Stoelen aanschuiven

Ik vind het fijn als mijn lokaal netjes geordend is. Een opgeruimde werkplek zorgt voor een opgeruimd hoofd, zegt men. Dit gaat zelfs zo ver dat ik de leerlingen elke les vijf keer vraag om de stoelen aan te schuiven zodra ze het lokaal willen verlaten. Zodra de tafels en stoelen netjes staan, dus twee en twee, mooi tegen elkaar aan en de stoelen normaal aangeschoven, geeft me dat een prettiger gevoel dan wanneer alles schots en scheef staat. 

Niet alleen voor mezelf vind ik het prettig om alles netjes op een rijtje te hebben, ook voor de volgende groep is het fijn om binnen te komen in een opgeruimd lokaal, waarbij de stoelen zijn aangeschoven. Althans, wanneer ik een ruimte inkom waar het een zooitje is, krijg ik een apenkooiengevoel. Alsof alles kan en alles mag. Dat gevoel wil ik niet creëren bij dertig stuiterende kinderen.

Het kost energie om de leerlingen zo ver te krijgen om hun werkplek netjes achter te laten. Vlak voor het einde van de les vraag ik het de leerlingen een keer of drie en zodra een leerling het lokaal dreigt te verlaten terwijl zijn stoel niet is aangeschoven, fluit ik de leerling terug. Toch kwam het de afgelopen week nog te vaak voor dat ik zelf aan het einde van de les nog wat stoelen moest aanschuiven. Daar werd ik vandaag een beetje chagrijnig door, waardoor ik zelfs het woord "strafwerk" liet vallen. 'Als jullie straks het lokaal verlaten, noteer ik de namen van de leerlingen die hun stoel niet hebben aangeschoven. Die leerlingen krijgen in de les van maandag een flink stapeltje strafwerk. Hopelijk snappen die leerlingen daarna wel dat het een kleine moeite is om even een stoel aan te schuiven.' Het resultaat: dertig aangeschoven stoelen. 

Ik probeer me niet te veel af te vragen waar het bij de leerlingen fout gaat, of waardoor ze de moeite niet nemen om zich als een gast te gedragen in mijn lokaal en hun werkplek netjes achter te laten. Ik wil mijn energie liever te steken in het oplossen van dit probleem. En als waarschuwen met strafwerk het enige is dat werkt, dan is dat maar zo.

Liefs!

P.S. Voor de lezers die denken dat ik aan een dwangneurose lijd doordat ik dertig tegels kaarsrecht wil hebben: dat is niet zo. Maar vandaag schuiven ze hun stoelen niet aan, volgende week gooien ze hun vuilnis niet in de vuilnisbak en volgend jaar breken ze de boel af. We moeten toch ergens beginnen met het heropvoeden van de kinderen? ;-)

 

Leerlingen vs. vergeten spullen

Moe word ik ervan, leerlingen die hun spullen niet meenemen naar de les. Een paar missende geodriehoeken hier, veel leerlingen zonder rekenmachine daar... Vier jaar lang heb ik met twee verschillende systemen gewerkt, maar dit jaar besloot ik het anders te doen.

Het eerste systeem was simpel. Iedere leerling krijgt aan het einde van een periode een 10 als extra cijfer. Elke keer dat een leerling iets vergat, ging er een half punt van het cijfer af. Het werkte erg goed. Leerlingen waren eerlijk wanneer ik vroeg wie wat niet bij zich had, en ik noteerde het allemaal netjes in mijn map.

Toch wilde ik er iets op aanpassen. Ik wilde namelijk ook schriften controleren. Niet op het meenemen van het schrift, maar op de netheid, op de berekeningen, op de eisen die ik stel bij een assenstelsel e.d. Vorig jaar deed ik het als volgt: iedereen krijgt een 7,0. Elke keer dat een leerling iets vergeet, gaat er een half punt af, maar elke keer dat een leerling zijn schrift perfect in orde had, ging er een half punt bij. Ik controleerde het schrift elke week. Daar zaten twee nadelen aan, merkte ik. Ten eerste was het een hoop gedoe om elke week bij iedereen het schrift te controleren, zeker toen mijn stagiaire twee van de drie/vier lessen per week overnam. Ik moest alles in één of twee lesuren doen en dat was niet haalbaar. Ten tweede controleerde ik het veel vaker dan zes keer per periode, waardoor leerlingen gemakkelijk vier keer een boek konden vergeten zonder daarvoor gestraft te worden. 

Dit jaar doe ik het dus anders: ik controleer niet meer of leerlingen hun spullen meenemen naar de les. Vandaag heb ik wel voor het idee alles genoteerd, de klas streng toegesproken dat een eigen geodriehoek en eigen rekenmachine echt verplicht is in de les... Maar meer doe ik er niet mee. Dan maar lenen van anderen... Echter geldt vanaf dit schooljaar wel dat ik mijn spullen niet meer ga uitlenen aan leerlingen, en al helemaal niet op toetsen. Vorig jaar heb ik te veel geodriehoeken moeten bijkopen en dat grapje was wel erg duur.

Ik ben benieuwd of er andere docenten meelezen die een ideaal systeem hanteren. Dus vertel: wat doen jullie met leerlingen die hun spullen vergeten?

Liefs!

Moeite met namen

Vanmiddag stond ik bij de deur van het lokaal al mijn nieuwe leerlingen de hand te schudden om ze welkom te heten. Sommigen noemden heel beleefd hun eigen naam en af en toe noemde ik ook mijn eigen naam. Bij alle lessen ging dat goed, tot mijn laatste les.

'Hoi, ik ben mevrouw Snelten. Eh... Grapje! Ik ben mevrouw Heemskerk!'

Het zal wel door de hittegolf komen dat ik ineens een verkeerde achternaam noemde. 

Bij mijn huwelijk een paar maanden geleden heb ik namelijk niet alleen een hele mooie ring gekregen, maar ook een nieuwe achternaam. En dat was vandaag bij het voorstellen even wennen. 's Morgens had ik niet voor niks mijn naam op het bord geschreven. Ik vertelde de reden ook aan deze leerlingen. 'Jullie denken natuurlijk dat ik mijn naam op het bord heb geschreven zodat jullie het onthouden, maar stiekem doe ik het voor mezelf. Ik vergeet mijn eigen achternaam namelijk elke keer.' Een paar leerlingen keken elkaar verbaasd aan en ik zag ze denken: wat is dit voor rare docent? 'Ik ben twee maanden geleden getrouwd. Sindsdien heb ik een nieuwe achternaam.'

Maar nu vraag ik me af... Als ik na twee maanden mijn eigen naam niet weet, hoe lang duurt het dan voordat ik de namen van mijn tweehonderd nieuwe leerlingen weet?

Liefs!

De eerste werkdag

De eerste werkdag zit erop en ik kan zeggen dat ik meer dan tevreden ben. Ik kan ook zeggen dat ik dolgelukkig ben dat ik tegenwoordig op dinsdag vrij ben, want dat dagje had ik wel nodig na de eerste dag.

Op maandag stond er een hoop gepland, waaronder een kennismaking met mijn nieuwe mentorklas en heel veel vergaderingen. Het spannendste was natuurlijk de kennismaking met mijn mentorklas. Van tevoren had ik al de nodige informatie over de leerlingen gelezen (slechts negentien stuks!), waardoor ik wist dat het een leuk en gezellig clubje zou zijn. Toch blijft het afwachten. Hoe reageren ze op een nieuwe mentor?

Bij binnenkomst merkte ik direct dat er een paar mondige jongens in de klas zaten. Jongens met leuke humor, dat wel, maar het zijn ook types die snel over een docent heen willen lopen. En dat moet niet gebeuren op de eerste dag. Daarom gaf ik één van de leerlingen een grote mond terug. Het resultaat was dat hij me stomverbaasd aankeek. Zo’n reactie had hij niet verwacht. Zijn klasgenoten moesten grinniken, maar ondertussen wisten ze heel goed dat een grote mond op een eerste dag niet goed bij mij valt.

In tegenstelling tot veel andere collega’s vind ik vergaderen absoluut geen ramp. (Waarschijnlijk omdat ik bij een vergadering niet op de voorgrond hoef te treden en alleen maar stil hoef te zitten en te luisteren, iets waar ik erg goed in ben.) Toch is het ook best intensief. Er komt zo veel informatie op je af! Na de laatste vergadering, om half vijf, was ik gesloopt. Toch kon ik nog niet naar huis. Dit jaar begeleid ik twee nieuwe docenten en daar was ik tot een uur of zes mee bezig. Ook toen kon ik nog niet naar huis: mijn to do-list stond nog vol met kleine dingen die geregeld moesten worden. Ouders terugmailen, notities over een leerling schrijven, collega’s mailen, notulen van één van de vergaderingen uittikken… Tot half acht was ik bezig en ik merkte aan heel mijn lichaam dat ik er toen ook wel echt klaar mee was. Zo hard werken ben ik niet meer gewend!

Morgen, woensdag, begint mijn eerste lesdag en vandaag neem ik uitgebreid de tijd om het tot in de puntjes voor te bereiden. Ik voel wat lichte spanning, maar ik heb er vooral heel veel zin in. Laat die leerlingen maar komen!

Liefs!

Het komende schooljaar

Van een lezer van mijn blog kreeg ik de vraag wat ik komend schooljaar anders ga doen. Helemaal trots op het afgelopen schooljaar ben ik namelijk niet. Vanaf november zat ik erg in de knoop. Ik keek mijn grote angst naar mijn to do-list: hoe ging ik dit allemaal afkrijgen op één dag? Op zondagavond was ik somber omdat de werkweek weer voor de deur stond. En de tranen bleven maar over mijn wangen lopen als er iets tegen zat. Vanaf maart ging het allemaal een heel stuk beter, en het schooljaar heb ik met een lach op mijn gezicht afgemaakt. Toch heeft die periode in de winter me wel aan het denken gezet.

In het eerste gesprek dat ik had met HR-manager gaf ik direct aan dat ik komend schooljaar een dag minder ga werken. Hoewel ik “slechts” 0,8 fte werkte, vond ik vijf dagen gewoon echt te veel. ’s Avonds was ik gesloopt, het huishouden bleef liggen tot het weekend en op zaterdag en zondag was ik eigenlijk te moe om de was te draaien en te stofzuigen… Komend schooljaar mag ik gelukkig weer vier dagen werken (0,72 fte). Qua lesuren scheelt het dus niet veel, maar het dagje thuis zal me enorm goed doen, dat weet ik nu al.

Daarnaast wil ik nog iets veranderen: ik wil meer bloggen. Ik merkte namelijk dat ik het miste om dingen van me af te schrijven. Hoe frequent ik dat ga doen, weet ik nog niet, maar ik hoop dat ik op mijn vrije dag tijd kan vrijmaken om minimaal één artikel te schrijven. Al is het maar om mijn ei kwijt te kunnen.

Liefs,

Elseline

Update: Hoe het nu gaat

Na mijn laatste bericht van een paar maanden terug heb ik meerdere keren nagedacht over een update. Als je een blog begint en je lezers geïnteresseerd worden, kun je de radiostilte eigenlijk niet maken. Zeker niet als je laatste berichtje overwegend negatief is.

Het is tijd voor een update! Het is een half jaar geleden dat ik iets van me liet horen en inmiddels is er veel veranderd. Niet veel later na het vorige berichtje zal ik er nogal doorheen. Na de eerste toetsweek, zo rond november, wist ik niet meer goed hoe ik nog moest genieten van het leven. Op mijn werk rende ik voor mijn gevoel van de ene kant van het gebouw naar de andere kant en tijdens al dat rennen en vliegen lukte het me maar niet om mijn to do-lijstje af te krijgen. In tegendeel. Soms werden ze alleen maar langer en langer naarmate de dag vorderde. Ik begin 's morgens met een redelijk leeg blaadje en aan het einde van de dag moest ik nog twintig dingen doen. Kleine dingen, dat wel. Even een mailtje sturen, even een toets kopiëren. Maar het idee dat ik zo hard werkte en dat ik nog steeds achter de feiten aan liep, nekte me. Ik verlangde zo naar de kerstvakantie!

Maar na de kerstvakantie werd het niet veel beter. De eerste week van het nieuwe jaar begon met twee avonden vol met oudergesprekken en de tweede week van het jaar waren er avonden om nieuwe brugklassers te werven. Weer een week later kwam er een roosterupdate voor de tweede helft van het schooljaar en die dag heb ik alleen maar gehuild. Ik ben 0,8 fte gaan werken in vijf dagen tijd, omdat ik de lessen mooi verdeeld wilde hebben over de week. En wat gebeurt er? Ik heb vier volle dagen en op de vijfde dag heb ik slechts één lesuur staan. Die dag was mijn vriend ziek en moest ik alleen naar huis fietsen. De hele fietstocht heb ik gehuild. Waarom? Doen ze dit expres, om mij te pesten?

De volgende dag vroeg een collega aan me hoe mijn rooster was. De tranen sprongen in mijn ogen, zo hoog zat het. Ze heeft me naar een andere collega gestuurd, de HR-manager, met de boodschap dat ik nu echt moest gaan praten. Als je zo veel last hebt van werkdruk, en je elke avond alleen maar opziet tegen de volgende dag, moet er iets gaan gebeuren.

Het praten luchtte al enorm op. Ik was mijn verhaal kwijt en dat voelde als een bevrijding. Ik kreeg tips mee en thuis ging ik op zoek naar een cursus die me werd aangeraden. Een cursus mindfulness.

We zijn nu een paar weken verder. De cursus mindfulness was een succes. Elke donderdagavond lag ik tweeënhalf uur te mediteren, ik heb trucjes geleerd hoe je om kunt gaan met stress en ik heb geleerd om tijd voor mezelf te nemen. Het was heel leerzaam, maar ik weet ook dat dat niet het enige is geweest dat ik weer beter in mijn vel zat. Het zonlicht heeft er ook heel goed aan bijgedragen. Blijkbaar ben ik zo gevoelig voor het weer en de donkere dagen, dat het ook op mijn persoonlijkheid effect heeft. 

Om een lang verhaal kort te maken: het gaat nu dus goed met me. Natuurlijk heb ik ook nog dagen dat ik echt baal van het gedrag van sommige leerlingen, maar ik zet het makkelijker van me af. Bovendien heb ik weer zin om leuke lessen te ontwerpen, dat is ook iets wat ik al maanden niet meer heb gedaan!

Liefs!

Pensioen

Een van de fijnste dingen aan mijn vriend is dat ik mijn zorgen compleet vergeet als ik in zijn bijzijn ben. Hij maakt me aan het lachen, hij maakt me gelukkig, hij zorgt ervoor dat ik met een glimlach naar het leven kijk. De keerzijde daarvan is dat ik enorm kan blijven piekeren als hij niet in de buurt is. Zoals vandaag.

Ik deed veertig minuten over de fietstocht naar huis en daarvan heb ik minimaal een half uur nagedacht over de wereld. Nagedacht over de leerlingen. Nagedacht over de opvoeding. Of het gebrek daaraan bij sommige leerling.

Vanochtend het eerste uur gaf ik les aan een derde klas. Tegen het einde van de les hoorde ik ineens geschreeuw. Een leerling had een klasgenoot uit boosheid in zijn onderarm gebeten. Ik was zo verbaasd, zo in shock, dat ik er niet adequaat op kon reageren.

In de pauze liep ik van de koffiekamer naar mijn lokaal. Onderweg kwam ik een jongen tegen die bij alle langslopende leerlingen zijn been naar voren stak. 

Ik kan enorm huilen om dit soort situaties. Leerlingen die elkaar uit woede bijten, leerlingen die elkaar voor de grap laten struikelen. En zo zijn er nog veel meer momenten op te noemen waarbij de leerlingen ongevraagd aan elkaar zitten. Ze schelden elkaar uit, duwen aan elkaars tas, pakken elkaars spullen af. Deze gebeurtenissen zetten me enorm aan het denken. Ik vind wiskunde een leuk vak om te geven, ik vind de omgang met de leerlingen (meestal) leuk en alle administratie die bij het lesgeven komt kijken, vind ik - in tegenstelling tot heel veel collega's - alleen maar heerlijk. Toch twijfel ik meer dan ooit of het docentschap wel iets voor mij is. Er zijn duizenden momenten te noemen waar ik enorm van kan genieten, maar als ik dit respectloze gedrag bij de leerlingen zie, doen al die duizenden momenten er niet meer toe. Dan denk ik alleen maar: hoe lang nog tot mijn pensioen?

Liefs!

Rust

Het is niet leuk om te moeten werken met een klas vol stuiterballen en brutale kinderen. De eerste keren was ik echt in staat om te huilen als ik thuis kwam uit mijn werk. Ik zag het niet zitten en kreeg de kriebels als de klas onderweg was naar mijn lokaal. Vijftig minuten lang pijn lijden, help!

Gelukkig is de rust teruggekeerd in deze klas. Ik was niet de enige die moeite had met een paar kinderen uit deze klas. Dat bleek toen ik meerdere berichtjes in het systeem van school zag verschijnen over een mogelijke overplaatsing van twee van deze leerlingen.

Vandaag was de eerste dag zonder de twee grootste probleemmakers. De meest agressieve jongens - de ruziezoekers - zijn uit de klas gehaald en overgezet naar een andere brugklas. Dat merkte ik direct. De klas is nog steeds wel druk, hoor, ik heb ook echt heel veel energie nodig om de les te laten verlopen zoals ik het wil. Maar dat is geen probleem. De overgebleven vijfentwintig leerlingen zijn redelijk corrigeerbaar en weten mijn grenzen echt wel te herkennen.

Ik ben benieuwd hoe de komende lessen zullen zijn in deze klas, maar waar ik nog veel nieuwsgieriger naar ben, is hoe de andere twee jongens zich gaan redden in hun nieuwe klas. Eén van hen (de minst erge!) zit nu in een andere brugklas waar ik les aan geef en vandaag deed hij ontzettend goed mee met de les. Nu de rest van het jaar nog!

Liefs!

Wees duidelijk en consequent

'Je moet me even wat moed inpraten, ik heb klas 1k weer,' zei ik aan het einde van de pauze tegen mijn vriend a.k.a. mijn favoriete collega. Uiteraard is de naam van de klas verzonnen, ik heb de klas nu vernoemd naar 1-kutklas. Creatief! Achteraf bleek het inpraten van moed niet nodig te zijn, de les ging namelijk best goed. En waarom? Ik was duidelijk.

Vorige week merkte ik dat in deze klas één ding geweldig goed werkt. Duidelijk zijn. Duidelijk zijn in het vertellen van de regels, maar ook duidelijk zijn in het vertellen van de consequenties. Daarom begin ik de les tegenwoordig met het benoemen van de regels.

"De regels binnen deze vier muren zijn niet anders dan de regels tijdens de lessen vorige week, maar toch ga ik ze herhalen. Zo wordt jullie geheugen weer even opgefrist. Jullie zijn stil tijdens de uitleg, jullie blijven van elkaars spullen af, jullie steken je vinger op als je iets wilt vragen of zeggen en jullie maken geen rare geluiden om de aandacht van elkaar te trekken. Als je één van de regels overtreedt, breng je de rest van het lesuur door bij de afdelingsleider en ga je daar verder met het maken van je huiswerk. Dus even een korte herhaling: stil zijn, afblijven van elkaar spullen, vinger opsteken en geen rare geluiden maken."

Tijdens de les van vandaag zag ik echt wel dat leerlingen moeite hadden met de regels. De klas zit vol leerlingen die te pas en te onpas commentaar willen geven en even hun stem willen gebruiken. Toch ben ik stiekem wel trots op ze. Ik heb er één leerling uitgestuurd, eigenlijk geheel tegen mijn zin in. Hij riep het antwoord door de klas zonder zijn vinger op te steken. In een willekeurige klas zou ik hem een compliment geven voor het goede antwoord met daarbij de waarschuwing om in het vervolg één van zijn tien vingers op te steken, maar in deze klas moet ik consequent zijn in het naleven van de regels.

En af en toe moet ik dan iemand tegen mijn zin in wegsturen...

Liefs!

Onzeker

Ik ben onzeker. Dat ben ik altijd al geweest. Er zijn momenten in mijn leven geweest dat dit een hoogtepunt bereikte, maar door de jaren heen heb ik redelijk geleerd er mee om te gaan (hallo bezoekjes-aan-de-psycholoog). Toch zijn er nog steeds ups en downs. Dat merkte ik vooral de afgelopen week.

Maandag had ik nogal een rotdag. De les in één van mijn brugklassen verliep weer niet zoals ik het voor ogen had en daar baalde ik van. Hoe kon het toch dat ik de zin in het lesgeven bij deze klas totaal kwijt was? Het leek erop dat ik in een cirkel terecht was gekomen: ik sta met tegenzin voor de klas, waardoor de les slecht gaat, waardoor ik de volgende les met nog meer tegenzin voor de klas sta. De les gaat daardoor uiteraard nog slechter.

Waar mijn twijfels over het onderwijs op maandag nog een bijrol speelden, kregen de gedachten om te stoppen met lesgeven op dinsdag de hoofdrol. En dat dankzij de woorden van een collega. De exacte woorden kan ik me niet meer herinneren, maar wat ik nog precies weet, is dat na het horen van zijn woorden het licht bij me uitging. Ik kreeg het gevoel dat het werk dat ik deed totaal niet werd gewaardeerd en ik wist het meteen: ik ben niet bestemd voor het onderwijs.

Na dat besef schoten de tranen in mijn ogen. Gelukkig was het tijd voor pauze. Ik ben direct naar buiten gegaan en heb een rondje door de wijk gelopen. Ik probeerde mezelf te kalmeren, wat maar met mate lukte. Gelukkig kon mijn vriend me die middag veel beter tot rust krijgen. Door het gesprek met hem ben ik ook alles gaan relativeren.

In die brugklas zitten hooguit vijf leerlingen die ik achter het behang wil plakken. Daar staan bijna zo'n honderdvijftig leerlingen tegenover met wie ik wel goed door één deur kan. Er zijn zelfs oud-leerlingen waar ik nog steeds met een grote glimlach aan terug denk. Mijn hart smelt als ik hoor dat ik iemands lievelingsdocent ben (of dat nou de waarheid is of niet, dat een leerling die woorden uitspreekt is al ontzettend lief!) en als er leerlingen in de pauze mijn lokaal in lopen om even bij te kletsen. 

Die ene collega, met wie ik het normaal gesproken aardig kan vinden, zal zijn dag niet hebben gehad. Of hij had gewoon even niet goed nagedacht over wat hij aan het bazelen was. Hij zal de woorden echt niet hebben uitgesproken om mij aan het huilen te maken, laat staan dat hij me het onderwijs uit wil hebben.

Hoe dan ook, het mag duidelijk zijn dat ik voorlopig nog niet weg ben uit het onderwijs. Het is af en toe ontzettend kut (een betere omschrijving kan ik even niet verzinnen) en ik vind ook echt niet elke dag even leuk, maar de meeste momenten bezorgen me nog steeds blije gevoelens. Daar doe ik het voor!

Liefs!

Zie het als een uitdaging

Gisteren heb ik meerdere blogposts geschreven. In mijn hoofd dan, ik had de energie niet om mijn laptop erbij te pakken. Maar de tekst had ik al helemaal bedacht. 'Ik denk dat ik maar ga stoppen in het onderwijs,' zei ik gisteren tegen mijn zussen. En zo wilde ik ook mijn artikelen openen.

Ik zat er even helemaal doorheen. Ik had een hoop brutale leerlingen voor mijn neus gehad die dag en daar was ik flink chagrijnig van geworden. Ik schrok van de woorden die mijn leerlingen gebruikten, het gedrag wat ze toonden - tegen hun klasgenoten en tegen mij. Ik schrok van mijn collega, die iets deed waar ik echt enorm van stond te kijken (lang verhaal, misschien vertel ik het nog eens als ik daar behoefte aan heb). Het kostte me zoveel energie om alles te verwerken dat ik thuis direct op bed ben gaan liggen.

Ik wilde een blogpost schrijven om te vertellen wat er allemaal was gebeurd die dag en dat ik echt ging twijfelen aan mezelf als docent. De tranen rolden over mijn wangen, iets wat ik na een ontzettend leuke eerste week absoluut niet had verwacht in deze tweede week van het schooljaar. Maar ik wilde ook een stukje schrijven over hoe je uit zo'n dip komt. Ik merkte namelijk dat het mij enorm hielp om buiten even een stukje te wandelen, maar een halve reep chocola en een schaaltje crème brûlée hebben me ook geholpen om weer iets vrolijker te worden.

De echte ommekeer in mijn gedrag kwam 's avonds, toen ik met mijn vriend op bed lag te praten over mijn dag. Ik deed mijn verhaal, liet weer wat tranen vloeien en hij gaf me wat tips. Toen ging er een knop om in mijn hoofd. Vanaf dat moment zag ik het niet meer als een probleem, dat gedrag van de leerlingen. Het probleem was veranderd in een uitdaging!

En met die insteek ging ik vandaag mijn les draaien. De leerlingen kwamen binnen, zeiden extreem aardig 'goedemiddag' tegen me, luisterden naar mijn toespraak over hun gedrag van gisteren en konden zich vinden in de eventuele straf die zou volgen bij slecht gedrag.

Ik wist niet welke klas ik voor me had, maar de rampenklas van gisteren was het niet. Wat waren ze lief, wat deden ze goed mee en wat fijn dat ze me lieten uitpraten en dat ze hun vinger opstaken in plaats van hun stem direct lieten gelden! Ik heb de klas heel veel complimenten gegeven en de les afgesloten met een kleine traktatie.

Zo kan het dus ook. Met het gevoel een uitdaging aan te gaan verlopen de lessen een stuk beter en de leerlingen merken die positiviteit ook. Ze bedankten me voor het snoepje dat ze kregen en er waren zelfs leerlingen die hun excuses hebben aangeboden aan het einde van de les. Aandoenlijk!

Dus ehh... Voorlopig blijf ik nog even in het onderwijs hangen!

Liefs!

Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er minder goed?

Het was helemaal niet de bedoeling dat het zo lang zou duren voordat ik het vervolg zou schrijven op dit artikel, maar in de vakantie is het er niet van gekomen om te schrijven. En ik kan nu allemaal excuses gaan verzinnen, maar eerlijk is eerlijk: tv-series kijken is ook gewoon heel erg leuk om te doen.

In dit artikel ga ik drie punten delen die ik minder goed vond gaan tijdens mijn eerste jaar als mentor en ik begin meteen met een punt dat op de eerste ochtend van dit schooljaar ook weer verkeerd ging. Als ik mijn klas een mentorles geef waarbij ik veel informatie te delen heb, praat ik veel te snel. Omdat deze ochtend nog heel duidelijk op mijn netvlies ligt, zal ik kort beschrijven hoe zoiets eruit ziet.

Ik had zowel op mijn iPad als in een notitieboekje een lijstje staan met dingen die ik moest bespreken met de leerlingen. Schoolregels, persoonlijke gegevens, een plattegrondje, belangrijke data... Omdat ik alles in één uur moest proppen, was ik veel te bang om in tijdnood te komen. De eerste vijf punten heb ik in een minuut verteld, aan de schoolregels ben ik nauwelijks begonnen ("Dat weten jullie nog wel van vorig schooljaar, toch?") en het gevolg was dat ik een kwartier later al klaar was met mijn praatje. Oké, en nu?

Om meteen op dit eerste punt in te haken; soms heb ik zo veel huishoudelijke mededelingen, dat ik denk dat ik daar wel een hele mentorles mee kan vullen. Ik ben er dan helemaal van overtuigd dat er echt geen tijd is voor een andere mentorgerelateerde invulling van de les, dus ik bereid ook niets anders dan mijn praatje voor. Je raadt het al, na tien minuten ben ik klaar met praten met het gevolg dat er de veertig daaropvolgende minuten een leeg programma is. Wat laat ik de leerlingen dan doen? Tja, huiswerk maken bijvoorbeeld. Iets anders creatiefs kan ik dan zo snel niet meer verzinnen. Ik ben gewoon ontzettend slecht in het verzinnen van werkvormen die ik kan toepassen in een mentorles...

Het derde en laatste punt dat ik nu kan verzinnen is het contact met ouders. Ik heb een hekel aan telefoontjes plegen, ik kan zoiets echt een week lang uitstellen. Het bellen naar ouders is dan ook echt een dingetje dat ik alleen bij hoge uitzondering doe. Nu valt het aantal probleemgevallen in mijn mentorklas wel mee (zero!), dus ik heb geluk gehad dit jaar. Maar zo gaat mijn angst voor het voeren van oudergesprekken natuurlijk nooit weg...

Binnenkort - ooit - maak ik een lijstje met drie punten die ik dit jaar verander ten opzichte van dit schooljaar. 

Liefs!

P.S. Wat zijn jouw valkuilen als mentor?

Een eerste indruk maak je maar één keer

Het is kwart over acht 's avonds, ik ben uitgeteld. Een normale werkdag in het onderwijs kan behoorlijk intensief zijn, maar een eerste schooldag is ronduit slopend. En waarom? Bij het maken van een eerste indruk wil je jezelf van je beste kant laten zien en dat kost energie!

Mocht je de eerste alinea gelezen hebben in een periode dat je twijfelt om de lerarenopleiding te doen: gewoon doen! Laat je niet tegenhouden door deze paar regeltjes. Je krijgt er namelijk ook heel veel voor terug!

Zenuwen, wat zijn dat? Gisteren was ik bloedjenerveus om mijn mentorklas weer te zien na de lange vakantie, vandaag waren er geen enkele zenuwen te ontdekken. Misschien omdat ik er zo onwijs veel zin in had. Misschien omdat ik me bedacht dat de brugklassertjes veel nerveuzer zijn voor een eerste schooldag dan ik. Misschien omdat ik ruim een half uur met wind tegen heb gefietst en ik veel te druk was met vooruit bewegen, waardoor de zenuwen de kans niet kregen. Het zou allemaal kunnen. Het feit blijft dat ik enorm relaxt voor de klas stond.

Ik voel dat ik straal wanneer ik het naar mijn zin heb. Ik maak dan veel meer grapjes en reageer veel sneller op opmerkingen van de leerlingen. Ik kan veel meer hebben en waarschuwingen maak ik in de vorm van een grapje ("Nog één keer die scheur van je opentrekken en je vliegt eruit"), waar ik aan het gelach van de leerlingen te horen flink wat punten mee scoor. 

Het is ontzettend fijn om boordevol energie te zitten, maar vermoeiend is het wel. Toch ben ik ondanks de lichte dip wel ontzettend blij. Ik ben trots op de Elseline die vandaag voor de klas stond. De Elseline die een heel lesuur vol kan praten zonder de leerlingen te zien vervelen. De Elseline die heel veel glimlachjes ziet op het moment dat ze een grapje maakt. De Elseline die zorgt dat dertig brugklassertjes meeschrijven met het lijstje met benodigdheden. De Elseline die lachend roept dat de leerlingen straks absoluut even door de ramen van lokaal A5 moeten kijken, "want daar staat mijn vriendje les te geven, doe hem de groeten van me!". De Elseline die het ene moment de klas in een deuk laat liggen en het volgende moment de hele klas weer serieus aan het luisteren krijgt. De Elseline die doodleuk haar notitieboekje laat zien met alle punten die ze die les wil bespreken. Ik ben trots op mezelf.

Op zo'n moment denk ik altijd even aan mijn eerste stagebegeleider, de man from hell. Zie je nou, ik kan het wel!

Liefs!

P.S. Voor de docenten: wat zijn momentjes tijdens het lesgeven dat jij trots op jezelf kunt zijn?

Herkansingen geven, waarom wel of niet?

Halverwege juni - tegen het einde van het schooljaar dus - begon ik met het schrijven van deze blogpost. Het stond opgeslagen als concept. Toen ik er op klikte, zag ik dat ik halverwege een zin gestopt was. Kwam mijn vriend thuis? Ging mijn telefoon af? Ik weet niet waarom het abrupt ophield. Maar omdat ik de tekst (en de boodschap) toch wel interessant vond, schrijf ik het stuk nu af en plaats ik het dit keer wel!
 
Een situatie die ik de laatste tijd meerdere keren heb meegemaakt, waren de slechte resultaten in de klassen. De zomervakantie komt er  aan, de leerlingen zijn het schooljaar zat, ze zijn toe aan heel veel vrije dagen... Natuurlijk zijn dit allemaal excuses om hun belabberde cijfers goed te praten. Negen van de tien keer vind ik hun onvoldoendes nog erger dan de ze het zelf vinden, maar toch heb ik de afgelopen tijd met herkansingen gestrooid. Om de leerlingen blij te maken met een beter cijfer? Nee. Om mezelf blij te maken met betere resultaten in mijn klassen? Nee. Waarom dan wel?

Er is bij mij maar één reden om een herkansing te geven: ik wil dat de leerlingen de stof nog eens bekijken.

Toen ik pas net voor de klas stond, interesseerde het me nooit zo. "Slecht cijfer? Ach, haal je cijfer maar op met de volgende toets. Een onvoldoende? Joh, dit onderwerp komt toch pas volgend jaar weer terug, tegen die tijd vraag je maar extra uitleg aan die docent." Tegenwoordig denk ik daar wel anders over. Als een leerling de basis niet beheerst, zal het volgend jaar echt niet beter gaan. In tegendeel. Maar moet je daarom een leerling altijd een herkansing bieden? NEE! Door de leerling een herkansing te geven, krijgen zij het idee dat ze (hier stopte ik de volgende keer met schrijven, cliffhanger!) altijd een tweede kans krijgen. Maar het leven is hard: tweede kansen liggen niet voor het oprapen. Die moet je verdienen.

Het werken naar de herkansing toe zie ik dan ook als een veel belangrijker moment dan de herkansing zelf. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen de leerlingen, bij wie het vaak om het cijfer gaat. Om de leerling ook echt aan het werk te zetten, mogen ze een herkansing alleen maken onder één belangrijke voorwaarden: ze krijgen een flink aantal opgaven mee en deze moeten ze maken, nakijken, verbeteren en bij mij inleveren. Doen ze dit niet of niet op de afgesproken dag? Pech.

Liefs!

 

P.S. Geef jij wel eens een herkansing? Zomaar, of ook met bepaalde voorwaarden?

Nu gaat het echt beginnen...

Door een reactie van Erik op mijn blogpost over 'De eerste les' werd ik weer even herinnerd aan de tips die ik toen met mijn (sporadische) lezers wilde delen. Alhoewel, tips waren het niet echt, maar ik beschreef wel uitvoerig hoe ik mijn eerste les heb gegeven. Ik investeerde in een band met de leerlingen, iets wat ik nog steeds het allerbelangrijkste vind.

Morgen gaan mijn eerste lessen beginnen en ondanks dat ik er een tikkeltje nerveus voor ben, heb ik er ook heel veel zin én heel veel vertrouwen in. Ik vond het altijd zo'n onzin als collega's zeiden dat ervaring ontzettend belangrijk is in het onderwijs, maar nu snap ik pas echt wat ze bedoelen. Door de ervaringen van de afgelopen drie jaren als docent ben ik gegroeid. Ik ontdek steeds meer wie ik ben - als persoon, maar ook als docent. Ik weet wat ik wel en niet wil, ik weet wat ik wel en niet van mijn leerlingen verwacht en ik kan daar steeds beter mee omgaan en op inspringen.

Vandaag werd ik weer omringd door honderd collega's en dat vond ik heerlijk. De meeste gesprekken waren oppervlakkig (Hoe was je vakantie? - Leuk. - Oké doei.), maar ik heb ook fijn kunnen praten met collega's die wel dichterbij me staan. Tijdens het praten deed ik al veel inspiratie op voor mijn lessen en toen besefte ik ineens dat er zo ontzettend veel te leren is van mijn collega's. Toen het jaarthema bleek te luiden dat we vooral om ons heen moeten kijken, begon het kwartje te vallen. Eigen ervaringen (en reflecties!) zijn ontzettend belangrijk voor je docentschap, maar er is zo veel meer te leren bij/van anderen.

Dit jaar wordt dat dan ook mijn persoonlijke doel: om me heen kijken. Ik wil in gesprek gaan met collega's over hun manier van lesgeven. Ik wil concrete tips krijgen, vooral op het gebied van activerende werkvormen. Het wordt namelijk echt eens tijd dat ik daarmee aan de slag ga. En daarnaast wil ik veel leren bij cursussen. Daarom heb ik direct een collega aangeschoten die interessante en inspirerende bijeenkomsten voor nieuwe collega's organiseert. (Hé Daniëlle, die bijeenkomsten voor nieuwe collega's... Is dat ook voor de niet-meer-zo-nieuwe-collega's? - Tuurlijk, kom erbij!)

En die ervaringen... Die moeten uiteraard worden gedeeld! Verwacht dus de komende tijd weer blogposts van mij, want ik wil jullie zo veel vertellen.

Liefs!

P.S. Vergeet me niet te volgen op Bloglovin'! 

 

Volg je me via Bloglovin'?

Follow my blog with Bloglovin

Ik was het al tijden van plan, maar nu voer ik het eindelijk uit: vanaf nu is mijn blog te volgen via Bloglovin'. Omdat ik niet (meer) op vaste tijden upload, is het handig om mij via deze manier te volgen. Zo blijf je altijd op de hoogte van de laatste updates!

Liefs! 

Hallo 2015 - 2016!

Mijn vriend is een week met anderen op vakantie (eenzaam!) en de regendruppels komen al sinds vanochtend non-stop uit de lucht vallen. Ik ben vanochtend in veertig minuten op de scooter doorweekt geregend en vanavond tijdens datzelfde ritje nog een keer. Toch zong (lees: krijste) ik onderweg met de nummers van Muse mee en maakte ik een vreugdedansje toen ik de voordeur open deed. Hoe komt het toch dat ik zo vrolijk ben?

Dat kan ik je uitleggen. Ik heb vandaag doorgebracht op mijn werk. Ik liep weer door de vertrouwde gangen, zat in het computerlokaal, hoorde de kopieermachine weer vrolijk brommen en heb uren doorgebracht in mijn lokaal. Tenminste: ik hoop dat dat komend schooljaar nog steeds mijn lokaal is...

Wat was het heerlijk! Het begon al te kriebelen op de dag dat ik vanaf Frankrijk terugreed naar huis. Eigenlijk zat ik op de passagiersstoel, maar dat terzijde. Ik had een miljoen ideeën voor het nieuwe schooljaar, ik wilde weer bloggen, ik wilde mijn leerlingen ontmoeten, ik wilde mijn mentorleerlingen zien (ik mis ze!) en ik wilde weer omgeven worden door collega's. 

Daarom ben ik vandaag, een week te vroeg, naar mijn werk gegaan. Het had allemaal best kunnen wachten tot volgende week, maar toch had ik een flink lijstje eruit weten te persen met alles wat ik wilde doen voordat de lessen zouden beginnen. En omdat ik zo dol ben op lijstjes (ik miste die ook!) heb ik er twee gemaakt: een digitale op mijn telefoon en eentje in mijn notitieboek. Hoe tof is het dat je een activiteit twee keer kunt afstrepen na het voltooien ervan? ;-)

Vijf uur lang ben ik bezig geweest met het afkrijgen van mijn lijstje. Sterker nog: ik had het zo naar mijn zin, dat ik ook alvast ben begonnen aan de punten die voor donderdag gepland stonden (want dan ga ik gewoon weer een dag op school doorbrengen - jeeej!). Ik heb geprint, gekopieerd, opgeruimd, schoongemaakt en vooral voorbereid. Volgend jaar geef ik voor het eerst les aan 3vwo, dus de stof is voor mij compleet nieuw. Eén van mijn goede voornemens van het schooljaar is daarom dat ik alle opgaven wil maken voordat ik deze als huiswerk meegeef aan de leerlingen. Daar ben ik vandaag mee begonnen.

Ik durf op het gebied van bloggen niets te beloven, maar ik wil het zeker wel weer gaan oppakken. Ik heb al wat ideetjes in mijn hoofd. Toch ben ik bang voor de uitvoering ervan. Mijn huis is in deze zomervakantie verkocht, over anderhalve maand is de overdracht. Er komen dus drukke dagen aan met het regelen van veel papierwerk, het leeghalen en schoonmaken van het oude huis en het inrichten van mijn nieuwe huis. 

We zullen zien!

Liefs!

P.S. Hebben jullie ook zo veel zin in het nieuwe schooljaar?

Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er goed?

Hoewel ik niet heel veel meer met deze blog doe, krijg ik toch af en toe nog wat reacties binnen. Zo vroeg Roos me onlangs of ik een stukje wilde schrijven over mijn eerste jaar als mentor. Wat een leuk idee!

Een paar weken terug heb ik iemand geholpen bij het herschrijven van zijn portfolio. Bij de reflecties hebben we elke keer drie vragen beantwoord: wat ging er goed, wat ging er minder goed en wat ga ik de volgende keer anders doen? Schrijven over het mentoraat leent zich er uitstekend voor om dat ook op deze manier te doen. Daarom zal ik vandaag schrijven over wat er goed ging in mijn eerste jaar als mentor.

Het eerste dat direct in me op komt, is de band met de klas. Mijn mentorklas bestaat overwegend uit meisjes, 16 van de 25. Ik was daar eerst een beetje huiverig voor, omdat veel meisjes vaak voor een kippenhok zorgt, maar ook omdat meisjes echte bitches kunnen zijn. Ik was lichtelijk bang voor veel ruzies en valsheid, maar dat is me uiteindelijk alles meegevallen. Het is absoluut niet zo dat iedereen goed met de rest van de klas kan opschieten, er is bijvoorbeeld echt een groepje met populaire meisjes en een groepje met hele rustige meisjes. Maar het bijzondere in mijn klas is dat iedereen de ander in zijn waarde laat. Zo zit er een jongen in mijn klas dat op zijn rapport vrijwel alleen maar negens heeft staan. Ik had verwacht dat er veel vervelende opmerkingen over zouden komen, maar dat is absoluut niet zo gegaan. Sterker nog, ze willen er allemaal op een positieve manier van profiteren. Ze vragen hem om uitleg als ze iets niet begrijpen en vragen om feedback als ze vastlopen bij een opgave. 

Naast de band onderling voel ik ook dat de leerlingen een klik met mij hebben. Ze komen niet alleen met hun problemen naar mij toe, maar ze komen ook naar me toe voor een gezellig kletspraatje. Op donderdag en vrijdag zag ik mijn mentorklas het lesuur voor de pauze. Het kwam regelmatig voor dat ze vroegen of ze in de pauze in het lokaal mochten blijven zitten. Ontzettend gezellig, dus daar zeg ik geen nee tegen!

Het viel me alles mee om mentor te zijn, dat is meteen het tweede puntje. Ik zag er enorm tegenop om mentor te worden, maar als ik er zo op terug kijk, heb ik er enorm van genoten. Het geeft me een extra functie in de school, ik ben ingedeeld in een team (2/3-vwo) en ik heb nu het gevoel dat ik er meer bij hoor. Door het mentoraat heb ik meer contact met andere collega's, iets wat ik nog steeds heel lastig vind. Na drie jaar voel ik me steeds meer op mijn plek, maar mezelf zijn lukt nog steeds niet. Contact maken met collega's vind ik nog steeds heel lastig, maar het mentor-zijn dwingt mij daar af en toe wel toe en dat vind ik stiekem wel fijn. Overleg met de afdelingsleidster, van mening wisselen met andere mentoren... Dat zou ik niet hebben gehad als ik geen mentor was geworden.

Tot slot sluit ik af met mijn liefde voor het lesgeven en de leerlingen. Meteen in de eerste week als mentor wist ik het zeker: deze leerlingen zou ik aan het einde van het schooljaar enorm gaan missen! Ik baalde in de eerste weken enorm dat ik op woensdag vrij was, omdat ik de leerlingen miste. Ik miste het lesgeven, het contact, de leuke gesprekken, de humor. Door dat gevoel is ook de liefde voor het lesgeven gegroeid. Nog steeds zie ik mezelf niet als een docent in hart en nieren, waarschijnlijk doordat ik gewoon niet zo sociaal ben, maar ik merk wel dat het steeds meer bij me gaat passen. Het geeft me energie in plaats van dat het me energie kost en dat is het allerbelangrijkste. Hoewel dit weinig met het mentoraat te maken heeft, speelt het er zeker wel een rol in.

Daarnaast ging er natuurlijk nog veel meer goed. Het klassenuitje van afgelopen week was ontzettend leuk, we zijn met een groep van zestien leerlingen gaan paintballen. Ook het uitje naar Engeland eerder dit jaar was enorm genieten. De interesse die de leerlingen hebben in mij en de relatie met mijn vriend vind ik ontzettend lief. En zo zijn er nog veel meer dingen die ik absoluut niet had willen missen. 

Liefs!

Een relatie met een collega, hoe vertel je dat?

Sinds anderhalve maand kan ik een nieuwe ervaring delen; ik heb relatie met een collega. Kan dat, mag dat en werkt dat? Misschien mag ik pas antwoord geven op die vraag op het moment dat we jaren verder zijn, maar ik kan wel schrijven over hoe het is om stapelverliefd te zijn in het beginstadium van een relatie met een collega.

Op het moment dat ik verliefd werd, wist ik één ding zeker: het blijft voor mij bij onbeschoft flirten via Whatsapp. Verliefd worden op een collega is absoluut niet hetzelfde als verliefd worden op een wildvreemde. Wanneer ik een blauwtje zou lopen, zou ik nog jarenlang met schaamte in de hoogste versnelling voorbij lopen op het moment dat ik hem tegen zou komen in de wandelgangen of bij het koffiezetapparaat. Dat wilde ik niet hebben! 

Uiteindelijk was ik ook niet degene die de stap zette om over gevoelens te praten. Gelukkig heeft mijn collega - en inmiddels vriend! - meer lef dan ik... Toen het hoge woord eruit was, hebben we lang met elkaar gepraat. Natuurlijk kwam het onderwerp 'werk' aan bod. Wanneer zouden we dit gaan vertellen aan de collega's? En hoe? En vooral: hoe houden we dit geheim?

Toen ik mijn collega a.k.a. mijn vriend de eerste dag na de meivakantie in de personeelsruimte zag zitten, wist ik niet hoe snel ik weg moest rennen. Ik vulde mijn koffiebeker en liep direct door naar mijn lokaal. Ook de tweede keer dat ik hem die dag zag, durfde ik geen oogcontact te maken. Het is ook ontzettend raar om je vriend ineens weer in de rol van collega te zien.

Geleidelijk begonnen we oogcontact te maken. We gingen aan dezelfde tafel zitten, probeerden een neutraal gesprek te voeren en wisselden veelbetekenende blikken uit. Had iemand het door? Vast niet. 

Na drie weken zat het gevoel tussen ons zo goed, dat we besloten dat we het wilden vertellen. Het stiekeme gedoe was leuk - voor heel even - maar het werd ook best lastig. Bijvoorbeeld als we 's middags samen met zijn auto naar zijn huis zouden rijden, of 's morgens samen naar school reden. Die week ging ik voor twee nachten naar Engeland op excursie en het leek ons een perfect moment om onze relatie niet meer geheim te houden. 'Ik kom niet met de trein, mijn vriend brengt me weg,' stuurde ik een berichtje naar mijn collega's. In de auto onderweg naar de haven waren we ontzettend zenuwachtig. Hoe zouden ze reageren?

De verwarde gezichten van mijn twee collega's waren onbetaalbaar. Ze moesten het even verwerken, maar vonden het vooral ontzettend leuk. Toen ik een paar dagen later weer thuis was, vond ik het ook tijd worden om mijn andere collega's op de hoogte te brengen. Ik plaatste een mysterieuze foto op Facebook en de eerste reacties kwamen al snel. Stuk voor stuk positief!

Inmiddels weten (bijna) alle collega's van onze relatie en de roddels lopen ook al onder de leerlingen. Mijn mentorleerlingen zijn ontzettend geïnteresseerd en nieuwsgierig en ook van mijn vriend hoor ik dagelijks de verhalen over zijn leerlingen. 

In het begin was ik ontzettend bang voor de reacties van de collega's, maar uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen. De eerste reacties waren ontzettend positief. Ik vraag me wel af hoe dat in de loop der jaren zal zijn. Mijn vriend zit in dezelfde sectie als ik. Zullen de wiskundecollega's nare opmerkingen maken als we het continu met elkaar eens zijn? Of - ik zeg maar iets - als we allebei weigeren een taak uit te voeren?

We zullen zien...

Liefs!

 

Een teken van leven

Afgelopen weekend kreeg ik op mijn vorige bericht de vraag hoe het nu met me gaat. De vorige keer schreef ik nog hoe kut mijn leven op dat moment was, omdat mijn ex-vriend bij me weg was gegaan. Ik las het berichtje terug en merkte hoe positief ik er eigenlijk nog over was. Hoe klote ik me toen eigenlijk voelde, was nauwelijks tussen de regels door te bekennen.

Inmiddels staat mijn leven weer op zijn kop. Twee maanden terug dacht ik nog dat ik nooit meer gelukkig kon worden en dat mijn leven voorbij was en op dit moment sta ik weer bovenop de mooiste berg. Nu is dat wat overdreven, aangezien ik nog steeds met mijn ex onder één dak woon en ik binnenkort het hele gedoe van het verkopen van een huis over me heen ga krijgen, maar... ik ben weer gelukkig!

Kort nadat mijn ex het had uitgemaakt, wist ik dat de knop om moest. Twee weken, zesentwintig pakjes zakdoeken en tachtig afleveringen Pretty Little Liars verder vond ik het mooi geweest. Zo wilde ik niet leven. Ik heb een ontzettend fijne tijd gehad met mijn ex en heel plotseling was dat afgelopen. Betekent dat dat ik niet meer gelukkig kon worden? Natuurlijk niet! Hoewel ik enerzijds echt dacht dat mijn leven voorbij was, wist ik dat ik met mijn vierentwintig jaar nog een heel leven voor me had. Het zou zonde zijn om dat te vergooien doordat één iemand me niet meer ziet zitten...

Toen de knop omging, en ik weer een echte glimlach op mijn gezicht zette in plaats van de gemaakte Mona Lisa-glimlach, kwam het geluk mijn kant op. Ik had ineens gevoelens voor een collega en dat gevoel bleek ook nog eens wederzijds te zijn. Na heel veel berichtjes op Whatsapp was daar in de meivakantie onze eerste "date". Daarna volgden de tweede, de derde, de vierde enzovoorts en nou ja... Trek zelf de conclusie maar!

Mijn lichaam zit vol energie. Ik kan enorm ontspannen van wandelingen van een uur of twee, ik geniet weer van het hardlopen, ik heb zin om naar buiten te gaan en ik zit goed in mijn vel. Daarnaast ben ik op een hele andere manier naar het leven gaan kijken. Ik ben relaxter geworden en véél positiever. Ik probeer me minder te irriteren aan kleine dingen, ik schenk iedereen een glimlach, ik heb zin in het leven en het belangrijkste: ik ben gestopt met het plannen van mijn leven. Nadat het uitging met mijn ex vielen al mijn plannen in duigen en stiekem vond ik dat het ergste van alles. Daarom probeer ik nu te leven met de dag (oké, met de week...) en kijk ik niet naar de toekomst. Als er één ding zeker is in het leven, is het dat het leven onzeker is. Zonde om me dan druk te maken over de jaren die gaan komen, terwijl het leven in het nu juist zo mooi is!

Liefs!