Emoties de baas blijven

Ik weet nog dat er een tijd was dat ik mezelf van alles aan trok. Als een leerling bijvoorbeeld iets niet snapte, gaf ik slecht les. Als een leerling geen zin had in wiskunde, bracht ik het niet leuk genoeg. Als een leerling geen huiswerk had gemaakt, vond hij/zij mijn vak niet leuk (en mij dus ook niet!). En als een leerling vervelend tegen me deed… Tja, dan had ik eigenlijk de hele dag een rothumeur.

Tegenwoordig probeer ik al die rare emoties te bedwingen. Als een leerling iets niet snapt, dan leg ik het op een andere manier uit. Of ik laat het een andere leerling uitleggen, zodat ze van elkaar kunnen leren. Als een leerling een vervelende opmerking maakt, reageer ik daar koel op. Of ik negeer het.

Met ruim honderd leerlingen voor mijn neus kan het niet anders dat niet iedereen positief over me is. Dat heb ik wel geleerd tijdens mijn stages. Ik dacht altijd wel dat ik een aardige docent was, tot ik op een Hyves-pagina van één van mijn stageleerlingen kwam. Toen ik daar iets las over hoe ze over mij dachten (het was niet eens zo heel erg), had ik de hele dag een rotdag. Ik had geen zin in stage en in die klas al helemaal niet. Waar ik toen nog een rotbui kreeg, kan ik het nu van me afzetten.

Maar hoe doe ik dat dan? Eigenlijk weet ik het precieze antwoord daar ook niet op. Er is een knop omgegaan. Natuurlijk vind ik het nog wel vervelend als een leerling een vervelende opmerking maakt of als een leerling met haar (want in dit geval gaat het om een meisje uit de brugklas) ogen rolt wanneer ik iets zeg, maar het doet me niet zo veel meer. Binnen een paar seconden is het uit mijn hoofd en ga ik weer verder met waar ik gebleven was.

Ik denk dat acceptatie een grote rol speelt in het “uitzetten” van mijn emoties. Zoals ik al zei heb ik geleerd dat niet iedereen me aardig of leuk kan vinden en daar heb ik vrede mee. Ik vind ook niet alle leerlingen of al mijn collega’s even leuk. Dat kun je ook niet van een mens verwachten. Door die acceptatie sta ik het toe dat er leerlingen zijn die minder positief over me denken dan anderen. Maar zo lang ik het naar mijn zin heb voor de klas en zolang er meer leerlingen zijn die het wel met me kunnen vinden, vind ik het prima.

Uitzetten was misschien niet helemaal het goede woord. Tijdens het lesgeven zet ik mijn emoties namelijk helemaal niet uit. Ik kan me nog steeds gelukkig voelen als ik een perfecte les heb gedraaid of als een leerling een compliment maakt over mij. Afzwakken is waarschijnlijk een beter woord. Als ik in het dagelijks leven, bijvoorbeeld van mijn vriend, te horen krijg dat ik iets niet goed doe, vind ik dat namelijk veel erger dan wanneer een leerling het zegt. Natuurlijk is dat ook wel vervelend, maar ik ga er voor de klas anders mee om.

Ik denk dat het een goede eigenschap van een docent is als je je emoties op deze manier de baas blijft. Toen ik dat namelijk nog niet kon, zat ik binnen no-time thuis met iets wat ze met een groot woord een burn-out noemen.

Liefs!