Ik ben niet gemaakt voor een werkweek van vier dagen. Respect voor degenen die het wel kunnen, maar aan mij is het niet besteed. Misschien wen je er wel aan als je een paar weken achter elkaar vijf dagen werken, maar voor nu zeg ik: NEE!
Helaas durf ik dat niet te hard tegen mijn baas te zeggen. Ik heb wel een poging gewaagd hoor. Afgelopen maandag had ik een rapportvergadering. Een ontzettend lieve klas, allemaal strebertjes, geen probleemleerling, niemand met een onvoldoende voor wiskunde. En toch moest ik op mijn vrije dag naar mijn werk komen. 'Het is heel belangrijk dat je bij zo'n eerste vergadering over een klas bent,' zei de teamleider van de brugklassen. Alleen als je een andere belangrijke afspraak hebt, kun je je afmelden bij de baas.' Helaas, geen belangrijke afspraken voor mij, dus maandag ging ik alsnog naar mijn werk. Wat een nutteloze dag was dat! Ik kwam op mijn werk, zat als een dromerige schoenzool bij de vergadering, ik heb niet één woord hoeven zeggen en een half uur later stond ik weer buiten.
Gelukkig was dinsdag minder nutteloos. Mijn 2havo-klas kreeg een toets, mijn brugklassen kregen hun vorige toets terug en tussendoor schrok ik steeds weer op van de bel. We werkten de hele week met een verkort rooster, en dat was even wennen! Soms heb je van die dagen dat je zou willen dat de bel allang was gegaan. En op de dagen dat je in tijdnood zit, gaat de bel altijd eerder dan je denkt. Hoe kan dat toch?
Op woensdag stuurde ik mijn vriend een berichtje op zijn telefoon. 'Huh, nu al klaar met lesgeven! De tijd ging snel!' Dat geeft wel aan dat de dag echt voorbij vloog. Dat komt ook omdat ik slechts drie lesuren (en drie tussenuren) had. In mijn tussenuren ben ik altijd zo druk met mijn to do-lijstje leegkrijgen, dat ik vergeet om op de klok te kijken.
Ook op donderdag gaf ik twee toetsen. Ik had wel medelijden met die arme kinderen. Ik had de toets te lang gemaakt - verkort rooster, oeps! -, waardoor iedereen in de stress schoot toen ik zei dat ze nog maar een paar minuten hadden. Ik ga nog even een oplossing bedenken, want dit is toch wel een beetje mijn eigen schuld.
Vrijdag was by far de meest aparte werkdag ooit. Ik ben nog nooit zo boos en zo bang tegelijk geweest. Er was een leerling uit de brugklas die tijdens de uitleg mompelde dat het saai was. Ik werd toen zo ontzettend boos dat ik de klas doodstil aan het werk heb gezet. Ze waren best geschrokken, want niemand durfde nog een woord te zeggen. Toen ik de leerling aankeek, werd ik echt bang. De dag ervoor hadden we over deze leerling vergaderd. Hij wordt thuis waarschijnlijk mishandeld en is daardoor erg agressief. Hij lost het liefst alles op met geweld en heeft op de basisschool weleens een docent aangevallen. Het is jammer dat ik hier pas aan dacht nadat ik zo boos op hem ben geworden.
Het hele lesuur heeft hij niets uitgevoerd. Hij bleef me aankijken met die boze en gewelddadige blik in zijn ogen. Als blikken konden doden... Gelukkig heeft deze leerling aan het eind van de les, toen iedereen al weg was, wel zijn excuses aangeboden. 'Ik had een rotdag en dat had ik niet op u mogen afreageren,' zei hij. We hebben er nog even een half minuutje over gepraat dat het inderdaad geen goede zet van hem is geweest. Ik wenste hem een fijn weekend en werkte hem snel het lokaal uit. Ik stond nog steeds te shaken op mijn benen.
Ik heb besloten om van dit weekend drie leuke dagen te maken. De laatste tijd vergeet ik om de bioscoop te bezoeken. Te druk, donker buiten, te veel boeken om nog te lezen... Er is altijd wel een reden om binnen te blijven. Omdat ik het abonnement op de bioscoop niet voor niets heb genomen, maak ik er dit weekend een film-marathon van. Er draaien veel leuke films in de bioscoop, dus ik vermaak me waarschijnlijk wel!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten