Ik mis het zo!

Het floepte er laatst ineens uit. “Wat ben ik blij dat ik niet meer studeer.” Al snel bedacht ik me. Ik ben helemaal niet blij dat ik niet meer studeer! Sterker nog, ik verlang er soms enorm naar terug.

Ik kan veel positieve punten van het zelfstandig werken noemen. Allereerst natuurlijk het salaris, maar daarnaast is er nog veel meer. Ik word door iedereen beschouwd als een volwaardig docent en niet meer “als het meisje dat er nog voor studeert”. Ik hoef niet meer elke keer verantwoording af te leggen waarom ik iets op die manier heb aangepakt. Ik hoef geen nutteloze verslagen meer te schrijven over wat er allemaal wel en niet goed ging in mijn les en wat ik daar de volgende keer aan kan verbeteren.

Maar ik kan veel meer punten noemen waarom ik het jammer vind dat ik niet meer studeer. Want die nutteloze verslagen waar ik het net over had… Ze zijn misschien nutteloos, maar ik vond het wel altijd leuk om te schrijven. Ik ben nu eenmaal gek op schrijven, zelfs van boodschappenlijstjes zou ik nog een kunstwerk maken. En dan de scripties waar iedereen als een berg tegenop zag… Eerlijk is eerlijk, maar ik vond het zelfs jammer toen ik mijn laatste definitieve versie had ingeleverd. Sterker nog… Ik heb zelfs voor anderen… Hmmm, dat kan ik beter niet vertellen op een blog die door iedereen gelezen kan worden. Laat maar. Het punt is dus dat ik het toch wel mis om verslagen te schrijven. Het is alleen jammer dat het me aan inspiratie en discipline ontbreekt, anders had ik allang A4-tjes volgeschreven met… tja, wat dan ook.

Ik mis het ook om nieuwe dingen te leren. Natuurlijk leer ik nog steeds heel veel, maar dat is vaak in de praktijk. Terwijl ik juist gek ben op boeken, readers en teksten op welke andere manier dan ook. Maar dat is niet het enige wat ik mis. Het allermeest mis ik de mensen. Een hele lieve vriendin die ik gelukkig nog wel regelmatig spreek, maar heel weinig meer zie, mijn vrienden met wie we altijd (kaart)spellen speelden, mijn andere klasgenoten, met wie ik eigenlijk best goed op kon schieten, en mijn docenten, van wie ik heel veel heb geleerd en die me altijd weer een goed gevoel gaven door me over van alles en nog wat te complimenteren. Met deze opleiding is gebleken dat ik toch wel ergens goed in ben en dat gaf me een gevoel van zekerheid en trots.

Ik zou graag weer willen studeren, maar ik ben bang dat het nooit meer zo wordt als deze opleiding. Mijn vrienden zullen niet hetzelfde zijn, de stof zal anders zijn, mijn docenten zullen anders zijn, het gevoel zal anders zijn… Om teleurstellingen te voorkomen heb ik dus maar besloten niet te gaan studeren.

Voorlopig.

Liefs!