Stiltemoment

Vroeger – zeg maar gerust tot een jaar geleden – dacht ik dat orde houden inhield dat het doodstil was in de klas. Pas na het eerste lesbezoek van dit jaar weet ik dat orde houden iets heel anders is. Vorige week sprak mijn begeleidster me daar nog op aan. “Weet je nog, Elseline, dat je na de les zei dat je het te druk vond? Ik vond dat totaal niet. Iedereen was aan het werk en inderdaad, er werd wel gepraat tijdens de les, maar op die momenten waren de leerlingen met elkaar aan het overleggen.”

Sinds ik heb geaccepteerd dat de leerlingen niet vijftig minuten lang stil kunnen zijn en dat er in mijn les best gepraat mag worden, is het een stuk luidruchtiger in het lokaal. En dat vind ik prima. Een jaar terug zou ik gillend gek zijn geworden, maar nu weet ik dat in 90% van de gevallen de gesprekken over de opgaven gaan. De leerlingen overleggen, helpen elkaar of hebben het op een andere manier over wiskunde. Waarom zou ik de spelbreker zijn om dat te stoppen? Als de leerlingen niet met elkaar zouden overleggen, zou iedereen met zijn of haar vragen naar mij toe komen en dat bezorgt mij alleen maar extra werk. Ik vind het prima zo!

Toch zijn er wel momenten dat het – naar mijn idee – te druk wordt in het lokaal. Ik zeg er dan ook wel iets van (“Jullie mogen best met elkaar praten, maar doe het iets zachter”) en vaak helpt het. Helaas niet altijd. Ik merk dat ik de laatste tijd steeds weer hetzelfde reageer op dat soort momenten. Ik vraag even de aandacht van de klas, zeg tegen ze dat ze vijf minuten lang in stilte moeten werken – en daarbij geef ik ook de exacte eindtijd – en dus ook niet met elkaar mogen overleggen. Alle vragen die ze hebben schrijven ze op of onthouden ze in hun hoofd en zodra de vijf minuten voorbij zijn mogen ze weer overleggen of de vragen aan mij stellen. Ondertussen werken ze verder aan de volgende opgaven.

En zo’n stiltemoment is heerlijk. Ik merk dat tijdens zo’n stilte echt iedereen aan het werk gaat en dat de meeste vragen al vanzelf worden beantwoord doordat de leerlingen de opgave nog eens maken en daarna nog eens. Ook de leerlingen die vaak worden afgeleid door hun klasgenoten vinden zo’n rustmoment in de les fijn. Er zijn namelijk in elke klas wel een paar leerlingen die me vragen of het wat zachter kan, omdat ze zich anders niet kunnen concentreren. (Respect voor dat soort leerlingen trouwens!) Als iedereen rustig aan het werk is, kijkt zo’n leerling me aan, steekt zijn duim op/glimlacht naar me en op zo’n moment weet ik weer waar ik het voor doe. Die vijf minuten zijn niet alleen prettig voor mezelf, maar ook voor de leerlingen.

Als de vijf minuten voorbij zijn, laat ik dat niet merken. Iedereen zou op die leeftijd moeten kunnen klokkijken en aangezien ik van tevoren de eindtijd erbij zeg, vind ik dat de leerlingen aan het eind van die minuten zelf mogen bepalen of ze weer gaan praten of niet. Vaak blijven de leerlingen uit zichzelf rustig en als ze toch iets willen vragen, doen ze dit fluisterend aan hun buurman/buurvrouw. Heerlijk, zo’n momentje!

Liefs!