Ik had afgelopen week een redelijk rustige week, met vrijdag
als enige uitzondering: stress! Gelukkig is alles, zoals altijd, goed gekomen
en kan ik terugkijken op een fijne week.
Ik schreef onlangs al op mijn blog dat ik niet goed wist wat
ik deze week met mijn lessen moest doen. Uiteindelijk heb ik voor de meest easy optie gekozen, waarbij ik zelf niet
veel hoefde te doen, maar waarbij de leerlingen vooral hard moesten werken.
Dinsdag begon ik
hiermee in mijn brugklassen. Ik liet ze werken aan de diagnostische toets van
twee hoofdstukken, waar ze komende week een toets over krijgen. ‘Jullie werken
hier in stilte aan, zet de tafels uit elkaar. Niet praten, niet overleggen en
ook geen vragen aan mij stellen. Vandaag, morgen én donderdag werken jullie
voor jezelf.’ Ik zei het al: easy!
En toch kwam ik ’s middags met hoofdpijn thuis, absoluut
niet leuk. Ik zou oorspronkelijk die avond met collega’s uit eten gaan, maar
omdat er al zo veel afmeldingen waren, ben ik ook naar huis vertrokken. Ik had
best zin in dat etentje, maar niet als ik met alleen maar mannen opgescheept
zat. Ze zijn heel aardig hoor, maar in de pauze zit ik ook met alleen mannen
aan de tafel. Tja… Maar dat het etentje niet door ging, kwam achteraf wel heel
goed uit. Mijn hoofdpijn werd met de minuut erger en het enige wat ik wilde,
was chillen op de bank. En dat kon, zonder schuldgevoel, want ik zou die uren
toch eigenlijk al kwijt zijn aan dat etentje…
Ook op woensdag
liet ik de leerlingen aan de diagnostische toets werken, zowel de
brugklasleerlingen als de leerlingen uit 2havo. Je zou denken dat er zich geen
enkele problemen kunnen voordoen tijdens zo’n les, maar helaas: ik heb er twee
leerlingen (uit de brugklas!) uitgestuurd. Ze waren enorm aan het klieren, ik
had het idee dat ze een meisje aan het pesten waren en ze waren iedereen aan
het afleiden. Weg ermee!*
Op donderdag had
ik een lange dag: ’s avonds gaf ik namelijk weer les aan een zaal vol met
ouders. Dit was de op een na laatste keer en ik moet stiekem toegeven dat ik
blij ben als ik klaar ben met deze avonden. Ik vind het erg zwaar om ’s avonds les
te geven, vooral omdat ik zo laat thuis ben. Tegen de tijd dat ik kan slapen is
het half twaalf. Ik. Ben. Geen. Avondmens!
Overdag had ik precies dezelfde lessen als de dagen ervoor,
met als grote verschil dat de twee weggestuurde-jongens nu wel poeslief waren.
Joepie!
Na alle rustige dagen moest het ervan komen: vrijdag besprak ik de diagnostische
toets en dit was zwaar! In de brugklassen had ik 21 opgaven om te bespreken en
dat is best aanpoten! Zeker als je er een behoorlijk aantal leerlingen tussen
hebt zitten die het geen reet boeit. Bij mijn 2havo-groep deed iedereen
verbazingwekkend goed mee. Ik had de 11 opgaven binnen een minuut of twintig
besproken en daarna ging iedereen aan het werk. Ik ontdekte pas halverwege de
les dat de drukste leerling van de klas afwezig was die les. Aha! Zal dat er
iets mee te maken hebben?
Dit weekend mag ik bijkomen, uitrusten, chillen en relaxen.
Ik ga schrijven, veel lezen en televisie kijken. De komende week doe ik
eigenlijk niet heel veel anders dan dat: ik moet surveilleren bij een
repetitieweek. Minpunt? Zeven toetsen om na te kijken. Pluspunt? Elke dag héél
vroeg vrij. Joepie!
Wat ga jij dit weekend
doen?
Liefs!
*Aan het einde van de dag ging ik even langs bij de
afdelingsleider van deze jongens en vroeg ik naar hun straf. Ze kregen één
uurtje straf en hoefde geen strafregels te schrijven. Ze mochten in dat uur
gaan leren voor de aankomende toetsweek. (Sorry,
maar dat vind ik geen straf. Deze twee jongens hebben geen hele prettige
thuissituatie, dus voor hen is het alleen maar prettig om op school te mogen
leren…) Toen ik zei dat deze twee jongens enorm aan het lachen waren die
les om een klasgenootje van hen, kreeg ik het volgende antwoord: ‘Joep is
depressief. Ik ben allang blij dat hij lol heeft in de les.’ Ehhh… Hier klopt
iets niet. Dus omdat iemand depressief is, mag diegene een ander meisje
uitlachen? Dat vind ik wel heel erg krom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten