Herinnering: Ik wil niet!

Op mijn laatste stageschool heb ik dagen gehad dat ik echt niet wilde. Ik wilde mijn bed niet uitkomen, ik wilde niet naar stage, ik wilde geen les geven, ik wilde geen les observeren. En wat doe je dan? Gewoon, zeggen dat je niet wilt. Maar dan verpakt in een mooi jasje. “Ik ben gisteren tot heel laat bezig geweest met een opdracht voor school. Ik heb geen tijd gehad om de lessen voor te bereiden.” – “Ik voel me al de hele week niet zo lekker. Ik kom morgen niet naar stage. Sorry.” – “Ik moet vrijdag mijn portfolio inleveren. Ik kom morgen wel naar stage, maar ik ga dan de hele dag achter de computer werken om mijn portfolio af te krijgen. Ik ben dus niet bij de les van klas X.”

Ik heb zo ontzettend veel smoesjes verzonnen. Alles om maar niets te hoeven doen wat op stage lijkt. Gelukkig kreeg ik, mede door mijn achtergrond, maar ongetwijfeld ook mede door mijn onschuld, nooit problemen. Ze wisten dat ik een zwaar jaar achter de rug had en dat ik daar nog steeds last van had. Ze toonden begrip voor mijn situatie en daar maakte ik (iets te vaak) misbruik van. Wonder boven wonder zagen ze wel een docent in me en hebben ze het me gegund om binnen korte tijd mijn stage af te ronden.

Heel soms mis ik die tijd wel. De dagen dat ik gewoon achterin de klas mocht zitten in plaats van dat ik les moest geven. Dat ik gewoon met mijn mobieltje kon spelen, boodschappenlijstjes kon maken, portfolioplanningen kon maken en al het andere wat weinig met observeren te maken had. Toch ben ik ook wel blij dat ik die Elseline niet meer ben. Ik sta vaker mét plezier voor de klas dan zonder. Ik mopper als mijn wekker weer om half zes gaat, maar dat zet ik dan snel van me af. Ik raak mijn telefoon nauwelijks aan als ik op mijn werk ben, laat staan dat ik het in de les doe. En me ziekmelden? Dat doe ik alleen bij hoge uitzondering. En zelfs dan voel ik me de hele dag enorm schuldig.

Ik had een jaar geleden absoluut niet durven hopen dat het nu zo goed met me zou gaan. Nog steeds denk ik dat ik in één grote droom leef. Maar dan knijp ik mezelf weer even en dan weet ik: dit is allemaal echt!

 

Liefs!