Op mijn gemak

Weet je waar ik goed in ben? Klagen! De afgelopen weken stonden mijn blogjes vol met klachten. Af en toe werd ik er zelf gestoord van ("Pfff, heb ik nou echt niets positievers te melden?"), dus hoe moeten gek moeten anderen er dan niet van worden?

Daarom is het nu tijd voor iets positief! Ik ben vandaag tot de conclusie gekomen dat ik me al een stuk meer mezelf voel bij mijn wiskundecollega's. Ik merk het in de pauzes, als ik met de mannen aan tafel zit, maar ik merkte het vooral vandaag tijdens de vergadering. 

Voorheen zei ik zo min mogelijk. Als je niks zegt, kun je ook niks verkeerds zeggen. Toch? Inmiddels ben ik er wel achter dat je met deze instelling niet ver komt in het leven. Het is niet erg om af en toe te klagen bij anderen. Om je behoeften te tonen. Of om suggesties te geven. En stukje bij beetje gaat het steeds beter.

Het praten gaat nu bijna van zelf. En nee, ik gooi er nog steeds geen enorme onzin uit, maar ik probeer me wel te mengen in gesprekken. Ik vertel uit mezelf wat er speelt in mijn leven (hypotheek!!!) en ik vraag hoe het met anderen gaat. Ik merk dat dit contact met collega's het werk toch net even nog wat leuker maakt.

Ruim twee jaar lang heeft het geduurd tot ik mijn mond open durf te trekken in de buurt van mijn wiskundecollega's. Ik zit nu sinds september in een team met mentoren van 2vwo en 3vwo. Ik voel me nog niet enorm op me gemak bij hen, maar ik weet zeker dat het minder dan twee jaar duurt voordat ik  daar wat meer van mezelf durf te laten zien.

Liefs!