Hoofdrekenen

Er is iets wat ik niet heel goed kan. De titel van deze blog verraadt het al. Ik kan niet hoofdrekenen. Wel een beetje natuurlijk, maar als je aan mij vraagt wat 77 x 243 is, of 1647 - 429, dan heb ik daar echt wel even de tijd voor nodig. De reden dat ik het niet kan heeft te maken met twee dingen.

Voordat ik het rekenonderwijs van deze tijd zwart ga maken, geef ik eerst de schuld aan mezelf. Dat is wel zo netjes.

Ik ben geen persoon dat goed kan presteren onder druk. Als je mij vraagt om "even snel iets uit te rekenen", dan ben ik alleen nog maar bezig met "shit, shit, shit, ze verwachten van mij dat ik goed en snel kan rekenen omdat ik docent wiskunde ben, maar ik kan het helemaal niet zo goed en/of snel". Even snel 38 x 57 uitrekenen lukt mij niet. Ik raak dan alleen maar in de stress en als ik ergens door blokkeer, dan is het door stress.

En dan nu even over het rekenonderwijs van nu. En dan specifiek over het hoofdrekenen. Het hoofdrekenen van nu, mijn tijd, lijkt niets op het hoofdrekenen van lang, lang geleden. Sterker nog, het hele hoofdrekenen heeft een andere betekenis gekregen. Vroeger betekende het uit het hoofd rekenen. Geen telraam, geen pen en papier, geen andere hulpmiddelen. Tegenwoordig betekent hoofdrekenen met het hoofd rekenen. Pen en papier is toegestaan, een relenmachine niet.

Daardoor heb ik dus nooit écht leren hoofdrekenen. Natuurlijk kan ik nog steeds wel sneller een sommetje uitrekenen dan veel van mijn leerlingen, maar wanneer ik een wedstrijdje zal doen met een oudere (wiskunde)collega, ga ik helaas echt niet winnen.

En daarbij heb ik gewoon echt een beeld nodig bij "achtenzeventig". Want helaas ik heb af en toe moeite met het omzetten van tekst in een getalletje. Voordat ik doorheb of het 78 of 87 is, ben ik al even verder.

Liefs!

Mocht iemand zich afvragen waarom ik docent wiskunde ben geworden: rekenen is maar een klein onderdeel van wiskunde. En (uit het) hoofdrekenen komt er gelukkig al helemaal weinig in voor!