Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er goed?

Hoewel ik niet heel veel meer met deze blog doe, krijg ik toch af en toe nog wat reacties binnen. Zo vroeg Roos me onlangs of ik een stukje wilde schrijven over mijn eerste jaar als mentor. Wat een leuk idee!

Een paar weken terug heb ik iemand geholpen bij het herschrijven van zijn portfolio. Bij de reflecties hebben we elke keer drie vragen beantwoord: wat ging er goed, wat ging er minder goed en wat ga ik de volgende keer anders doen? Schrijven over het mentoraat leent zich er uitstekend voor om dat ook op deze manier te doen. Daarom zal ik vandaag schrijven over wat er goed ging in mijn eerste jaar als mentor.

Het eerste dat direct in me op komt, is de band met de klas. Mijn mentorklas bestaat overwegend uit meisjes, 16 van de 25. Ik was daar eerst een beetje huiverig voor, omdat veel meisjes vaak voor een kippenhok zorgt, maar ook omdat meisjes echte bitches kunnen zijn. Ik was lichtelijk bang voor veel ruzies en valsheid, maar dat is me uiteindelijk alles meegevallen. Het is absoluut niet zo dat iedereen goed met de rest van de klas kan opschieten, er is bijvoorbeeld echt een groepje met populaire meisjes en een groepje met hele rustige meisjes. Maar het bijzondere in mijn klas is dat iedereen de ander in zijn waarde laat. Zo zit er een jongen in mijn klas dat op zijn rapport vrijwel alleen maar negens heeft staan. Ik had verwacht dat er veel vervelende opmerkingen over zouden komen, maar dat is absoluut niet zo gegaan. Sterker nog, ze willen er allemaal op een positieve manier van profiteren. Ze vragen hem om uitleg als ze iets niet begrijpen en vragen om feedback als ze vastlopen bij een opgave. 

Naast de band onderling voel ik ook dat de leerlingen een klik met mij hebben. Ze komen niet alleen met hun problemen naar mij toe, maar ze komen ook naar me toe voor een gezellig kletspraatje. Op donderdag en vrijdag zag ik mijn mentorklas het lesuur voor de pauze. Het kwam regelmatig voor dat ze vroegen of ze in de pauze in het lokaal mochten blijven zitten. Ontzettend gezellig, dus daar zeg ik geen nee tegen!

Het viel me alles mee om mentor te zijn, dat is meteen het tweede puntje. Ik zag er enorm tegenop om mentor te worden, maar als ik er zo op terug kijk, heb ik er enorm van genoten. Het geeft me een extra functie in de school, ik ben ingedeeld in een team (2/3-vwo) en ik heb nu het gevoel dat ik er meer bij hoor. Door het mentoraat heb ik meer contact met andere collega's, iets wat ik nog steeds heel lastig vind. Na drie jaar voel ik me steeds meer op mijn plek, maar mezelf zijn lukt nog steeds niet. Contact maken met collega's vind ik nog steeds heel lastig, maar het mentor-zijn dwingt mij daar af en toe wel toe en dat vind ik stiekem wel fijn. Overleg met de afdelingsleidster, van mening wisselen met andere mentoren... Dat zou ik niet hebben gehad als ik geen mentor was geworden.

Tot slot sluit ik af met mijn liefde voor het lesgeven en de leerlingen. Meteen in de eerste week als mentor wist ik het zeker: deze leerlingen zou ik aan het einde van het schooljaar enorm gaan missen! Ik baalde in de eerste weken enorm dat ik op woensdag vrij was, omdat ik de leerlingen miste. Ik miste het lesgeven, het contact, de leuke gesprekken, de humor. Door dat gevoel is ook de liefde voor het lesgeven gegroeid. Nog steeds zie ik mezelf niet als een docent in hart en nieren, waarschijnlijk doordat ik gewoon niet zo sociaal ben, maar ik merk wel dat het steeds meer bij me gaat passen. Het geeft me energie in plaats van dat het me energie kost en dat is het allerbelangrijkste. Hoewel dit weinig met het mentoraat te maken heeft, speelt het er zeker wel een rol in.

Daarnaast ging er natuurlijk nog veel meer goed. Het klassenuitje van afgelopen week was ontzettend leuk, we zijn met een groep van zestien leerlingen gaan paintballen. Ook het uitje naar Engeland eerder dit jaar was enorm genieten. De interesse die de leerlingen hebben in mij en de relatie met mijn vriend vind ik ontzettend lief. En zo zijn er nog veel meer dingen die ik absoluut niet had willen missen. 

Liefs!