vrijdag 31 januari 2014

De Wiskunde Olympiade

Eind december 2013 schreef ik over de Wiskunde Olympiade. Wat het is, wat de leerlingen voor vragen kunnen verwachten en voor wie het bedoeld is. De wedstrijd vond plaats in de periode van 20 t/m 30 januari, wat betekent dat het er in het hele land op zit.

Op dinsdag 28 januari hadden wij de Olympiade op mijn werk. Door omstandigheden van een collega heb ik me als vrijwilliger gemeld om alles in goede banen te leiden en dat is aardig gelukt. Met ruim honderd leerlingen die graag mee wilden doen was er nog aardig wat te regelen, maar uiteindelijk is alles gelukt.

Omdat ik als ‘wedstrijdleider’ was aangewezen, kreeg ik de opgaven al eerder onder ogen. De vrijdag voor de Olympiade ben ik zelf thuis gaan puzzelen. De wedstrijd is onder andere voor brugklasleerlingen bedoeld, maar er zaten zelfs opgaven in waar ik niet ben uitgekomen. Pittig dus!

Om 14.10 uur verzamelden de leerlingen zich bij de lokalen. Nadat iedereen een plekje gevonden had, konden we beginnen. Ik was benieuwd wat ze er van zouden vinden. Na een kwartier kreeg ik wel een idee. Sommige leerlingen keken naar de vragen alsof ze water zagen branden en dat was ook het moment dat de leerlingen hun pennen neerlegden en een leesboek uit hun tas haalden. Oké, duidelijk. Zij hadden het blijkbaar niet in zich om überhaupt de moeite te nemen om te puzzelen en logisch na te denken. Jammer!

Om 14.55 uur begon echt het geduld op te raken bij de leerlingen. Wij, de surveillanten, hadden afgesproken om de leerlingen pas om 15.00 uur te laten vertrekken. De leerlingen wisten dat, dus toen ze zagen dat er nog maar een paar minuten resterend waren, begonnen ze al te bewegen en te fluisteren. Ai. Toen om drie uur eindelijk de bel ging, vlogen ze het lokaal uit, nog even navragend waarom ze niets te eten hadden gekregen. Dat stond namelijk op de flyer die ze gekregen hadden. Dit geeft maar weer aan wat de motivatie is van deze leerlingen, buiten de reden dat ze mee wilden doen zodat ze het 7e en 8e uur niet naar hun les hoefden.

Binnenkort vindt bij ons de kangoeroewedstrijd plaats, waar ik ook nog het een en ander over wil schrijven. Deze wedstrijd ga ik organiseren en ik ben blij dat er organisatorisch wat dingen zullen veranderen. Zo wordt aan de leerlingen een bijdrage van €3,- gevraagd, wat de drempel voor velen al verhoogd om mee te doen. Daarbij is de wedstrijd op mijn school op een vrijdag in de late ochtend, als alle leerlingen al klaar zijn met hun proefwerken van die week. Het zijn twee kleine veranderingen, maar ik hoop dat daardoor alleen de diehards besluiten mee te doen.

We zullen het zien.

Liefs!

woensdag 29 januari 2014

Tip: Zorg dat je als eerste in het lokaal bent (#34)

Vorig jaar was ik best extreem. De eerste schoolbel gaat bij ons om tien over acht. Ik wilde altijd per se om acht uur in het lokaal zijn om alle leerlingen voor te zijn. Ook in de pauzes ging ik altijd eerder weg uit de koffieruimte, zodat ik vóór de eerste bel in het lokaal was.
Hoofdstuk 9, tip 3: Zorg dat je als eerste in het lokaal bent
Zorg dat je als eerste in het lokaal bent. Bij de deur heet je alle leerlingen welkom. Verder loop je wat door  de klas, je maakt hier en daar een praatje en zorgt ervoor dat de tassen van tafels verdwijnen.

In de loop van de tijd ben ik daar in veranderd. Zodra  de eerste bel gaat, loop ik pas richting mijn lokaal. Soms ga ik zelfs eerst nog naar het toilet. Yup! Zo snel kan dat gaat in een paar maanden tijd.

Maar dat wil niet zeggen dat ik nu niet meer als eerste in mijn lokaal ben. Nog steeds ben ik degene die het lokaal opent, die de leerlingen binnenlaat en die de leerlingen verwelkomt. Ik zou niet weten hoe dat anders zou moeten. Het is bij ons de regel dat de docent altijd aanwezig moet zijn als er leerlingen in het lokaal zitten.

Of ik de leerlingen verwelkom bij de deur? Nee. Mijn lokaal is zo ontzettend klein – af en toe vraag ik me af waarom ik in een poppenhuisje les geef, maar oké, dit mag geen zeur-blog worden – dat er geen ruimte is om bij de deur te staan en tegelijkertijd de leerlingen langs je heen te laten lopen. Letterlijk gezegd: je kunt in mijn lokaal niet met z’n tweeën door één deur.

Conclusie van deze tip? Ja, zorg dat je als eerste in het lokaal bent. Nee, je hoeft niet per se bij de deur te verwelkomen. Je kunt ook gewoon ergens anders staan en ze welkom heten. Echt waar, probeer maar eens, en je ziet dat de wereld niet vergaat…

Liefs!

dinsdag 28 januari 2014

De school

Vorige week had ik zo’n enorme hoofdpijn, dat het me niet lukte om te slapen. Ik lag op de bank met mijn dekbed en ik wilde niet overeind komen om de televisie aan te zetten. Daarom pakte ik mijn telefoon erbij en opende de app om televisie te kijken op mijn telefoon. Handig!

Ik zapte een beetje en kwam toen bij een programma genaamd ‘De school’. Ik zag leerlingen met jassen aan, petje op en tassen op tafel. Ze zaten te schelden, te vloeken en nuttigden hun lunch in het klaslokaal. Ik wist het meteen: de docent is niet in het lokaal aanwezig. Maar een shot later zag ik dat er wel degelijk iemand aanwezig was in het lokaal. Whut?

Nadat het programma was afgelopen, trok ik zo mijn conclusies. Of Facebook zag ik dat een collega ook de aflevering had bekeken, én de twee afleveringen die vooraf gingen, en ze was er niet trots op om te zeggen dat ze een docent is. En om heel eerlijk te zijn; ik schrok er ook behoorlijk van. Hoe kun je leerlingen klaarstomen voor het echte leven als ze ondertussen totaal geen motivatie hebben om naar school te komen? Als ze docenten zien als het kwaad, als ze maar kunnen kankeren op alles wat los en vast zit en als er totaal geen regels zijn op school – want een mobiele telefoon in de les mag dus blijkbaar gewoon… De leerlingen die op de gang een proefwerk maken, krijgen via hun smartphone hulp van de leerlingen die in het lokaal zitten. Er worden tosti’s gemaakt door leerlingen, ook in het lokaal, en de afdelingsleider moet aan een conciërge vragen of dat mag.

Ik vind lesgeven heel leuk, maar als ik zie hoe het er op deze school aan toe gaat – en als ik ook nog hoor dat ze er trots op zijn – vraag ik me af waar het toch heen gaat. Naast het overbrengen van kennis, probeer ik de leerlingen ook op te voeden. Ik probeer ze wat normen en waarden bij te brengen en met behulp van regels – die worden gehandhaafd… – leert de school de leerlingen ook wat wel mag en wat niet. En ook waarom het niet mag. Want het is allemaal leuk en aardig dat de jongeren van tegenwoordig aan hun gadgets vastgelijmd zitten (en veel niet-jongeren ook!), en die smartphones zijn ook echt heel smart, maar ten eerste leidt het de leerlingen enorm af van hun les en ten tweede is het niet echt respectvol tegenover de leerkrachten. Of zeg ik nu iets heel raars?

En toch, dit gezegd hebbende, vind ik het ook wel leuk dat dit programma op de buis is. Het is misschien niet helemaal mijn manier van lesgeven, het komt niet helemaal overeen met mijn visie op onderwijs, maar ook van hen kan ik ongetwijfeld nog wel wat leren. Daarbij is het ook wel positief om te zien hoe het er bij anderen aan toe gaat; dan besef ik weer dat ik enorm bof met de werkplek die ik heb.
 
'De school' is iedere dinsdagavond om 20.25 te zien op BNN.

Liefs!

maandag 27 januari 2014

Een dag uit mijn docentenleven #3

Afgelopen week heb ik weer een hele dag van uur tot uur bijgehouden. Het werd de dinsdag, omdat ik toen een interessante cursus had aan het einde van de dag. Benieuwd? Lees dan vooral verder!

Dinsdag 21 januari 2014
6.15 Ik ben vandaag vrij, dus ik besluit dat ik nog wel even kan blijven liggen. Om half zeven hoef ik er pas uit.
6.44 Ik schrik wakker en kijk op mijn wekker. Te laat! Snel haast ik me uit bed, maar ik weet dat ik de tram van zeven uur niet meer zal halen. Ik doe weer wat rustiger aan en als ik klaar ben, kruip ik nog vijf minuten bij mijn vriend terug in bed.
7.50 Ik heb een tram later genomen, maar ik zal nog steeds ruim op tijd op mijn werk zijn. Het nadeel van het eerste uur is toch wel dat het zo druk is in de trein, maar dat weegt natuurlijk niet op tegen dat extra halfuurtje in bed.
7.55 Hmmm… Ik moet heel nodig naar het toilet, maar ik ga echt niet in de trein! Ik wacht wel even tot ik op mijn werk ben.
8.50 De leerlingen staan al een kwartier te vroeg voor mijn lokaal. Ze willen graag naar binnen (ja, het is een brugklas!). Ik laat ze binnen, maar ondertussen doe ik nog even mijn eigen dingen.
9.45 Ik heb het huiswerk gecontroleerd in de brugklas en er zijn zeventien leerlingen waarbij het niet in orde is. Ik heb nog duidelijk gezegd dat ze ook de opgave moesten overnemen, maar toch “vergeten” ze dat. Jammer voor hen, want voor morgen maken ze het twee keer opnieuw: één keer in hun schrift, één keer als straf op een blaadje.
11.30 Ook bij de twee brugklassen er na zijn er leerlingen die het huiswerk niet hebben gemaakt op de manier zoals ik het heb gevraagd. Ik schrijf nog wat strafwerk uit met de opdracht dat ze het morgen bij me moeten inleveren.
11.31 En nog zo iets: ik heb vorige week duidelijk tegen de leerlingen gezegd dat ze het tweede deel van het wiskundeboek mee moesten nemen. Gezegd, laten noteren in hun agenda, op mijn docentenFacebook-account gezet én in het digitale klassenboek, waar al het huiswerk in komt te staan. Van al mijn brugklasleerlingen zijn twintig leerlingen het vergeten. Whut? Wat gaat er in het hoofd van die leerlingen om? Waarom doen ze dat niet gewoon?
11.35 Ik ben veel te zachtaardig, want ik heb gezegd dat ze samen in een boek mogen kijken. De volgende keer dat ze het boek niet bij zich hebben, laat ik ze een heel uur strafwerk schrijven. ‘Ongelimiteerd?’ vraagt een leerling. Ja, ongelimiteerd, tot het einde van de les.

12.05 Tussenuur! Ik pak de toets van 2havo erbij en begin met nakijken.
12.48 Wauw! Alle cijfers zijn ingevoerd en er zijn maar twee onvoldoendes gehaald in de hele klas. Hier ga ik ze morgen voor belonen!
13.00 Pauze. In de personeelskamer zie ik dat “onze wiskundetafel” helemaal leeg is. Ik heb ook geen zin om ergens anders bij te zitten, dus ik ga naar het kopieerhok, waar al stapels kopieën klaarliggen voor aanstaande donderdag. Er zitten al nietjes in, maar ik moet zelf even perforeren.
13.15 Ik voel ineens een enorme hoofdpijn opkomen. Code: de rode zee is begonnen. Ik neem een ibuprofen in, die onderop in mijn tas ligt, maar ik ben hier een beetje immuun voor geworden. Bij de receptie haal ik nog twee paracetamol en neem deze ook in. Het zal vast niet werken, maar niet geschoten is altijd mis.
13.20 Ik kom binnen in het lokaal waar ik mijn cursus ‘Mentor voor beginners’ heb. Op de tafels zie ik al het bekende groene boekje liggen die ik ook doorwerk voor deze blog. Ze zien er nieuw uit, dus we mogen ze ongetwijfeld meenemen naar huis. Maar, wat moet ik met twee van deze boeken? Misschien kan ik een winactie organiseren, zoals ze op andere blogs altijd doen? Of verkopen op marktplaats? Of teruggeven? Nee… Een gegeven paard mag je toch niet in de bek kijken?
14.00 Ik vind deze cursus zo interessant! Heel apart, maar bij het doorlezen van het boek leer ik lang niet zo veel als bij deze cursus. En we zijn pas een half uur begonnen. Ik wil vaker naar cursussen!
15.00 Pauze. De hoofdpijn wordt erger en erger. Ik haal een kopje groene thee met munt in de kantine. Hopelijk helpt het, en zo niet, dan heb ik er toch van kunnen genieten.
16.15 Ik vind de cursus echt heel boeiend, maar ik zou zo in slaap kunnen vallen op mijn bureau. Ik. Wil. Naar. Huis.
16.27 We zijn zeven minuten uitgelopen, en daardoor mis ik sowieso een trein. Een collega vraagt of ze me naar een station halverwege kan brengen. Bonus! Ik rijd met haar mee, maar onderweg krijg ik spijt. De hoofdpijn wordt door de autorit alleen maar erger en ik word ook nog eens enorm misselijk. Ik neem een kauwgompje in, maar ik heb met mijn domme hoofd een pakje met aardbeienkauwgom mee van huis genomen in plaats van “echte” kauwgom. Dit helpt niet. In tegendeel… Waar is een emmer?
17.10 Ik sta op het station te wachten, maar ik voel me alleen maar rotter worden. En dan ook nog straks met de tram. Weet je wat… Ik bel gewoon mijn vriend om te vragen of hij me met de scooter op kan halen.

18.01 Hè hè, eindelijk thuis. Mijn verkoudheid van het weekend is weer terug, mijn hoofdpijn is nog een graadje erger en ik ben misselijk en hongerig tegelijk. Mijn vriend maakt het eten, terwijl ik even relax op de bank. Zal ik me ziekmelden voor morgen?
18.15 Ik probeer mijn baas te bereiken, maar ik krijg hem niet te pakken. Ook niet als ik het een half uur later nog eens probeer. Is dit karma? Mag ik me niet ziekmelden?
20.05 Ik stuur mijn baas een mailtje dat ik morgen niet kan werken en dat ik me morgenochtend nog eens telefonisch ziek zak melden. Meteen daarna kruip ik op de bank. Ik heb zo’n hoofdpijn dat ik niet kan slapen. Daarom pak ik mijn telefoon erbij en kijk televisie op mijn telefoon. Die technieken van tegenwoordig…
23.00 Ik val in slaap, maar de hele nacht heb ik alleen maar nachtmerries over mijn werk. Ik zit er zo mee dat mijn baas zijn telefoon niet op nam, dat ik daar enorm van ben gaan stressen. Wat als hij eist dat ik moet werken? Wat als ik te laat kom? Wat als ik me morgen nog slechter voel dan dit? Aaahhhh.

De volgende dag heb ik me nog eens ziek gemeld. Ik voel me altijd enorm schuldig, vooral omdat ik naast mijn lessen nog zo veel moest doen. Mijn zussen zeiden dat ik me geen zorgen moest maken (iedereen is wel eens ziek) en ook mijn vriend zei dat ik echt een dag nodig had om bij te komen. Woensdagochtend was mijn hoofdpijn al een stuk minder aanwezig, maar fit om te werken was ik echt niet. Een dagje thuisblijven dus…

Liefs!

zaterdag 25 januari 2014

Dagboek: Wéér een positieve week… (#18)

… het moet niet gekker worden!

Ik kan niet anders dan over de afgelopen week weer heel positief te zijn. Ik besefte me de afgelopen week namelijk meerdere keren hoe gelukkig ik eigenlijk ben met mijn leven zoals het nu is. Ik kan me voorstellen dat anderen totaal niet jaloers zijn op het leven dat ik leid – want zo spannend is het nu ook weer niet. Maar als ik het vergelijk met hoe ik twee jaar terug in het leven stond, heb ik echt een enorme stap vooruit gemaakt.

Ik twitterde maandagavond al dat ik heel veel zin had om dinsdag te werken. Huh? Ben ik dit? Ja, ik had er echt zin in. Ik had makkelijke lesjes én een interessante cursus. Daar kijk ik best wel naar uit.

Die cursus van dinsdag is één van de stappen die ik heb gemaakt. Ik probeer steeds meer dingen te ondernemen die voor mij ontzettend spannend en eng zijn, om over de drempel te stappen. Jaren heb ik dingen moeten laten, omdat ik bang was voor alle gevaren. Ik probeer nu alles onder ogen te komen en deze cursus was er één van.
Hoe de dag verder was kun je lezen binnenkort lezen.

Woensdag was misschien lichamelijk niet zo’n leuke dag (hoofdpijn, verkouden, noem maar op), maar weer besefte ik me hoe ik gegroeid ben. Want waar ik eerder de hele dag op de bank zou blijven liggen als ik ziek was, heb ik nu een groot deel van mijn dag achter de computer gezeten. Uitrusten lukte niet, maar ik heb wel veel geschreven en ideeën voor artikelen voor deze blog opgedaan. Of je nu ziek bent op de bank of ziek achter de computer… Productief was mijn dag in ieder geval wel te noemen – al heb ik niet echt lekker uit kunnen rusten. Gelukkig zijn daar de weekenden voor.

Op donderdag had ik weer zin om te werken. Ik weet niet waar het ineens vandaan komt, maar alles lijkt ineens leuk te zijn. Ik had zin in mijn lessen (want ik hoefde alleen maar toetsen te geven!), ik had zin in de studielessen (want ik merk dat ik één op één uitleggen wel errug leuk vind) en ik had zin in de vergadering, want dat vind ik gewoon leuk. Ik snap niet dat anderen het saai vinden, doe mij maar een week vol vergaderingen! Ik kan daar zo enorm veel van leren, en daarbij is het ook gewoon erg gezellig.
’s Avonds had ik weer een vol programma met de ouders van de leerlingen die in de tweede klas zitten. We waren ruim een half uur eerder klaar dan normaal, omdat ik zo snel door de presentatie was gevlogen. Nadat mijn collega de school had afgesloten, zijn we nog even buiten blijven hangen en hebben we gepraat over onder andere de eerstegraads opleiding. Om heel eerlijk te zijn kijk ik daar steeds meer naar uit!

Vrijdag ging mijn dag weer redelijk snel voorbij. Het eerste uur had ik mijn 2havo-klas en daar had ik best wel zin in. Woensdag had ik namelijk een experimentje verzonnen: ze krijgen geen huiswerk mee voor thuis, als ze maar wel in de les 200% hun best doe. Ik ga in de lessen dus rondlopen om te kijken of iedereen wel écht aan het werk is en als ze dat inderdaad doen, krijgen ze als beloning dat ze thuis niet zo veel aan wiskunde hoeven te werken. Ze mogen ook zelf kiezen welke opgaven ze maken in de les, als ze maar wel nuttig zijn voor de toets die er over een paar weken aankomt. Als ze gemiddeld een 6,5 of hoger halen, vind ik het een succes geweest. Voorheen kwam het gemiddelde namelijk niet boven de zes.
Ik wil hier voor mijn blog meer over schrijven. Aan het einde van het experiment laat ik uitgebreid weten wat ik er van vond en ook wat de leerlingen ervan vonden.
Om kwart over vier liep ik mijn straat in, bellend met mijn vriend. Hij schrok dat ik al zo vroeg thuis was, want hij had me nog niet verwacht. Hij was als verrassing een driegangenmenu aan het maken voor mij. Ik heb tot het avondeten in de slaapkamer op bed gelegen met mijn laptop en daar een interessante documentaire gezien, waarover ook later meer op mijn blog. Om zes uur kon ik aan tafel en anderhalf uur later waren we pas klaar. Wauw, dat was heerlijk! Zo mag een weekend vaker beginnen!

Liefs!

woensdag 22 januari 2014

Intervisie: Moeilijk onderwerp (#8)

Alle vorige intervisie-blogs gingen over situaties met leerlingen, of iets in die richting. Vandaag wil ik eens vakinhoudelijk kijken naar welke problemen ik op mijn werk tegen kom. In dit geval gaat het over het onderwerp ‘hoeken berekenen’ in de brugklas.
De situatie
Ik behandel het onderwerp ‘hoeken berekenen’ in drie klassen, maar in alle klassen merk ik dat een deel van de leerlingen me met een scheef gezicht aankijk zodra ik alle hoeken uitgerekend heb. Ik doe echt mijn best om het op een duidelijke manier uit te leggen, maar toch zijn er in iedere klas zeker vijf tot acht leerlingen die achteraf zeggen: ‘Heel leuk wat u daar allemaal doet, maar ik snap er niets van.’
De hulpvraag
Hoe kan ik ervoor zorgen dat deze leerlingen de stof wel gaan snappen?
Mogelijke oplossingen
1.       Bij de methode horen enkele demonstratiefilmpjes. Ik heb het filmpje gebruikt dat hoort bij het onderwerp ‘Hoeken berekenen’ maar blijkbaar was dit niet genoeg. Of het ging te snel. Ik heb met deze demo wel een opstapje gemaakt naar de uitleg, maar ik had tussendoor nog meer uitleg kunnen geven. Ook had ik op zoek kunnen gaan naar een ander filmpje waarbij dit onderwerp wordt uitgelegd. YouTube staat zo vol met video’s, dan zal er vast wel iets bij zitten waar ik ook iets aan heb, toch?
2.      Bij dit soort onderwerpen kun je beter makkelijk beginnen en het niveau dan beetje bij beetje opbouwen. In de demo begonnen ze met een vrij lastig voorbeeld, waarbij gestrekte hoeken én overstaande hoeken voorkwamen. Ik had beter eerst kunnen laten zien hoe je de hoeken bij een gestrekte hoek kunt uitrekenen, daarna hoe je overstaande hoeken kunt berekenen en daarna pas een combinatie van beide.
3.      Ik had de zwakkere leerlingen in een groepje kunnen zetten, zodat ik ze allemaal in één keer een portie extra uitleg had kunnen geven. Ik heb nu de uitleg één op één gegeven, maar dat kost veel tijd en energie, waardoor andere leerlingen geen tijd hebben gehad om nog vragen te stellen. Jammer, dit had anders gekund!
4.      Ik had ook de leerlingen kunnen koppelen aan een buddy. Bij één klas heb ik het wel zo geregeld dat de zwakkere wiskundigen naast een sterke leerling zit. Als ik dan even druk ben, kunnen ze het aan hun klasgenoot vragen. Het is een mogelijkheid om dat bij al mijn klassen te doen, want ik merk wel dat ze nu juist in die klas wat zelfstandiger worden.
5.      Leerlingen komen naar me toe met de opmerking dat ze er helemaal niets van snappen. Ik had de leerlingen naar me toe moeten laten komen met een specifieke vragen. Wat is het precies wat ze niet snappen? En wat snappen ze wel? Leerlingen zijn snel geneigd om te zeggen dat ze er helemaal niets van begrijpen, maar dit is natuurlijk niet waar. Er is altijd wel iets dat ze wel snappen en daar kun je als docent op voortborduren. Als ze beweren er helemaal niets van te begrijpen, leg ik ongetwijfeld dingen uit die ze allang weten.
Liefs!

maandag 20 januari 2014

Een dag uit mijn docentenleven #2

Ik heb voor vandaag weer een post waarbij ik een hele dag uitgeschreven heb. Ik heb gekozen voor een donderdag, een héle lange dag. Wat ik allemaal heb uitgespookt die dag, kun je hieronder lezen.
 
Donderdag 16 januari 2014
5.55 Mijn wekker gaat, maar ik vind het echt nog veel te vroeg. Het liefst blijf ik thuis vandaag, maar aan de andere kant heb ik ook wel zin om te werken. Vanavond sta ik voor een zaal met honderd ouders van leerlingen. Nooit gedacht dat ik daar van zou gaan houden…
6.50 Woehoe, ik heb nog net op het nippertje mijn trein gehaald! Sinds de nieuwe dienstregeling is het altijd een goede ochtendgymnastiek om de trein te halen.
6.55 In de trein bedenk ik me ineens dat ik vandaag mijn dag weer van seconde tot seconde (oké, dat is overdreven) opga schrijven. Leuk!
7.44 Al mijn lessen staan klaar op de computer, ik heb een plaatje op het bord getekend, zodat ik straks met de klas de hoeken kan berekenen. Nu naar de personeelskamer: tijd voor koffie!
8.25 Ik heb zojuist met de klas hoeken berekend. Ze zaten te zuchten en te steunen, want blijkbaar vinden ze dit heel lastig. Ik snap het niet. Het is toch juist een eitje? Soms doe ik maar net alsof ik de verbaasde blikken niet zie tijdens de klassikale uitleg. Die vragen behandelen we straks individueel…
9.02 Tussenuur! Ik veeg nog even gauw de borden schoon en begeef me dan naar het kopieerhok, waar ik druk aan de slag ga met honderden A4-tjes. Ik vraag me wel eens af hoe veel bomen er door heen gaan op mijn school, als ik zie wat iedereen – waaronder ik – kopieert.
9.50 Ik geef een bijlesuur aan zes leerlingen uit 4havo. Ze werken zelfstandig aan de opgaven en met vragen kunnen ze naar mij toe komen. Ze werken heerlijk rustig, overleggen af en toe met de ander, maar in principe heb ik geen kind aan ze. Prettig gewerkt, deze leerlingen!
10.55 In mijn tweede tussenuur ga ik weer verder met kopiëren. Ik heb 100 setjes nodig voor vanavond, elk setje bestaande uit zeventien kantjes (9 A4-tjes dus). Tijdens het kopiëren merk ik dat het eindeloos duurt. Na een half uur heb ik pas dertig boekjes. Hier ga ik niet aan beginnen. Ik vraag heel lief aan de vrouw van de receptie of zij dit voor mij dit klusje wil overnemen. Dank je wel!
11.50 En ook brugklas nummer 2 heeft het moeilijk met het berekenen van de hoeken. Ik probeer mijn uiterste best te doen op dit op een zinnige manier uit sta te leggen, maar het lijkt soms net alsof ze het niet willen begrijpen. Zucht. 

12.00 Aan het eind van mijn uitleg heb ik het een beetje gehad. Vijf leerlingen die geen geodriehoek meenemen, vijftien leerlingen die geen berekeningen noteren, zes leerlingen zonder schrift en dan ook nog eens leerlingen die tijdens mijn uitleg met hele andere dingen bezig zijn. Mijn geduld begon al op te raken, maar als ze dan ook nog gaan smoezen terwijl ik een belangrijke tip voor de toets vertel… Ehh… Pardon?!
12.25 Pauze! Dat had ik wel even nodig…
13.15 Ik sta de hoeken opnieuw uit te leggen aan brugklas nummer 3 als er een meisje uit klas 2 binnen komt. Ik wil nog even mijn zin afmaken, dus ik schenk haar nog even geen aandacht. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze naar een lege tafel in het klaslokaal loopt en daar gaat zitten. Huh? Dan bedenk ik me wat ze komt doen. “Het bijlesuur is hierna pas,” zeg ik tegen haar, nog steeds onbegrijpend dat ze niet had gezien dat dit een totaal andere klas was.
13.50 Het bijlesuurtje voor klas 2 is begonnen. De leerlingen werken individueel of in tweetallen aan de huiswerkopgaven en ik loop langs om de vragen te beantwoorden. Heel fijn, dit. Vandaag heb ik eindelijk weer een normale groepsgrootte (tien leerlingen in plaats van vijfentwintig) en dit werkt zo veel malen beter!
15.00 En weer naar het kopieerhok. Mijn setjes zijn gekopieerd (thanks!), dus ik kan beginnen met het perforeren. Ik dacht dat kopiëren lang duurde, maar gaatjes maken is ook geen leuk klusje…
15.50 Hmm… Wat zal ik eens gaan doen? Mijn energie begint een beetje op te raken, terwijl ik nog blogjes wilde schrijven. Ik geloof niet dat het er nu van gaat komen, dus ik vertrek met mijn leesboek naar een rustige ruimte in het gebouw.
16.13 Een rustige plek heb ik niet kunnen vinden, dus ik schuif me maar aan bij de borrel. Leuk is anders (ik moet toch eens iets gaan doen aan de band met mijn collega's!), maar een andere optie zag ik zo snel even niet.
17.02 Ik open mijn postvakje en zie daar... een doos gevuld met allemaal luxe koek/cake/gebak-achtige dingen. Hoe komt dat daar nou? Als ik even door de postvakken van mijn collega's gluur, zie ik overal zo'n doosje. Blijkbaar heeft iedereen dat gekregen, als dank voor de open avonden, waar ik niet eens aan mee heb geholpen...
17.30 Ik besluit alvast naar de aula te gaan, waar ik vanavond weer voor een enorme zaal ouders sta. In de aula staan zo'n vijftig computers. Handig, dan kan ik nog even wat aan mijn verhaal herschrijven!
 
18.04 Ik ontdek zojuist dat de inhoud van mijn tas plakt. Boek, telefoon, Sultana's, maandverband... Yup. 
18.40 De zenuwen beginnen langzaam te komen. Brrr...
18.51 De eerste vader stapt ruim een half uur te vroeg het gebouw binnen. Mijn collega is er nog niet eens. Het is ook nog eens een vader die behoorlijk vol van zichzelf is. Hoe vind ik een manier om deze man even zijn mond te laten houden?
19.31 Ready? Set? Go! De laatste ouders pakken nog even wat koffie of thee, maar mijn collega trapt de avond af. Spannend!
21.27 Iedereen is weg. Het was weer een leuke avond, maar wat voel ik me gebroken. Veertien uur aanwezig zijn op mijn werk zonder enige vorm van frisse lucht is wel te veel van het goede. Maar ik mag niet klagen, over een ruime week ontdek ik weer een leuk bedrag op mijn rekening.
22.03 Onderweg naar huis begint mijn maag enorm te knorren. De pannenkoeken die ik mee had genomen als avondeten heb ik linea recta de prullenbak laten zien. Tijd voor een McChicken!
22.34 Thuis, eindelijk. Ik ben moe, maar ik heb nog zo veel aan mijn hoofd dat slapen niet lukt. Ik lig nog ruim een uur wakker voordat ik eindelijk in slaap val. Morgen weer een dag!
 
Liefs!

zaterdag 18 januari 2014

Dagboek: Zeer positief (#17)

Eindelijk kijk ik weer écht met een zeer positief gevoel terug op de afgelopen week. Ik heb een productieve week achter de rug, veel dingen gedaan, veel genoten van de vrije uren die ik had en hoewel het in de lessen niet altijd even soepel verliep bij de klassikale uitleg (hierover woensdag een intervisie-artikel), heb ik me toch uitstekend vermaakt. Dit soort weken wil ik vaker!
 
Op dinsdag ben ik bij een collega in haar les gaan kijken en ook andersom. Al mijn collega's en ik hebben de opdracht gekregen om eens bij een ander in de les te kijken om specifiek te letten op een bepaalde onderwerp: hoe wordt er in de les gedifferentieerd? Ik vind het best bijzonder dat vijftig minuten kijken bij een ander bij mij al inspiratie oplevert voor minstens drie blogposts. Die "informatieve" artikelen houd ik er dus in!
's Middags heb ik een uurtje een extra les gegeven aan een leerling die door leuke omstandigheden twee lessen moest missen. Het hele bijles-idee begon weer te kriebelen en toen ik woensdagavond met een vriendin aan het WhatsAppen was, werd dit alleen maar versterkt. Misschien moet ik daar toch iets mee gaan doen.
 
De woensdag dus. Ik staar al vijf minuten naar het beeldscherm van mijn computer, ondertussen bedenkend dat ik geen flauw idee meer heb wat er die dag is gebeurd. Het enige wat me is bijgebleven is dat ik woensdag eindelijk weer een dag vroeg uit was. Mijn vriend had de dag ervoor al boodschappen voor me gehaald, dus toen ik thuis kwam, kon ik meteen in de keuken aan de slag. Pannenkoeken stonden er op het menu, zodat ik ze de volgende dag ook mee kon nemen naar mijn werk. Ik heb het geweten. Ik had onder andere een pannenkoek met stroop meegenomen in een bakje. 
 
Toen ik donderdagavond de bak uit mijn tas wilde halen, zat mijn stroop overal, behalve op mijn pannenkoek. Bah! Gelukkig kon niets mijn humeur verpesten. Ik had leuke lessen gedraaid, ik heb leuke studielessen gegeven aan twee goedwerkende groepen en ik heb tijdens het zes uur wachten op de avond ook best wat nuttige dingen kunnen doen. De rest van de donderdag kun je aanstaande maandag lezen op mijn blog.
 
Op vrijdag was ik zo kapot toen ik wakker werd, dat ik twijfelde of ik wel wilde werken. Het eerste uur een proefwerk, het tweede en derde uur een tussenuur. Kon ik niet gewoon de school bellen om te vragen of iemand anders die toets even kon overnemen? Gelukkig ging het wel toen ik eenmaal de voordeur uit stapte.
Ik heb de gemaakte toets van mijn 2havo-leerlingen even vlug doorgenomen en ik durf te wedden dat dit eindelijk een toets is waarbij het gemiddelde cijfer boven de zes ligt. Yes! O ja, ik weet ineens weer wat er woensdag voor bijzonders is gebeurd. Ik heb de leerlingen van 2havo in de pauze bij me geroepen. Ze hadden voor de derde herkansing van een toets wéér een onvoldoende gehaald, dus ik gaf even een enorm verhaal af met als doel deze leerlingen te laten inzien dat ik bereid ben om ze naar een voldoende te helpen, maar dan moeten ze eerst zelf inzet tonen. Is deze inzet er niet, dan trek ik mijn handen van ze af en dan bekijken ze het maar voor de rest van het jaar. Blijkbaar heeft het geholpen, want de toetsen van de leerlingen zagen er redelijk goed uit, zo op het eerste gezicht.
Toen om drie uur de schoolbel ging, was ik verbaasd. Zat de werkdag er nu al op? De lessen liepen razendsnel op elkaar over en voor ik het wist zat ik weer in de trein terug naar huis. Weekend!
 
Mijn lijstje met alles wat ik dit weekend moet/wil/ga doen, is extreem lang. Ik vraag me af hoe ik alles af ga krijgen, terwijl ik tegelijkertijd ook nog een verjaardag heb, op zondag naar de bioscoop en uit eten ga én heel graag wil uitrusten van mijn donderdagavond - waar ik nu nog steeds moe van ben.
 
Liefs! 

woensdag 15 januari 2014

Werkvorm: Smarties!

Vandaag geen tip, geen intervisie en geen lijstje. Vandaag schrijf ik over een werkvorm die ik vorige week toegepast heb.

Ik schreef er al over in mijn dagboek: vorige week heb ik in mijn 2havo-klas de werkvorm met de smarties uitgevoerd, onder de documenten te vinden als ‘Cirkeldiagram’. November vorig jaar schreef ik een artikel over deze werkvorm en zette ik ook het werkblad online.

De les begon ik door een heel klein stukje aantekening te geven over de cirkeldiagram. Toen iedereen dit had overgenomen, zette ik de leerlingen in groepjes; van twee, drie of vier leerlingen, net wat handig uit kwam. Daarna liet ik een leerling de werkbladen uitdelen. Zelf liep ik rond met de smarties. Ik gaf daarbij de duidelijke opdracht dat de leerlingen deze nog niet mochten opeten, maar dat ze nodig waren voor de opdracht.

Het was prachtig om te zien: 27 leerlingen, waarvan de helft normaal gesproken niet serieus mee doet, waren nu geconcentreerd aan het werk. Wauw! Ik heb geen uitleg geven over de opdracht en toch snapte iedereen wat de bedoeling was. Ze hielpen elkaar enorm en de vragen die er kwamen hadden te maken met de smarties: ‘Wanneer mogen we ze opeten?’

Een doosje smarties bestaat uit acht kleuren, terwijl ik mijn werkblad had gemaakt voor zes kleuren. Zodra de leerlingen aan de cirkeldiagrammen zouden beginnen, mochten ze dus twee kleuren opeten. Daar waren ze héél blij mee.

Er zijn wel wat dingen die ik een volgende keer zou veranderen. Ik zou van tevoren op het bord herhalen hoe je een hoek moet tekenen. Dit was bij veel leerlingen niet meer helemaal duidelijk. Ik heb het wel op het werkblad gezet, maar dat was op een pagina die de leerlingen niet voor hun neus hadden tijdens het maken van de cirkeldiagram. Dat is dus ook een puntje dat ik de volgende keer anders zou doen; de indeling van het werkblad. En natuurlijk zou ik een grotere tabel maken, waar alle acht kleuren uit het doosje in gezet kunnen worden. 

Omdat de les verder heel goed verliep, kan ik verder geen verbeterpunten bedenken. Ik heb de klas achteraf ook een groot compliment gegeven over hun werkhouding.

Liefs!

maandag 13 januari 2014

Oudergesprekken

Vorige week stond centraal om de oudergesprekken. Twee avonden lang was de kantine van de school omgetoverd tot een zaal met vijftig tafels; de ene kant van de tafel voor de docent en de andere kant voor de tafel voor de ouder(s) en eventueel de leerling.

Ik had dit jaar zes gesprekken, verdeeld over drie dagen. De gesprekken vielen me dit jaar alles mee. Natuurlijk komt dat omdat ik al wat ervaring had van vorig jaar. De eerste keer is altijd het spannendst, daarna zwakt die spanning wel af. Daarnaast heb ik nu ook meer contact met de ouders, doordat ik maandelijks voor een grote zaal vol ouders sta te spreken. Vooraf, in de pauze en achteraf komen de ouders een praatje maken en dat helpt een hele boel bij het verminderen van mijn zenuwen.

De inhoud van de gesprekken was voor de ouders ongetwijfeld ook een stuk waardevoller. Door alles wat ik van collega’s hoor, weet ik veel beter wat ik moet zeggen bij zo’n gesprek. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik voorzichtig moet zijn over de uitspraken over de richting van een leerling. Ouders willen nu al weten of ik denk dat hun kind naar het VWO kan. Hier moet ik terughoudend in zijn, want als het uiteindelijk niet lukt, kunnen de ouders met uitspraken gebruiken tegen de mentor. ‘Maar mevrouw Snelten zei dat het wel kan.’

Dit jaar had ik twee gesprekken met ouders die alleen langskwamen om even kennis te maken. De kernvakken worden de komende jaren erg belangrijk, dus het is niet gek dat ouders langsgaan bij de docenten van Nederlands, Engels en wiskunde. Het waren precies de ouders van leerlingen die heel goed staan voor wiskunde. Van tevoren vroeg ik me enorm af waarom ze zouden komen; als het niet aan de cijfers ligt, zal het wel aan mijn lesgeven liggen, dacht ik. Gelukkig vielen deze gesprekken achteraf dus enorm mee.

Ook dit jaar had ik me weer goed voorbereid voor de gesprekken. Sterker nog; ik had nog meer voorbereiding! Ik heb er al vaker over geschreven, maar de leerlingen die onvoldoende hebben gescoord voor een wiskundetoets, krijgen van mij een vragenlijst mee. Daarnaast kopieer ik ook hun toets. Deze twee kwamen bij drie van de zes gesprekken erg goed van pas.

Ik twijfelde eerst nog heel erg of ik door wilde gaan met het kopiëren van de toetsen, omdat het erg veel tijd in beslag neemt. Ik heb namelijk ook bij iedere leerling opgeschreven wat er mis ging. Omdat ik zie dat ik er zelf baat bij heb om die toetsen nog eens door te nemen, blijf ik dit zo voortzetten. Het noteren van de fouten laat ik zitten, omdat ik hier geen gebruik van gemaakt heb. Dit kan ik ook doen bij het voorbereiden van de toetsen.

Liefs!

zaterdag 11 januari 2014

Dagboek: Hoe ziet mijn huis er ook al weer uit? (#16)

Het was weer een lange week. Het lijkt ook alsof de weken na de vakanties altijd éxtra lang zijn, omdat ik zo erg terugverlang naar het lekker-uitslapen-en-niets-doen-ritme. Helaas zat dat er deze week niet in. Met mijn vijf dagen op school inclusief twee tafeltjesavonden én twee dagen met vergaderingen en nog een oudergesprek, heb ik de binnenkant van mijn huis weinig gezien de afgelopen week.
 
De eerste dag dat ik op school kwam, was maandag, de eerste dag na de vakantie. Er was een nieuwjaarsborrel, en omdat ik er bij de kerstborrel niet was - en daarvoor ook op mijn kop heb gekregen - was ik dit keer wel langs mijn werk gegaan. En wat een stomme keus was dat. Niemand zou me hebben gemist als ik de vijf uren die ik daarmee kwijt was, gewoon thuis had gezeten om thuis te werken.
 
Dinsdag begon het dan echt. Ik was dubbel zenuwachtig: de eerste lessen na de vakantie én een tafeltjesavond! Gelukkig is alles goed afgelopen en kwam ik 's avonds met een goed gevoel thuis. Over afgelopen dinsdag heb ik ook een 'Dag uit het docentenleven' geschreven, een blogposts waarin ik mijn dag van uur tot uur op schrijf.
 
Op woensdag was mijn dag net zo lang: lesgeven, ontiegelijk veel tussenuren (die ik dit keer heb ingevuld door met collega's te kletsen) en daarna nog twee gesprekken met ouders. Omdat de dinsdagavond goed was bevallen en er geen lastige ouders tussen zaten, was ik direct een stuk minder zenuwachtig. Sterker nog, ik had er best zin in. Ik had er vrijwel geen moeite mee dat ik weer met ouders moest praten over de leerlingen. Ik probeer het dan ook meer te zien als een doodgewoon gesprek met een vreemde op straat - hoewel de inhoud van het gesprek natuurlijk heel anders is! - dan een gesprek met iemand die me misschien gaan afkraken op mijn lesgeven...
Woensdag heb ik in mijn 2havo-klas het werkblad over de cirkeldiagrammen gebruikt (zie 'Documenten'). Binnenkort ga ik hier een blogpost over schrijven, want het was een aanrader!
 
Donderdag had ik geen tafeltjesavond, maar wel een lange dag met vergaderingen. Hoewel, een lange dag... Ik mag niet klagen. Want toen ik woensdagavond in de trein zat, zag ik een mailtje binnenkomen: ik zou de volgende dag, donderdag dus, de eerste twee uur vrij zijn. Joepie! Daar heb ik dan ook fijn gebruik van gemaakt. In plaats van mijn wekker op half zes, stond mijn wekker op zeven uur. En dat was heel erg welkom.
De keerzijde daarvan was wel dat ik twee tussenuren minder had; alle lessen zouden non-stop achter elkaar door gaan, op de pauzes na. Ik was er wat angstig voor, maar uiteindelijk is dat allemaal goedgekomen.
 
Mijn rooster van de vrijdag is veranderd; ik geef nu les tot 15.00 in plaats van 15.50. "Buitenstaanders" zullen natuurlijk denken dat die vijftig minuten echt geen verschil maken, maar als docent kan ik je vertellen: dat doet het wel! Vrijdagmiddag, het achtste uur. Leerlingen willen weg, weekend staat voor de deur, Lange dag achter de rug. Lesgeven is dan geen doen meer! Ik was dus heel blij dat het achtste uur niet meer door ging. Helaas had ik wel nog een vader van een leerling die me graag wilde spreken en de vrijdagmiddag kwam hem érg goed uit. Dus daar zat ik, in een bijna-verlaten-schoolgebouw te wachten op deze ouder, die te laat was met de inschrijving voor de reguliere tafeltjesavond. (...)
 
Liefs!

vrijdag 10 januari 2014

Een dag uit mijn docentenleven #1

Vandaag laat ik voor het eerst een hele dag uit mijn leven als docent zien. Van uur tot uur heb ik opgeschreven wat ik heb gedaan, gedacht of gevoeld. Soms leuke dingen, soms minder leuke dingen... De dag die ik hieronder heb uitgeschreven was afgelopen dinsdag, 7 januari, mijn eerste lesdag na de vakantie.

Dinsdag 7 januari 2014
3.55 Ik word wakker met de angst dat ik me heb verslapen. Snel kijk ik op mijn telefoon: het is nog lang geen tijd om op te staan! Het waren vast de zenuwen voor mijn eerste lesdag van 2014. Na een toiletbezoekje val ik weer in slaap.
5.40 Mijn wekker gaat. Neeeeee! Ik merk wel dat ik meteen wakker ben. Normaal heb ik daar 15 wekkers voor nodig, dit keer ben ik in één klap wakker. Alhoewel... Wakker? Daar heb ik nog wel tien koppen koffie voor nodig.
5.55 Na nog een kwartier te hebben genoten van mijn warme bed ga ik eruit. Het kost me moeite om vrolijk te zijn met het vooruitzicht van zo'n lange dag. Ik moet niet alleen lesgeven, ik heb vanavond ook de eerste tafeltjesavond van dit schooljaar. Spannend!
6.26 Ik sta voor de tram te wachten en het enige waar ik aan kan denken zijn de ouders van vanavond. Ik heb drie gesprekken en ik ken alle ouders al, maar toch ben ik er doodzenuwachtig voor.
7.21 Ik kom aan op mijn werk. Gisteren was ik er ook al even, maar het voelt toch weer gek om te werken. Wat twee weken vakantie al niet met een mens doet...
7.45 De batterijen van mijn muis zijn leeg, maar de receptie is nog dicht. Wat te doen? Sorry collega, maar ik gebruik even de batterijen uit jouw muis.
8.06 De eerste leerlingen druppelen het lokaal al binnen. Brrr, ik vind het wel weer spannend! Gelukkig doen ze allemaal lief mee.
8.45 Ik maak reclame voor de wiskunde olympiade. Er zijn veel leerlingen uit deze klas die er interesse in hebben. Leuk!
9.10 Tussenuur. Ik bereid even snel de lessen voor die middag door en bedenk me ineens dat ik smarties nodig heb voor mijn werkvorm van morgen. Snel mijn vriend een berichtje sturen!
10.00 Mijn tweede brugklas komt binnen. Ze zijn druk en ik moet een hoop dingen uitleggen. Pas na een half uur hebben de leerlingen tijd om zelf aan de opgaven te werken.
10.40 Aan het eind van de les vraag ik wie er mee wil doen met de olympiade. Er is weinig interesse. Hmm... Dit moet ik anders aanpakken.
11.42 Een leerling komt naar me toe. Met haar monotone stem (gaap!) vertelt ze me over StudySteps, een website op internet om wiskunde te oefenen. Ik ken het niet, maar ik beloof haar te kijken.
11.55 Aan het einde van de volgende les pak ik het inderdaad anders aan: ik vertel erbij dat het heel leuk is, dat ze een hapje en drankje krijgen en dat er een lesuur voor ze uitvalt als ze mee doen. Ineens zijn er twintig geïnteresseerden. Leuk!

12.05 Tweede tussenuur. Ik maak mijn belofte waar en neem een kijkje op de website van StudySteps. Wat een handige site! Binnenkort schrijf ik er een blogje over!
12.55 In de pauze hoor ik dat een collega van mij voorlopig ziek thuis zit. Zij is degene die de wiskunde olympiade organiseert. Ik vraag of het dan nog wel door kan gaan. 'Dat ligt er aan of iemand anders het over wil nemen.' Zonder er al te veel bij na te denken meld ik me aan als vrijwilliger. Oeps... Vanmiddag even uitvogelen wat ik dan allemaal moet doen.
13.53 Er ging zojuist een telefoon af in de klas van één van mijn 2havo-leerlingen. Ik wist zo gauw even niet wat ik moest doen. Ik vroeg de leerlingen van wie de telefoon af ging, maar natuurlijk had iedereen zijn of haar telefoon op stil staan. Ja, ja... Ik heb daarom van iedereen in de rij waar ik het geluid vandaan hoorde komen, de telefoon afgepakt. Aan het einde van de les, als degene het eerlijk had toegegeven, zouden ze hun telefoon terugkrijgen.
14.10 Ik roep de vijf leerlingen bij me. Niemand geeft toe en ik weet echt even niet wat ik moet doen. Uiteindelijk is er één meisje die de schuld op zich neemt - nadat ik heb gezegd dat ze geen straf krijgen, dat ik alleen nieuwsgierig ben wie er tegen me staat te liegen. Ik geef iedereen de telefoon terug, inclusief dit meisje. Help, zo hoort het natuurlijk niet. Goede casus voor een intervisie!
14.20 Vrij! Oké, behalve dan dat ik vanavond nog drie oudergesprekken heb. Ik besluit de tijd tot het avondeten nuttig te gebruiken: ik maak toetsen, kopieer de werkbladen voor morgen, bereid de gesprekken van vanavond voor, typ het blogje uit tot hier...
15.14 Ik kan zo'n beetje alles van mijn to do-lijstje strepen. Alleen nog even wat blogjes schrijven, maar dat komt straks wel. Nu heb ik zin in een warme chocolademelk. Mmm...
16.45 De blogjes zijn geschreven en ik heb ook voor de oudergesprekken alle toetsen opgespoord. Ik begin trek te krijgen, gelukkig hoor ik door de intercom dat het eten gearriveerd is!
17.30 Brrr de zenuwen voor de avond beginnen nu wel te komen. Waarom weet ik niet, want ik kan voorspellen dat het makkelijke ouders zijn.

18.46 Ik ga alvast naar mijn tafel lopen. Alvast klaarzitten werkt meestal wel om de spanning te minderen.
19.00 De eerste ouders zijn geweest, ze kwamen alleen om kennis te maken. Oké...
19.20 Yes, klaar! Snel mijn tas en jas pakken en dan richting huis. Grappig, de moeder van het telefoonmeisje was er ook. We hebben het er even kort over gehad: ze was het inderdaad. Mijn docenteninstinct zei het al. ;-)
19.43 Ik zit in de trein op mijn telefoon te typen hoe mijn werkdag was en ik merk dat ik het toch best leuk vind om zo mijn dag uit te schrijven. Leuker dan de maandagartikelen, waar ik soms echt geen inspiratie voor heb. Volgens mij is dit ook heel leuk voor mij, om over een paar maanden/jaren terug te kijken.
20.22 Joepie, thuis! Snel mijn blog voor morgen inplannen, de smarties (die mijn vriend gekocht heeft, thanks!) in mijn tas stoppen en dan heerlijk mijn bed in. Morgen weer een lange dag.

Liefs!

woensdag 8 januari 2014

Intervisie: Mobiele telefoon en een liegend meisje (#7)

Op mijn werk zijn mobieltjes ten strengste verboden. Zie je een telefoon? Innemen en drie uur nablijven. Ik vind dit een beetje té streng – als ik in de pauze door de gangen loop, doe ik net alsof ik oogkleppen op heb – dus ik maak zo mijn eigen regels. Soms ben ik te mild. Dat heb ik gisteren gemerkt.
 
De situatie
In mijn 2havo-klas ging een telefoon af. Normaal zou ik er allang geen probleem van maken, maar omdat de klas zo uitbundig reageerde, ging ik er ook op in. Ik vroeg de rij waar ik het geluid vandaan hoorde komen van wie de telefoon was. Niemand gaf toe, dus ik begon mijn geduld te verliezen. Na tien seconden hardop aftellen heb ik iedereen uit de rij de telefoon laten inleveren. Ze zouden de telefoons terugkrijgen zodra degene had toegegeven dat zijn/haar telefoon was afgegaan.
Na de les was er niemand die wilde toegeven. Toen ik zei dat ze geen strafwerk zouden krijgen, was er uiteindelijk toch een meisje dat “bekende”. Ze zei: ‘Als we toch geen straf krijgen, neem ik de schuld wel op me. Mag ik dan nu mijn telefoon terug?’ En omdat ik zo perplex stond, heb ik ze allemaal weg laten gaan met hun telefoon.
 
Hulpvraag
Hoe had ik moeten omgaan met deze situatie en in het bijzonder met deze leerling, waarvan ik bijna zeker weet dat het haar telefoon was dat af ging?
 
De mogelijke oplossingen
1. Ik had één op één met de leerlingen kunnen praten. Dan durven ze vaak wel toe te geven of een ander te verlinken. Nu wil ik er natuurlijk niet op drammen dat ze gaan klikken, maar het zou een oplossing kunnen zijn.
2. Nadat de anderen weg mochten nog even napraten met deze leerling, één op één. Waarom ze liegt of waarom ze de schuld op zich neemt. Een band opbouwen met deze leerling, zodat ze misschien toch toe geeft. Ik weet niet of het werkt, maar het is te proberen.
3. Ik had alle leerlingen in deze rij moeten straffen. Zegt niemand het? Oké, dan allemaal nablijven.
4. Ik had alle leerlingen naar de afdelingsleider kunnen sturen. De afdelingsleider is aardig streng, dus misschien dat dit meisje dan meteen al zoiets zou hebben van: oké, ik vertel het wel!
5. Geen idee. Ik heb echt geen idee hoe ik anders zou kunnen handelen dan de bovengenoemde opties…
 
Liefs!
 
P.S. Later op de avond hoorde ik bij de tafeltjesavond van de moeder van dit meisje dat het inderdaad haar telefoon was... Foei!

maandag 6 januari 2014

Mentor in het voortgezet onderwijs, hoofdstuk 7

Vooraf ga ik nog eens herhalen wat ik al eerder schreef. Vanaf januari zal de indeling van blogposts enigszins veranderen. Omdat ik het af en toe best lastig vind om me tot de maandag-artikelen te verzetten, zal er regelmatig een ‘Dag uit mijn docentenleven’-post online komen in plaats van een “maandag-artikel”. Vandaag nog wel een hoofdstuk uit dit boek!

Hoofdstuk 7: Leerlingen begeleiden bij de psychosociale ontwikkeling

Het zevende hoofdstuk was een interessante. In het hoofdstuk werden vijf praktijkvoorbeelden beschreven van jongeren met niet-alledaagse problemen. Ik vind dit soort stukjes altijd heel interessant, omdat je zo goede voorbeelden voorbij ziet komen over hoe je als mentor (of docent) kunt reageren op problemen bij jongeren. In dit hoofdstuk stonden voorbeelden waar ik zelf nooit mee in aanraking ben gekomen (gelukkig), dus dat maakt het nog interessanter.

Als ik in dit boek lees, met name over dit soort hoofdstukken waarbij je de handelingen van mentoren leest, hoop ik altijd maar dat het mentorschap gepaard gaat met heel veel ervaring. Als ik lees hoe anderen reageren op bepaalde situaties, merk ik hoe onervaren ik nog ben met dit soort dingen. Hopelijk komt dat ooit wel goed.

Ik ga niet alle situaties en handelingen opschrijven, alleen het voorbeeld van een meisje, Ineke, dat in 5 gymnasium zit. Op een dag meldt ze zich ziek en de hele week gaat ze niet naar school. De mentor trekt aan de bel en komt, op verzoek van moeder, bij het meisje thuis.
Ze zit enorm in de knoop met al het werk van school. Ze heeft het gevoel dat ze zich over de kop werkt en ook moet ze vaak het groepswerk doen, waarbij de anderen uit het groepje dus nauwelijks iets doen. Ze wil niet meer naar school, omdat ze het zo zwaar vindt, maar ze zou ook niet willen blijven zitten.

De mentor reageert hierop door direct te zeggen dat ze een burn-out heeft. Ik vind dit wat snel om te zeggen en ook zou ik zoiets niet zeggen voordat ik het eerst zou laten checken bij ‘professionals’. Maar oké, ze heeft dus een burn-out. Hierna wordt er gezocht naar een oplossing. De mentor komt op het volgende: ‘Hoe zou het voor je zijn om gewoon de komende maanden de dingen te doen waarin je zin hebt?’ Omdat Ineke het toch best eng vindt om meteen te stoppen met school, besluiten ze twee weken na dit gesprek nog eens een afspraak te maken om op dat moment pas een beslissing te nemen. Twee weken later besluit Ineke toch een paar schoolloze maanden in te lassen.

Ik probeer me meteen in de mentor te verplaatsen als ik zoiets lees. Wat als ik voor een huisbezoek naar een mentorleerling ga en ik hoor van de leerling dat hij of zij het niet meer ziet zitten? Ik geloof dat ik heel anders zou reageren. Ten eerste zou ik er eerst professionele hulp bij inschakelen, of in ieder geval iemand met meer ervaring. En ten tweede zou ik nooit direct met een oplossing komen zonder eerder met iemand anders te hebben overlegd, zoals de afdelingsleider van deze leerling.

Ook bij de andere situaties in dit boek zou ik niet in eerste instantie zo professioneel handelen. Nogmaals, ik hoop dat dit wel goedkomt naar mate ik wat meer ervaring heb in het mentorschap. De tijd zal het leren.

Liefs!

zaterdag 4 januari 2014

Kerstvakantie #2

Gelukkig nieuwjaar!

Het idee dat de vakantie bijna voorbij is, maakt me een beetje verdrietig. Dit was de vakantie waar ik lang naar had uitgekeken. Waarbij ik hoopte uren en uren te kunnen vermaken met mijn boeken. Waarvan ik eigenlijk dacht dat ik minimaal vier boeken uit zou kunnen lezen. Waarin ik even wilde uitrusten.
Het liep een beetje anders. Dat uitrusten heb ik wel gedaan hoor, in de vorm van slaap inhalen. Ik ging niet eens zo gek laat naar bed, maar toch werd ik elke dag op zijn vroegst om half elf wakker, waardoor de halve dag al voorbij leek te zijn. Het gaf me een dubbel gevoel. Aan de ene kant had ik liever wat eerder opgestaan, zodat ik wat meer van de dag had kunnen genieten. Aan de andere kant: het is vakantie! Daar hoort uitslapen bij! Ik probeer dan ook maar niet al te veel spijt te hebben van die verloren uurtjes.

De afgelopen week bestond weer uit familiebezoekjes, waaronder oud en nieuw. Na al deze bezoekjes heb ik wel een besluit genomen voor de eerstvolgende vakantie: ik ga ‘m niet meer zo volplannen met dit soort verplichtingen. Ondanks dat die bezoekjes best gezellig zijn, geeft het mij veel druk omdat het ‘verplicht’ is. Je vergeet daardoor bijna te genieten van deze bijzondere dagen van het jaar.

Want met het aanbreken van 2014 zijn ook de goede voornemens begonnen. Gezond eten en sporten heb ik er niet eens opgezet, omdat ik van mezelf weet dat die voornemens na een week over boord gegooid kunnen worden. Welke voornemens ik wel heb gemaakt, kun je hier lezen. Met het ‘schrijven’ ben ik vandaag al goed op weg: ik ben as we speak aanwezig bij allerlei soorten schrijfworkshops. Leuk!

Overmorgen, maandag, wordt ik op mijn werk verwacht voor een studiedag. Het thema van deze dag is nog niet bekend, maar ik hoop dat het een leerzame middag gaat worden.

Liefs!

woensdag 1 januari 2014

Mijn voornemens voor 2014

Gelukkig nieuwjaar!

Zoals ik gisteren al schreef, komt er vandaag een lijstje online met mijn voornemens voor het jaar 2014. Ik moet nog wel wennen aan het jaartal. 2014, wat gaat de tijd hard! Dat zal waarschijnlijk nooit veranderen.

Voor 2014 heb ik, net als voor vorig jaar, zeven voornemens opgesteld. Maandelijks zal ik een update geven hoe het ervoor staat en aan het eind van het jaar ga ik weer afstrepen welke doelen behaald zijn en welke - helaas - niet.

1. Blog
Aan het eind van het jaar staan er 555 blogs online.

2. Wiskunde
Aan het eind van het jaar heb ik wiskunde A-hoofdstukken (voor havo en vwo) gemaakt.

3. Jeugdverhaal
Aan het eind van het jaar heb ik een verhaal voor de jeugd geschreven.

4. Artikelen
Aan het eind van het jaar heb ik alle blogs gebundeld in één (of meerdere) bestand(en).

5. Lezen
Aan het eind van het jaar heb ik 50 boeken gelezen.

6. Engels
Van de 50 boeken zijn er (minstens) vijf Engelstalig.

7. NaNoWriMo
In november doe ik mee met NaNoWriMo en schrijf ik 50.000 woorden in één maand.

Ik hoop dat er een paar leuke verandering om de hoek komen kijken in 2014. Een start met een nieuwe opleiding en het uitbrengen van een nieuw boek. Omdat dit twee dingen zijn waar ik zelf nog heel erg over twijfel, wil ik dit niet als doel stellen. Het zou leuk zijn - understatement! - als het zover komt, maar hier kan ik nu helaas nog niets over zeggen...

Ik wens jullie een onwijs gelukkig, gezond, liefdevol en succesvol nieuw jaar toe.

Liefs!