Mijn eerste lesbezoek

Ik heb mijn eerste lesbezoek én nabespreking achter de rug. Mijn lesbezoek kreeg ik vorige week dinsdag in mijn brugklas. Ik had expres een klas uitgekozen met wie het wel redelijk liep, zodat ik ook een keer mijn goede kanten aan iemand kan laten zien. En dat lukte.

Mijn les verliep voor mijn gevoel een beetje rommelig, omdat de leerlingen net iets te veel zaten te kletsen en net iets te weinig zaten te werken. Toch vond zij mijn les goed, leuk én fantastisch. Ja, deze drie woorden kwamen echt uit haar mond! Nadat ze dit had gezegd, kon mijn dag niet meer stuk. Mijn hele week eigenlijk niet. Ik ging met plezier naar school en met plezier weer naar huis. Ik had het gevoel dat ik straalde en dat had een positieve uitwerking op mijn lessen.

Vandaag had ik de nabespreking. Ze vroeg me te vertellen wat ik ervan vond (ik vertelde het bovenstaande, maar dan net even iets uitgebreider) en ze zei meteen: “Je moet niet te streng zijn voor jezelf.” Hoe vaak heb ik die woorden niet al gehoord in het afgelopen jaar? Blijkbaar is het een kwaaltje van veel beginnend docenten. “Ze willen alleen maar dat de leerlingen stil zijn, omdat ze anders denken dat het geen goede les is. Maar dat is niet waar.”

“Vertel eens wat er wel goed ging.” Tja, dat is altijd een vraag waar ik wat langer over moet nadenken. Mijn lesvoorbereiding was goed, maar is dat nou noemenswaardig? Ik ben vriendelijk tegen de leerlingen, maar dat zijn alle docenten toch? Ik kon zo snel even geen positief punt bedenken. Zij gelukkig wel. Ik toon leiderschap, iets waar ik van mijn vorige begeleidster heel erg aan moest werken. Ik had overzicht over de groep, wat veel docenten (die net voor de klas staan) nog niet hebben. Ik heb veel contact met de leerlingen, iets wat de school heel belangrijk vind. Ik houd me aan mijn eigen planningen, iets wat andere docenten wel eens vergeten. “En zo kan ik nog wel even doorgaan.”

Vroeger was ik al een tikkeltje onzeker en vooral het afgelopen jaar was mijn zelfvertrouwen helemaal ver te zoeken. Het is frustrerend om continu alleen je zwakke punten te horen en ik voelde me er een ontzettend slechte docent door. Zo onzeker als ik toen was, ben ik nog nooit eerder geweest. Gelukkig heb ik daar hard aan gewerkt en weet ik nu dat ik helemaal zo slecht nog niet ben. Toen ik tegen mijn nieuwe begeleidster vertelde dat ik het ontzettend prettig vond dat ze vooral kijkt naar mijn positieve punten, zei ze dat dat voor haar heel logisch is. “Het heeft meer effect als je op je positieve punten gaat voortborduren dan wanneer je je gaat blindstaren op je minpunten.” En daar heeft ze gelijk in. Ik heb wel eens aangegeven op mijn stageschool van vorig jaar dat ik het ook fijn vind als ze mijn positieve punten zouden opnoemen, maar daar werd amper naar geluisterd. “Je kunt … goed, maar dit doe je niet goed. Een manier om daaraan te werken is bla bla bla bla bla bla bla.” Dat laatste drong vaak al niet eens meer tot me door, omdat ik al helemaal geblokkeerd was na het opnoemen van mijn minpunten. Ja, ik weet dat niet iedereen perfect is en ik weet ook dat het handig is om aan je mindere kanten te werken. Maar snappen ze dan niet dat het op sommige mensen alleen maar deprimerend kan werken als ze continu alleen maar horen wat ze verkeerd doen?

Waarom heb ik in godsnaam niet eerder een begeleidster gehad zoals nu? :-)

Liefs!