik meerdere blogposts geschreven. In mijn hoofd dan, ik had de energie niet om mijn laptop erbij te pakken. Maar de tekst had ik al helemaal bedacht. 'Ik denk dat ik maar ga stoppen in het onderwijs,' zei ik gisteren tegen mijn zussen. En zo wilde ik ook mijn artikelen openen.

Ik zat er even helemaal doorheen. Ik had een hoop brutale leerlingen voor mijn neus gehad die dag en daar was ik flink chagrijnig van geworden. Ik schrok van de woorden die mijn leerlingen gebruikten, het gedrag wat ze toonden - tegen hun klasgenoten en tegen mij. Ik schrok van mijn collega, die iets deed waar ik echt enorm van stond te kijken (lang verhaal, misschien vertel ik het nog eens als ik daar behoefte aan heb). Het kostte me zoveel energie om alles te verwerken dat ik thuis direct op bed ben gaan liggen.

Ik wilde een blogpost schrijven om te vertellen wat er allemaal was gebeurd die dag en dat ik echt ging twijfelen aan mezelf als docent. De tranen rolden over mijn wangen, iets wat ik na een ontzettend leuke eerste week absoluut niet had verwacht in deze tweede week van het schooljaar. Maar ik wilde ook een stukje schrijven over hoe je uit zo'n dip komt. Ik merkte namelijk dat het mij enorm hielp om buiten even een stukje te wandelen, maar een halve reep chocola en een schaaltje crème brûlée hebben me ook geholpen om weer iets vrolijker te worden.

De echte ommekeer in mijn gedrag kwam 's avonds, toen ik met mijn vriend op bed lag te praten over mijn dag. Ik deed mijn verhaal, liet weer wat tranen vloeien en hij gaf me wat tips. Toen ging er een knop om in mijn hoofd. Vanaf dat moment zag ik het niet meer als een probleem, dat gedrag van de leerlingen. Het probleem was veranderd in een uitdaging!

En met die insteek ging ik vandaag mijn les draaien. De leerlingen kwamen binnen, zeiden extreem aardig 'goedemiddag' tegen me, luisterden naar mijn toespraak over hun gedrag van gisteren en konden zich vinden in de eventuele straf die zou volgen bij slecht gedrag.

Ik wist niet welke klas ik voor me had, maar de rampenklas van gisteren was het niet. Wat waren ze lief, wat deden ze goed mee en wat fijn dat ze me lieten uitpraten en dat ze hun vinger opstaken in plaats van hun stem direct lieten gelden! Ik heb de klas heel veel complimenten gegeven en de les afgesloten met een kleine traktatie.

Zo kan het dus ook. Met het gevoel een uitdaging aan te gaan verlopen de lessen een stuk beter en de leerlingen merken die positiviteit ook. Ze bedankten me voor het snoepje dat ze kregen en er waren zelfs leerlingen die hun excuses hebben aangeboden aan het einde van de les. Aandoenlijk!

Dus ehh... Voorlopig blijf ik nog even in het onderwijs hangen!

Liefs!