Dagboek: In tranen (#28)

Deze week waren er rapportvergaderingen op mijn werk. De lessen duurde daardoor tien minuten korter, al merkte ik daar weinig van. Ik hoefde deze week zo weinig uit te leggen, dat de leerlingen net zo veel tijd hadden om zelfstandig te werken als bij elke andere les.

Op maandagavond had ik een enorme blunder gemaakt. Ik dacht écht dat ik dinsdag geen vergaderingen had, maar helaas: tot 16.00 uur! Ik heb vorig weekend een iPad gekocht, dus deze heb ik meegenomen naar mijn werk. Aan de mannen van de ICT heb ik een gepersonaliseerde WiFi-code aangevraagd en tijdens het wachten op de vergadering (twee uur!) heb ik televisieseries gekeken.

Gelukkig had ik woensdag geen vergadering. Ik had me gewoon vergist in de dag. Gelukkig niet, want aan het einde van de dag was ik helemaal gesloopt. Vier leerlingen, of eigenlijk twee, hebben echt het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald. Het ging zelfs zo ver dat ik er een “scheldwoord” uit heb gekraamd. Hoe het verhaal precies zat? Ze zaten in elkaars schrift te krassen, ik heb ze het lokaal uitgestuurd met een A4-tje en een pen en ik heb gezegd dat ze pas weer terug mochten komen zodra het hele blad was vol gekrast en dat er geen wit meer te zien was. Blijkbaar heb ik twee pennen gepakt die bijna leeg waren, want twee minuten later kwamen ze het lokaal weer binnen. Toen ze een pen hadden gevonden die het wel deed, kwamen ze ook al snel weer terug. ‘Mijn pen is weer leeg,’ zei het meisje. (Achtergrondinformatie: ze is niet heel erg snugger, als ik dat zo mag zeggen.) Ze rommelde in haar etui, iedereen keek naar haar en ik zat me echt op te vreten. Dus toen bereikte ik mijn plafond, en zei: ‘Cindy, pak verdomme een pen en ga mijn lokaal uit.’ Met een aardig volume. Ik was blij toen de bel ging…

Voor wie twijfelt om voor de klas te staan: het is verstandig om deze alinea over te slaan. Dit stukje is niet representatief en laat een slechte kant zien van het onderwijs, of beter gezegd: met het werken met honderd collega's.

Donderdag met ik drie keer, door drie verschillende collega's, met een verkeerde naam aangesproken. Ik snap dat het lastig is om namen uit je hoofd te leren van zoveel collega's én leerlingen, maar toch is het heel naar als je wordt aangesproken met een verkeerde naam, of alleen maar "collega wiskunde" wordt genoemd. Noem dan geen naam of houd je mond. Want dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik nog net niet huilend in de trein zat. Toen ik thuis kwam, heb ik wel alles rijkelijk laten vloeien. Ik voelde ineens zo klein en onbelangrijk...

Daar kwam ook nog gezeik bij met de bovenstaande leerlingen, die in een of andere buitenlandse taal naar elkaar aan het schelden waren en elkaar flink zwart maakten, een klas die totaal niet begreep wat ik aan het uitleggen was en nog wat dingen waar ik niet bepaald tevreden over ben.

Vrijdagochtend vertelde ik het verhaal over de collega’s aan mijn vriend en opnieuw kwamen de tranen. Ik heb ook echt op het punt gestaan thuis te blijven. Ik kan toch niet naar mijn werk met zo'n behuild gezicht? Uiteindelijk ben ik wel gegaan, met de scooter in plaats van met de trein. Dit hielp helaas ook niet echt mee, want door de pollen is het alleen maar erger geworden. Hallo hooikoorts!

Gelukkig was ik erg blij met mijn beslissing om wel te werken. Het was anders alleen maar erger geworden. Mijn 2havo klas heeft binnenkort een repetitie en iedereen kijkt bij mijn uitleg nog steeds alsof ze water zien branden... En les missen zou absoluut niet helpen. Daarbij had ik ook een vergadering over deze klas, en daar wilde ik heel graag bij zijn. Ik vind vergaderen gewoon leuk!

Ik hoop volgende week een betere week te hebben. Ik hoef maar drie dagen te werken i.v.m. Goede Vrijdag, dus dat is heel mooi meegenomen. Het aftellen voor de meivakantie kan nu echt gaan beginnen!

Liefs!

 

Ik zag net per toeval dat de nummering van de dagboekposts niet helemaal goed zijn gegaan. In plaats van week 25 is dit al week 28. Kijk, dan kunnen we zelfs al gaan aftellen naar de zomervakantie!