Lesbezoek van de directie

Ik keek al vanaf het begin van het schooljaar op tegen de dag waarom mijn baas mijn les zou komen bezoeken. Het is alsof je een heel lastig eindexamen maakt en dat de docent, ‘de expert’, naast je staat om op je vingers te kijken. Brr…

Eind maart begon ik hem echt te knijpen. ‘Ergens in april’ zou er namelijk iemand komen. Het was ondertussen al half april toen ik er pas een mailtje over kreeg. “Ik kom volgende week dinsdag je les bezoeken. Het is het beste als je mijn aanwezigheid vergeet en zo normaal mogelijk les geeft.” Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Enfin, vandaag was het zover. Ik stond op met zenuwen, maar gelukkig gingen ze in de loop van de dag weg. Ik gaf eerst mijn lessen aan de andere klassen en direct na de pauze was het moment van de waarheid.

“Mevrouw, bent u zenuwachtig?” vroeg één van mijn leerlingen. Ik had ze namelijk gisteren al verteld dat er ‘iemand’ zou komen kijken.

“Nee, natuurlijk niet. Jullie zijn toch hartstikke lief? Er kan weinig misgaan.”

En dat meende ik ook. Ik had namelijk ’s morgens gezien dat er vier leerlingen afwezig waren. Precies de vier leerlingen waar ik normaal best wel wat moeite mee heb. Ik had dus echt niets om zenuwachtig voor te zijn.

En inderdaad, de leerlingen waren poeslief. Ik schrok er zelfs een beetje van. Vanaf het moment dat mijn baas binnenkwam in het lokaal (dat was een paar minuten nadat de tweede bel was gegaan) heb ik geen leerling meer horen praten. Het was fijn dat ze zo rustig waren, maar helemaal stil? Nee, dat kwam niet natuurlijk op mij over. Ik durfde zelf bijna niet meer te praten.

“Jullie hoeven niet zo stil te zijn, alleen omdat er iemand achterin zit,” zei ik tegen de klas. “Jullie mogen best met elkaar overleggen, zoals jullie normaal gesproken ook doen.”

En vanaf dat moment werd er overlegd. Wil je weten hoe? Fluisterend! Ik wist niet eens dat de leerlingen dat konden…

Ik heb de les gegeven zoals ik de les normaal gesproken ook zou geven: een stuk herhaling van de vorige les, een paar minuten uitleg en “zelfstandig” werken. Leerlingen met een vraag konden naar mij toe komen of de vraag stellen aan de buurman/buurvrouw. Het enige verschil wat er was is dat ik geen enkele waarschuwing hoefde te geven. En dat was héél raar!

Ik heb een goed gevoel over de les. Het was jammer dat de leerlingen zo extreem stil waren, want daardoor heb ik de politieagente niet in mezelf naar boven kunnen halen. Maar aan de andere kant… Beter zo dan dat ze ontzettend druk waren!

En nu is het afwachten op mijn beoordelingsgesprek…

Liefs!