Het openbaar vervoer

Ik heb het al vaker op mijn blog geschreven, maar vier dagen in de week reis ik met het openbaar vervoer naar mijn werk. Tegenwoordig vaak vanaf mijn eigen huis, ook af en toe vanaf het huis van mijn vriend. Dat laatste is een klein stukje. Slechts drie haltes met de metro en dan ben ik er. Vanaf mijn eigen huis is het een langere rit.

Een stuk met de metro, een stuk met de intercity en het laatste stuk met de stoptrein. Al met al (ruim) een uur reizen, afhankelijk of de NS mee wil werken of niet. Er zijn dagen dat mijn reistijd langer is dan mijn werktijd. Bijvoorbeeld in de repetitieweek. Of ik dat vervelend vind? Nee hoor! Het was een bewuste keuze.

Natuurlijk zitten er nadelen aan. Ik moet een stuk eerder op dan de meeste van mijn collega’s. Als ik klaar ben met werken duurt het nog minstens een uur voordat ik thuis ben. Ik ben afhankelijk van de vertrektijden van de tram/trein. Et cetera. Gelukkig zijn er ook voordelen!

Ik vermaak me prima in het openbaar vervoer. ’s Morgens maak ik me op in de tram. Dat was even wennen in het begin, maar dat lukt prima. Ik ben één van de weinigen die in de tram zit, dus anderen merken er weinig van. In de trein lees ik de blogs die ik volg op mijn telefoon. Ik maak lijstjes met dingen die ik die dag nog moet doen. Ik check Facebook. En soms lees ik een boek. Op de terugweg breng ik ook een groot deel van de tijd door op mijn telefoon. Dan schrijf ik een stukje voor mijn dagboek-blog.

Veel anderen ervaren het reizen met het OV als een grote stressfactor. Voor mij werkt het juist ontspannend. Natuurlijk vind ik het vervelend als ik zie dat mijn trein op de heenweg weer vertraging heeft. Maar over het algemeen verloopt mijn reis soepel. Dit klop ik even af! Ik kan heerlijk genieten van het zitten in de trein. Zelfs als ik geen telefoon heb, zelfs als ik geen boek bij de hand heb, of een schrift en een pen. Ik kan alleen al gelukkig worden van het geschommel, het kijken naar anderen, of het kijken naar buiten. Echt waar, ik vermaak me wel. Ik ging niet voor niets heel Nederland door met de trein toen ik nog een studenten-OV had. “Gewoon, omdat het kan,” zouden mijn 2havo-leerlingen zeggen.

Wanneer anderen weer zeggen dat ze medelijden met me hebben haal ik gewoon mijn schouders op. Waarom medelijden hebben met iemand die het zelf als één van de geluksmomentjes van de dag ervaart?

Liefs!