Een docent en tevens moeder van een zoon
met autisme was aan het woord. "Wat veel collega's niet beseffen is dat de
aandoening (???) thuis gewoon doorgaat. Als jullie klaar zijn met werken zetten
jullie alle leerlingen met dit soort aandoeningen (?) van jullie af. Maar voor
mij begint het dan pas."
Het raakte me. Heel af en toe vroeg ik me
af hoe "dat soort leerlingen" (sorry voor de woordkeuze) thuis zijn.
Luisteren ze ook zo slecht? Gaan ze ook tegen de regels in? Blijkbaar dus wel.
En gelukkig kennen de ouders de gebruiksaanwijzingen van hun kinderen na zo'n
twaalf jaar wel, maar het blijft lastig. De kinderen zullen altijd anders
reageren dan kinderen die bijvoorbeeld niet autistisch zijn. Daarbij komt ook
nog de puberteit om de hoek kijken, wat het extra lastig maakt.
Ik heb na dit verhaal diep respect gekregen
voor deze collega, en voor alle andere ouders met dit soort kinderen. Ik doe
het hen zeker niet na. Want waar ik vier uur per week met een leerling worstel,
doen zij het zeker tien uur per dag!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten