zaterdag 20 september 2014

Dagboek: Hoe ziet mijn bed er ook al weer uit? (#3)

Er is weer een week voorbij en echt waar: ik ben kapot. Ik heb behoefte aan weekend, even rust, even een avondje thuis. Het is niet eens het lesgeven waar ik zo moe van ben. Het zijn de lange dagen die ik maak.

Maandag had ik na mijn werk een afspraak met de makelaar. Er moesten honderd handtekeningen worden gezet onder het tijdelijke koopcontract. Superspannend, wat het is een enorme stap die we maken. Het huis komt steeds dichterbij en ik heb er zo veel zin in!

Ook op dinsdagavond had ik een afspraak rondom het huis, gelukkig dit keer achter de computer. Het is echt een enorme uitvinding, maar tegenwoordig kun je een oriëntatiegesprek en adviesgesprek over een hypotheek gewoon met de webcam en een telefoonverbinding doen. Handig! We waren rond acht uur klaar met dit gesprek en toen kon de avond echt beginnen. Gelukkig had ik geen hele vermoeiende dag achter de rug, want mijn dag bestond voornamelijk uit het afnemen van SO's.

Ik had dinsdagochtend ook mijn eerste gesprekken met mentorleerlingen. Per leerling had ik tien minuten uitgetrokken, maar met deze leerlingen was ik eigenlijk na een minuut of drie wel klaar. Ik geef les aan een vwo-klas met héél veel extra vakken, zoals Spaans, Grieks en extra Frans en Duits. Een beetje de nerdjes van de school, al mag ik dat zo natuurlijk niet noemen. Deze ochtend kreeg ik de vier probleemloze leerlingen en we hadden zo weinig te vertellen, dat er wel eens een ongemakkelijke stilte viel. Oeps!

Woensdag zat ik weer op de opleiding. Bah, wat ging ik er met tegenzin naartoe! Ik zie het niet meer zo zitten. Het niveau ligt ver boven mijn pet, ik heb te weinig doorzettingsvermogen en ik weet nu al dat ik niet in de bovenbouw les wil geven. Waarom ga ik eigenlijk nog door? Maar volgens mij heb ik geen andere keus. Ik ben geen doorzetter, maar als ik A zeg, moet ik ook B zeggen. Nog drie jaar volhouden!

Donderdag dacht ik écht dat ik bijna weekend had. Wat was het elke keer weer teleurstellend als ik me bedacht dat ik nog twee dagen moest werken... En ik had donderdag ook nog eens een extreem lange dag. 's Morgens vertrok ik om tien voor zeven naar mijn werk en 's avonds was ik om elf uur thuis. Ja, echt waar. Lesgeven, mentorgesprekken, heel veel kopiëren, nakijken en 's avonds stond ik weer voor een zaal met honderd ouders. Wat was ik blij toen ik in mijn bedje lag...
De mentorgesprekken van donderdag compenseerden de gesprekken van dinsdag qua inhoud. Dinsdag hadden mijn leerlingen niets te vertellen, donderdag hoorde ik een meisje met sociale faalangst (hey, that sounds like me!), een meisje dat depressief is en zichzelf in haar lichaam snijdt en een jongen dat nu al bekend staat als de druktemaker van de klas...

Thank God It's Friday! Eindelijk brak de laatste dag van de week aan. Ik was zo blij dat het bijna weekend was*, dat ik enorm vrolijk was tegen mijn leerlingen. 
'Hebben we hier wiskunde?' vroeg een leerling toen hij me in een ander lokaal zag staan. 
'Nee, vandaag hebben we hier Spaans,' lachte ik. Brugklassers kun je zo makkelijk in de maling nemen!
Ik maakte er vrijdag drie rustige lesuren van. Ik heb de tweede betekenis van de stopwatch op het bord geïntroduceerd. De afgelopen twee weken heb ik deze alleen gebruikt aan het begin van de les om de spullen open te leggen. Vanaf vrijdag gebruik ik deze ook weer om stilte-minuten te creëren.

Liefs!

*Oeps, door deze zin lijkt het alsof ik mijn werk ineens niet meer leuk vind. Maar dat is niet zo hoor! Ik mis mijn bed gewoon heel erg. En mijn vriend, die tegenwoordig ook acht dagen per week werkt...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten