Tip: Heb engelengeduld (#15)

Ik heb deze tip uit het hoofdstuk ‘ADHD’. Ik vond het wel grappig toen ik de titel van de tip las, want als er iemand geen geduld heeft dan ben ik het wel. Misschien is het ook daarom dat ik best wat moeite heb met leerlingen die ADHD hebben. Of misschien komt het omdat ik de rust zelve ben.

Hoofdstuk 16, tip 7: Heb engelengeduld

Spreekt het kind alweer voor zijn beurt? Bestraf het niet, benoem het wel. Zeg: ‘Ik begrijp dat jij het antwoord ook weet. Als jij straks je vinger opsteekt, mag jij het zeggen.’ Wacht vervolgens niet zes beurten met het inlassen van zo’n belofte. Geef het kind de ruimte om de vraag te beantwoorden en geef niet te snel de beurt door. Korte feedback is belangrijk.

Ik heb wel wat leerlingen met ADHD en ik herken ze ook in deze tip. Af en toe kan ik er flink van balen als ze wéér het antwoord roepen zonder dat ze hun vinger opsteken. Snappen ze de regel dan niet? Als de rest het wel kan, waarom zij dan niet? Dit onbegrip komt ook wel heel erg door mijn onwetendheid over ADHD. Ik kan natuurlijk wat leerlingen met ADHD, ik heb al wat dingen over ADHD gelezen op internet, zowel voor mijn portfolio op de opleiding als voor mijn blog, ik heb mijn collega’s al over ADHD gehoord, maar toch… Er iets over lezen betekent niet dat ik het snap. Er is niemand in mijn omgeving die dit heeft en daarom heb ik er ook nooit iets van meegekregen. Aan de ene kant natuurlijk heel fijn, maar aan de andere kant betekent dit wel dat ik op dit moment ook nog niet heel goed kan snappen hoe zo’n leerling in elkaar zit. Ja, ik weet dat ze druk zijn, ja, ik weet dat ze snel afgeleid zijn, ja, ik weet dat ze af en toe de regels vergeten en dat ze dan inderdaad een antwoord door de klas gaan roepen. Maar dat zijn maar feitjes.

Als het zou kunnen zou ik graag eens één dag willen wisselen met iemand die ADHD heeft. Gewoon om eens te kijken hoe het is. Wat er in zo iemand omgaat. Hoe het komt dat zo’n kind druk is, moeite heeft met concentreren, moeite heeft met bepaalde regels. Dit zelfde geldt overigens ook voor andere ‘stoornis’. Autisme bijvoorbeeld.

Omdat zoiets natuurlijk nooit in de praktijk gebracht kan worden en er heel veel andere docenten zijn die, net als ik, geen ervaringen hebben met ADHD of andere stoornissen, snap ik niet dat er hierover op de lerarenopleiding geen aandacht aan wordt besteed. Je krijgt een half jaar lang les in allerlei soorten werkvormen die met samenwerkend leren te maken hebben, je krijgt drie maanden les in “Taalgericht onderwijs”, waar ik niets meer van heb onthouden, je krijgt gedurende de hele opleiding studieloopbaancoaching, waar over van alles wordt gepraat behalve over zinnige dingen. Het is natuurlijk niet zo dat ik de hele lerarenopleiding af wil kraken, maar door de ogen van een beginnend docent gezien is het wel handig als je leert om te gaan met leerlingen die een stoornis hebben. Ik denk dat je daar een stuk meer aan hebt dan aan vele andere dingen die – netjes gezegd – de revue zijn gepasseerd.

Maar dat is slechts een mening.

Liefs!