Vanmiddag overkwam me iets bizars. Ik liep nietsvermoedend
de woonkamer in na een uurtje bijles geven toen ik mijn telefoon over zag gaan.
Er stond een nummer in beeld dat ik niet kende. Toen ik op nam, werd het al
snel duidelijk wie de beller was: mijn begeleider van de lerarenopleiding. Huh?
Er schoten wat dingen door mijn hoofd. Heeft hij een
bijlesleerling voor me? Belt hij zomaar, naar iedereen, om te kijken hoe het
gaat met al zijn oud-studenten? Of belde hij om te vragen om te vragen of ik me
aan wil melden voor zijn LinkedIn-groep, waar hij al eerder om had gevraagd.
Nee, nee, nee. En hij belde ook niet om te zeggen dat mijn diploma ongeldig was
verklaard, zei hij zelf al direct. Er was een andere reden.
Hij bood me een baan aan, op de lerarenopleiding. Er was een
vacature vrijgekomen en als ik zijn woorden mag geloven, moest hij direct aan
mij denken. ‘Omdat ik toch altijd wel positief terugdenk aan jou,’ zei hij
erbij. ‘En omdat ik denk dat je daar wel bekwaam voor bent.’ Wow! Ik was even
stil, maar ik wist eigenlijk meteen al het antwoord. ‘Nee, sorry,’ zei ik. ‘Ik
ga in september beginnen met de eerstegraadsopleiding, dus dan krijg ik het al
heel druk.’ Hij probeerde me nog over te halen door te zeggen dat ik dat mooi
kon combineren, maar ik bleef bij mijn antwoord. Bovendien ben ik heel blij met
mijn huidige werkgever.
Toen ik had opgehangen, rende ik meteen naar mijn vriend
toen. ‘Wat bizar! Ik heb net een baan aangeboden gekregen.’ Pas toen het hele
verhaal mijn lippen was gepasseerd, besefte ik wat me zojuist was overkomen. In
deze tijden van crisis, waar nog steeds heel veel mensen werkloos thuis zitten,
tientallen sollicitatiebrieven de deur uit sturen, krijg ik een baan
aangeboden. ‘En het is nog een goedbetaalde baan ook,’ zei mijn vriend nadat
hij de vacature had opgezocht. ‘Ruim drieduizend euro bruto per maand!’
Ik ben niet zo iemand van de uitdagingen. Ik houd van
zekerheid, ‘binnen mijn comfort zone blijven’ is bijna mijn levensmotto en dat
ik volgend jaar ga beginnen met een nieuwe opleiding, is een hele grote stap.
Toch is er ook wel iets in mij dat zegt dat het een ENORME kans is die ik met
beide handen aan moet grijpen. Ik ben nu 23 jaar, mijn hele leven ligt nog voor
me en als ik op zo’n jonge leeftijd al zo’n enorme stap vooruit kan maken, kan
dat alleen maar heel veel goeds voor de toekomst betekenen. En dat salaris… Dat
is natuurlijk ook wel bijzonder aantrekkelijk. Van schaal LB ga ik direct naar
LE, waarvan ik tot vanmiddag niet eens wist dat het bestond.
Maar ik doe het niet. Als ik nu begin op een nieuwe werkplek
én start met een studie, komt er te veel op me af. Te veel indrukken, te veel
nieuwe dingen bijleren en te veel stress. Dat kan ik niet heel goed aan.
Bovendien ben ik dan bang dat heel mijn plaatje van de toekomst in duigen valt.
Dat droomhuis zal er natuurlijk wel sneller komen met zo’n salaris, maar het
bloggen zal minder worden, ik kan geen les meer geven aan lieve, schattige
brugklaskindertjes, ik kan lang niet meer zo veel aandacht besteden aan de
andere blog waarvoor ik onder mijn eigen naam schrijf, ik heb geen tijd meer om
bijles te geven – wat ik toch wel heel
erg leuk vind, want ik ben gisteren gebeld voor een bijlesklantje, vandaag is
ze bij mij thuis geweest en één op één uitleggen is toch wel héél leuk, maar
dat is allemaal een ander verhaal – en mijn ultieme droom om een boek uit
te geven zal dan ook in duigen vallen, want daar heb ik dan ook de tijd/energie
niet voor.
‘Dus ik doe het niet,’ zei ik tegen mijn vriend, ‘maar ik
heb nu wel weer inspiratie voor een blogartikel!’
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten