Docenten wegpesten

“Mevrouw”, begon een leerling uit 2havo zijn verhaal. Ik was benieuwd wat hij wilde zeggen, omdat hij negen van de tien keer met zijn woorden een glimlach op mijn gezicht kan toveren. “Ik had echt niet verwacht dat u het zo lang met ons zou uithouden.”

Ik keek hem aan en vroeg hem wat hij dan had gedacht. “Dacht je dat ik me zou laten wegpesten door jullie?”

Hij haalde zijn schouders een beetje op. “Dat niet, maar we zijn wel een hele moeilijke klas.”

Ik kon niet anders dan dat beamen.

“En vorig jaar hebben we ook vier docenten gehad voor wiskunde.”

Vier, wow! Ik dacht altijd dat ze er ‘slechts’ drie hadden versleten, maar er was dus ook nog een vierde. De jongen noemde alle namen op van de docenten die hij in de brugklas voor wiskunde had. Ik kende geen van alle vier, want ze waren al weg voordat ik er kwam werken.

Dat ik me dit gesprek van twee weken terug nog goed kan herinneren wil toch wel iets zeggen. Ik sta er echt versteld van dat één klas in een jaar tijd vier docenten wiskunde kan wegpesten. Ik heb me ook alle tussenliggende dagen (de dagen tussen het gesprek met de leerling en de dag dat ik deze blog schrijf) afgevraagd hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ik zou het helemaal kunnen analyseren (rotkinderen, docent niet stevig genoeg in schoenen, andere redenen?), maar ik wil het vandaag dichter bij mezelf houden.

Als je mij een tijdje terug voor deze klas had gezet, zou ik ook niet weten wat er met me was gebeurd. Ik sta al niet heel stevig in mijn schoenen, maar toen ik net begon aan de opleiding was dat natuurlijk nog minder. Ik zou een makkelijk doelwit zijn en volgens mij is dat nog maar een understatement. Als ik de docent wiskunde van deze klas was geweest, was ik waarschijnlijk ook een prooi. Hoelang zou ik het volgehouden hebben? Zou ik het een paar maanden hebben geprobeerd of zou ik na een week al mijn spullen hebben gepakt?

Wat zou er na het ‘wegpesten’ komen? Ik zou mijn spullen pakken, en dan? Wat doe ik de dagen erna? Ik kan wel een redelijke schatting maken. Ik zou eerst dagenlang huilen, piekeren en chocola eten. En daarnaast al het andere troostvoer dat ik in de dichtstbijzijnde supermarkt zou vinden. Daarna kan het twee kanten op gaan. Solliciteren naar een nieuwe baan en proberen het ergens anders wel te maken. Of nog dieper zakken en uiteindelijk weer wekelijks bij de psycholoog aan tafel zitten om te praten over wat dan ook.

Dat zou mogelijk mijn verhaal zijn. Maar wat is er gebeurd met deze vier (ex-) wiskundedocenten? Zouden ze nog steeds thuis zitten, terugdenkend al alle mislukte lessen? Zouden ze kilo’s zijn aangekomen van alle keren dat ze hun emoties weg aten? Zouden ze ook wekelijks een uurtje praten met een professional? Zouden ze inmiddels al een nieuwe baan hebben gevonden? Of zouden ze hebben gedacht dat lesgeven niets voor hen is en een carrièreswitch gemaakt hebben en nu een topbaan hebben (of juist ergens achter de kassa zitten)?

Vragen, vragen, vragen. Wie weet zoek ik ze nog eens op Google op, of vraag ik het aan mijn collega’s. Misschien kom ik ze ooit nog eens toevallig tegen, bijvoorbeeld als ik zelf van werkgever verander. Niet dat dat in de planning zit, maar je weet maar nooit…

Liefs!