Het sollicitatiegesprek

Mijn sollicitatiegesprek van twee weken terug was meteen het eerste sollicitatiegesprek in mijn hele leven. Ik heb natuurlijk wel wat bijbaantjes gehad, maar zo’n sollicitatie is niets vergeleken bij “het echte werk”. Even kort door de bocht gezegd: bij de Albert Heijn vragen ze alleen op welke dagen je wilt werken bent, bij een sollicitatiegesprek in het onderwijs vragen ze je een concreet voorbeeld te noemen waaruit blijkt dat je competent bent in het pedagogisch handelen. Om maar iets te noemen.

In mijn vorige log was te lezen hoe ik me heb voorbereid  op het gesprek. In deze log zal ik dieper ingaan op het gesprek zelf.

De school waar ik heb gesolliciteerd is een uur reizen met het openbaar vervoer vanaf mijn huis. Onderweg moet ik twee keer overstappen. Ik heb absoluut geen problemen met het openbaar vervoer, maar één ding vind ik wel een groot nadeel: je weet nooit of alles mee zal gaan zitten of juist hartstikke tegen. Omdat ik panisch ben om te laat te komen, waar dan ook, ben ik expres vroeg vertrokken. Dat betekent dat ik vaak ruim een half uur moet wachten. Ook op de dag van mijn sollicitatiegesprek. Ik was driekwartier voor het afgesproken tijdstip op mijn plek van bestemming. Omdat ik de omgeving niet kende, ben ik eerst een stukje gaan wandelen. Dit hielp gelukkig ook redelijk tegen de zenuwen. Na een half uur had ik dat wel een beetje gehad en toen ben ik naar binnen gestapt. Het was nog best een opgave om de juiste deur te vinden. Door de vriendelijke vrouw van de receptie werd ik naar de personeelskamer gewacht en daar mocht ik, tussen al het personeel, wachten tot ik werd gehaald door de rector en zijn aanhang.

In de personeelskamer heb ik vooral om me heen gekeken. Een nieuwe omgeving zorgt er vaak voor dat de zenuwen nog meer gaan opspelen. Door de ruimte goed in me op te nemen, zakten die zenuwen gelukkig weg. Precies op het tijdstip dat we hadden afgesproken werd ik gehaald door de rector. Daar houd ik van; mensen die op tijd zijn! Ik kreeg nog wat te drinken aangeboden en samen liepen we naar zijn kamer. Ook de sectievoorzitter en de vrouw van P&O waren aanwezig. Ze stelden zich voor en toen ging het vragen(v)uur beginnen.

Tegen alle verwachtingen in voelde ik me erg op mijn gemak. Het was een gezellig gesprek en mijn indruk van deze drie (misschien) aanstaande collega’s was erg positief. Het gesprek bestond uit vragen over mijn CV, over vragen over mijn positieve en minder positieve eigenschappen en over mijn bekwaamheid. Er werden mij een paar situaties voorgelegd en ik moest bij iedere situatie uitleggen hoe ik zou handelen. Af en toe had ik geen flauw idee wat ik vertelde en ik kon ook heel moeilijk van hun gezichten aflezen wat zij ervan vonden. Aan het eind van het gesprek werd de procedure uitgelegd. Na alle sollicitatiegesprekken zou er een overleg plaatsvinden en aan de hand van dat overleg zouden de tweede gesprekken plaatsvinden. Zo’n tweede gesprek zou een gesprek worden waarin de arbeidsvoorwaarden zouden worden besproken en dat zou dus meteen betekenen of je bent aangenomen of niet. Ik zou in de loop van de week gebeld worden of ik werd uitgenodigd voor een tweede gesprek. Zo niet, dan zou ik precies te horen krijgen waarom ik het niet was geworden. Erg netjes dus.

Mijn gevoel was aan het eind van het gesprek positief. En blijkbaar was dat gevoel juist, want nog geen 48 uur later werd ik al gebeld dat ik was aangenomen!

Liefs!