Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er goed?

Hoewel ik niet heel veel meer met deze blog doe, krijg ik toch af en toe nog wat reacties binnen. Zo vroeg Roos me onlangs of ik een stukje wilde schrijven over mijn eerste jaar als mentor. Wat een leuk idee!

Een paar weken terug heb ik iemand geholpen bij het herschrijven van zijn portfolio. Bij de reflecties hebben we elke keer drie vragen beantwoord: wat ging er goed, wat ging er minder goed en wat ga ik de volgende keer anders doen? Schrijven over het mentoraat leent zich er uitstekend voor om dat ook op deze manier te doen. Daarom zal ik vandaag schrijven over wat er goed ging in mijn eerste jaar als mentor.

Het eerste dat direct in me op komt, is de band met de klas. Mijn mentorklas bestaat overwegend uit meisjes, 16 van de 25. Ik was daar eerst een beetje huiverig voor, omdat veel meisjes vaak voor een kippenhok zorgt, maar ook omdat meisjes echte bitches kunnen zijn. Ik was lichtelijk bang voor veel ruzies en valsheid, maar dat is me uiteindelijk alles meegevallen. Het is absoluut niet zo dat iedereen goed met de rest van de klas kan opschieten, er is bijvoorbeeld echt een groepje met populaire meisjes en een groepje met hele rustige meisjes. Maar het bijzondere in mijn klas is dat iedereen de ander in zijn waarde laat. Zo zit er een jongen in mijn klas dat op zijn rapport vrijwel alleen maar negens heeft staan. Ik had verwacht dat er veel vervelende opmerkingen over zouden komen, maar dat is absoluut niet zo gegaan. Sterker nog, ze willen er allemaal op een positieve manier van profiteren. Ze vragen hem om uitleg als ze iets niet begrijpen en vragen om feedback als ze vastlopen bij een opgave. 

Naast de band onderling voel ik ook dat de leerlingen een klik met mij hebben. Ze komen niet alleen met hun problemen naar mij toe, maar ze komen ook naar me toe voor een gezellig kletspraatje. Op donderdag en vrijdag zag ik mijn mentorklas het lesuur voor de pauze. Het kwam regelmatig voor dat ze vroegen of ze in de pauze in het lokaal mochten blijven zitten. Ontzettend gezellig, dus daar zeg ik geen nee tegen!

Het viel me alles mee om mentor te zijn, dat is meteen het tweede puntje. Ik zag er enorm tegenop om mentor te worden, maar als ik er zo op terug kijk, heb ik er enorm van genoten. Het geeft me een extra functie in de school, ik ben ingedeeld in een team (2/3-vwo) en ik heb nu het gevoel dat ik er meer bij hoor. Door het mentoraat heb ik meer contact met andere collega's, iets wat ik nog steeds heel lastig vind. Na drie jaar voel ik me steeds meer op mijn plek, maar mezelf zijn lukt nog steeds niet. Contact maken met collega's vind ik nog steeds heel lastig, maar het mentor-zijn dwingt mij daar af en toe wel toe en dat vind ik stiekem wel fijn. Overleg met de afdelingsleidster, van mening wisselen met andere mentoren... Dat zou ik niet hebben gehad als ik geen mentor was geworden.

Tot slot sluit ik af met mijn liefde voor het lesgeven en de leerlingen. Meteen in de eerste week als mentor wist ik het zeker: deze leerlingen zou ik aan het einde van het schooljaar enorm gaan missen! Ik baalde in de eerste weken enorm dat ik op woensdag vrij was, omdat ik de leerlingen miste. Ik miste het lesgeven, het contact, de leuke gesprekken, de humor. Door dat gevoel is ook de liefde voor het lesgeven gegroeid. Nog steeds zie ik mezelf niet als een docent in hart en nieren, waarschijnlijk doordat ik gewoon niet zo sociaal ben, maar ik merk wel dat het steeds meer bij me gaat passen. Het geeft me energie in plaats van dat het me energie kost en dat is het allerbelangrijkste. Hoewel dit weinig met het mentoraat te maken heeft, speelt het er zeker wel een rol in.

Daarnaast ging er natuurlijk nog veel meer goed. Het klassenuitje van afgelopen week was ontzettend leuk, we zijn met een groep van zestien leerlingen gaan paintballen. Ook het uitje naar Engeland eerder dit jaar was enorm genieten. De interesse die de leerlingen hebben in mij en de relatie met mijn vriend vind ik ontzettend lief. En zo zijn er nog veel meer dingen die ik absoluut niet had willen missen. 

Liefs!

Een relatie met een collega, hoe vertel je dat?

Sinds anderhalve maand kan ik een nieuwe ervaring delen; ik heb relatie met een collega. Kan dat, mag dat en werkt dat? Misschien mag ik pas antwoord geven op die vraag op het moment dat we jaren verder zijn, maar ik kan wel schrijven over hoe het is om stapelverliefd te zijn in het beginstadium van een relatie met een collega.

Op het moment dat ik verliefd werd, wist ik één ding zeker: het blijft voor mij bij onbeschoft flirten via Whatsapp. Verliefd worden op een collega is absoluut niet hetzelfde als verliefd worden op een wildvreemde. Wanneer ik een blauwtje zou lopen, zou ik nog jarenlang met schaamte in de hoogste versnelling voorbij lopen op het moment dat ik hem tegen zou komen in de wandelgangen of bij het koffiezetapparaat. Dat wilde ik niet hebben! 

Uiteindelijk was ik ook niet degene die de stap zette om over gevoelens te praten. Gelukkig heeft mijn collega - en inmiddels vriend! - meer lef dan ik... Toen het hoge woord eruit was, hebben we lang met elkaar gepraat. Natuurlijk kwam het onderwerp 'werk' aan bod. Wanneer zouden we dit gaan vertellen aan de collega's? En hoe? En vooral: hoe houden we dit geheim?

Toen ik mijn collega a.k.a. mijn vriend de eerste dag na de meivakantie in de personeelsruimte zag zitten, wist ik niet hoe snel ik weg moest rennen. Ik vulde mijn koffiebeker en liep direct door naar mijn lokaal. Ook de tweede keer dat ik hem die dag zag, durfde ik geen oogcontact te maken. Het is ook ontzettend raar om je vriend ineens weer in de rol van collega te zien.

Geleidelijk begonnen we oogcontact te maken. We gingen aan dezelfde tafel zitten, probeerden een neutraal gesprek te voeren en wisselden veelbetekenende blikken uit. Had iemand het door? Vast niet. 

Na drie weken zat het gevoel tussen ons zo goed, dat we besloten dat we het wilden vertellen. Het stiekeme gedoe was leuk - voor heel even - maar het werd ook best lastig. Bijvoorbeeld als we 's middags samen met zijn auto naar zijn huis zouden rijden, of 's morgens samen naar school reden. Die week ging ik voor twee nachten naar Engeland op excursie en het leek ons een perfect moment om onze relatie niet meer geheim te houden. 'Ik kom niet met de trein, mijn vriend brengt me weg,' stuurde ik een berichtje naar mijn collega's. In de auto onderweg naar de haven waren we ontzettend zenuwachtig. Hoe zouden ze reageren?

De verwarde gezichten van mijn twee collega's waren onbetaalbaar. Ze moesten het even verwerken, maar vonden het vooral ontzettend leuk. Toen ik een paar dagen later weer thuis was, vond ik het ook tijd worden om mijn andere collega's op de hoogte te brengen. Ik plaatste een mysterieuze foto op Facebook en de eerste reacties kwamen al snel. Stuk voor stuk positief!

Inmiddels weten (bijna) alle collega's van onze relatie en de roddels lopen ook al onder de leerlingen. Mijn mentorleerlingen zijn ontzettend geïnteresseerd en nieuwsgierig en ook van mijn vriend hoor ik dagelijks de verhalen over zijn leerlingen. 

In het begin was ik ontzettend bang voor de reacties van de collega's, maar uiteindelijk bleek het enorm mee te vallen. De eerste reacties waren ontzettend positief. Ik vraag me wel af hoe dat in de loop der jaren zal zijn. Mijn vriend zit in dezelfde sectie als ik. Zullen de wiskundecollega's nare opmerkingen maken als we het continu met elkaar eens zijn? Of - ik zeg maar iets - als we allebei weigeren een taak uit te voeren?

We zullen zien...

Liefs!

 

Een teken van leven

Afgelopen weekend kreeg ik op mijn vorige bericht de vraag hoe het nu met me gaat. De vorige keer schreef ik nog hoe kut mijn leven op dat moment was, omdat mijn ex-vriend bij me weg was gegaan. Ik las het berichtje terug en merkte hoe positief ik er eigenlijk nog over was. Hoe klote ik me toen eigenlijk voelde, was nauwelijks tussen de regels door te bekennen.

Inmiddels staat mijn leven weer op zijn kop. Twee maanden terug dacht ik nog dat ik nooit meer gelukkig kon worden en dat mijn leven voorbij was en op dit moment sta ik weer bovenop de mooiste berg. Nu is dat wat overdreven, aangezien ik nog steeds met mijn ex onder één dak woon en ik binnenkort het hele gedoe van het verkopen van een huis over me heen ga krijgen, maar... ik ben weer gelukkig!

Kort nadat mijn ex het had uitgemaakt, wist ik dat de knop om moest. Twee weken, zesentwintig pakjes zakdoeken en tachtig afleveringen Pretty Little Liars verder vond ik het mooi geweest. Zo wilde ik niet leven. Ik heb een ontzettend fijne tijd gehad met mijn ex en heel plotseling was dat afgelopen. Betekent dat dat ik niet meer gelukkig kon worden? Natuurlijk niet! Hoewel ik enerzijds echt dacht dat mijn leven voorbij was, wist ik dat ik met mijn vierentwintig jaar nog een heel leven voor me had. Het zou zonde zijn om dat te vergooien doordat één iemand me niet meer ziet zitten...

Toen de knop omging, en ik weer een echte glimlach op mijn gezicht zette in plaats van de gemaakte Mona Lisa-glimlach, kwam het geluk mijn kant op. Ik had ineens gevoelens voor een collega en dat gevoel bleek ook nog eens wederzijds te zijn. Na heel veel berichtjes op Whatsapp was daar in de meivakantie onze eerste "date". Daarna volgden de tweede, de derde, de vierde enzovoorts en nou ja... Trek zelf de conclusie maar!

Mijn lichaam zit vol energie. Ik kan enorm ontspannen van wandelingen van een uur of twee, ik geniet weer van het hardlopen, ik heb zin om naar buiten te gaan en ik zit goed in mijn vel. Daarnaast ben ik op een hele andere manier naar het leven gaan kijken. Ik ben relaxter geworden en véél positiever. Ik probeer me minder te irriteren aan kleine dingen, ik schenk iedereen een glimlach, ik heb zin in het leven en het belangrijkste: ik ben gestopt met het plannen van mijn leven. Nadat het uitging met mijn ex vielen al mijn plannen in duigen en stiekem vond ik dat het ergste van alles. Daarom probeer ik nu te leven met de dag (oké, met de week...) en kijk ik niet naar de toekomst. Als er één ding zeker is in het leven, is het dat het leven onzeker is. Zonde om me dan druk te maken over de jaren die gaan komen, terwijl het leven in het nu juist zo mooi is!

Liefs!

Hoe het nu gaat

Mijn laatste blogpost sloot ik af met de volgende woorden:

En mocht er een lange tijd niets gepubliceerd worden, weet dan dat ik ondertussen heel hard aan het genieten ben.

Inmiddels zijn we drie maanden verder. Hoe gaat het nu met me? Hoe ziet mijn leven er nu uit? En hoe gaat het op mijn werk?

Ik ga meteen met de deur in huis vallen: het gaat niet zo goed. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik even een opleving en voel ik me zelfs een klein beetje gelukkig (mede dankzij het zonnetje). Daarom schrijf ik dit ook nú, zodat het nog enigszins positief blijft. Maar verder... Wat kan het leven toch ineens kut gaan!

Mijn relatie is voorbij. Ik weet niet goed wat ik hier wel en niet over moet zeggen, omdat hij dit ook allemaal kan lezen, dus ik houd het netjes: hij voelde niets meer voor mij. 

Het huis wordt te koop gezet. Het klussen was eindelijk klaar, ik had mijn draai gevonden, ik wilde samen met mijn vriend (ex-vriend...) gaan genieten van onze nieuwe omgeving... En dan gebeurt dit. Ik trek, zodra het huis verkocht is, in bij mijn vader. Ik ga weer op ruim een uur afstand van mijn werk wonen. Ik moet zorgen dat mijn spaarrekening wordt aangevuld. Ik moet op zoek naar een nieuwe woning, als ik eenmaal weet of ik een huis wil kopen of huren. Ik moet weer opnieuw een eigen plekje creëren en op zoek gaan naar een plek waar ik me thuis voel.

Het grootste deel van de dag besef ik niet wat er allemaal aan de hand is. Dat komt ook omdat alles nu nog 'gewoon' is. Voorheen was mijn vriend vooral aan het werk, dus 's avonds was ik vaak al alleen thuis. Het enige wat er nu veranderd is, is dat hij er 's morgens niet is als ik wakker word. Wanneer ik binnenkort alle dozen ga inpakken en echt ga verhuizen, zal het besef wel komen. En ik zie nu al enorm tegen die periode op.

Godzijdank gaat het op mijn werk wel goed. Ik baal ook enorm van de enorme vrije tijd die ik heb. Op mijn werk hoef ik niet aan deze hele shit te denken. Op mijn werk ben ik de oude Elseline die ik altijd al was. Ik geef mijn lessen en sta met een grote glimlach op mijn gezicht voor de klas. Ik ben zo blij met de afleiding die ik tijdens het werken heb. Zonder al die lieve, leuke, gezellige en spontane leerlingen zou ik deze tijd amper zijn doorgekomen.

Ik mis het schrijven over mijn werk soms best wel. Ik wil de tips delen die ik heb, ik wil de leuke momenten van het lesgeven opschrijven om later over terug te lezen... Maar ik kan me nauwelijks ergens tot zetten. Mijn boekenblog staat nu op een heel laag pitje, ik heb de afgelopen drie weken geen boek aangeraakt en zodra ik thuis kom, pak ik mijn iPad om een televisieserie te kijken. Alles om maar niet aan deze klotesituatie te hoeven denken.

Liefs!

Genieten

Na mijn stukje van anderhalve week terug, waarin ik schreef dat ik er over dacht om te stoppen, kreeg ik verschillende berichtjes van lezers. Ontzettend lief en leuk en ik heb dan ook bijna op het punt gestaan om het toch weer op te pakken. Toch denk ik dat het beter is om gewoon mijn gevoel te volgen. 

Eind 2014 schreef ik wat goede voornemens/leuke doelen op voor januari. Op 2 januari hoorde ik het verschrikkelijke bericht dat de vader van een van mijn leerlingen plotseling was overleden tijdens zijn vakantie. Op dat moment besloot ik om de doelen een plekje op te schuiven en heel groot bovenaan 'GENIETEN' te zetten op mijn lijstje. Het leven kan zo snel voorbij gaan en dit soort berichten zijn daar een wake up call voor.

Ik ben nu al een dag of tien heel druk bezig met keihard genieten. Ik maak me geen zorgen meer als een leerling constant omgedraaid zit in de les, ik vind het niet erg als een les niet gaat zoals ik wil. Ik pas mijn verwachtingen aan, ik zet een glimlach op mijn gezicht en ik denk: wat ben ik blij dat ik leef!

's Morgens kom ik een half uur eerder uit bed om nog wat bladzijden in mijn boek te lezen. Ik loop rondjes door de klas om een kletspraatje met de leerlingen te houden. Ik lach het hardst om stomme grappen van leerlingen (die ik in 2014 nog gewaarschuwd zou hebben om onmiddellijk aan het werk te gaan). Ik grijns naar voorbijkomende fietsers om hen ook een lach op het gezicht te bezorgen. Ik geef leerlingen de ruimte binnen de lessen om te werken aan andere vakken als wiskunde even tegen staat. En morgen... Morgen doe ik een quiz waarbij leerlingen bonuspunten kunnen verdienen voor de komende repetitie!

Ik weet niet wanneer de volgende keer is dat er iets wordt geplaatst op mijn blog. Dat kan volgende week, volgende maand of misschien zelfs morgen al zijn. Ik doe wat voor mij goed uitkomt en wat goed voelt. En mocht er een lange tijd niets gepubliceerd worden, weet dan dat ik ondertussen heel hard aan het genieten ben.

Liefs!

Kerstvakantie #2

Hoe snel kan de vakantie gaan? Het is inderdaad waar dat de tijd vliegt als je het naar je zin hebt: ik heb zo genoten van deze laatste week dat het binnen een vingerknip al zaterdagochtend was. Aaah!

Deze tweede week is ons huis in treinsnelvaart opgeschoten. Het laminaat ligt erin en mijn werkkamer is zo goed als af (net als de rest van het huis overigens). Ik heb een prachtig groot bureau staan en in de hoek van mijn kamer staat een leesstoel, waar ik deze week al vele uren op heb doorgebracht.

Daarnaast heb ik de afgelopen week nagedacht. Wil ik nog wel bloggen hier? Ik heb heel veel gehad aan het van me af schrijven, maar ik moet zeggen dat ik er inmiddels wel een klein beetje klaar mee ben. Ik vind het schrijven zelf heel leuk, maar de blog doet me weinig meer. De laatste tijd begint het steeds meer op 'moeten' te lijken en dat staat me tegen. Zoiets als dit moet wel leuk blijven. 

Ik zit nog enorm te twijfelen wat ik wel met de blog ga doen. Waarschijnlijk laat ik hem wel online staan - dan kan ik zelf ook nog af en toe terugkijken naar de tips die ik gegeven heb - maar zal ik er niets meer op plaatsen. Wie weet over een tijdje, of als ik weer de behoefte voel om mijn ei kwijt te willen in een blogpost. En misschien helemaal niet. De tijd zal het leren...

Liefs!

Mijn voornemens van 2014, update

Op deze laatste dag van 2014 is het tijd om terug te kijken op mijn goede voornemens die ik begin dit jaar heb gemaakt. Hoe is het gegaan? Wat heb ik gehaald en welke niet? Waarom heb ik ze niet gehaald? Kan ik dat in 2015 anders doen?

Lees maar mee!

1. Blog

Aan het eind van het jaar staan er 555 blogs online.

Dit is niet gelukt (al zit ik met 524 redelijk in de buurt), maar dat zal deels komen doordat ik niet meer standaard drie blogs per week plaats. Ik ben tevreden met hoe het nu gaat. Ik schrijf wanneer ik iets kwijt wil en standaard komt elke zaterdag mijn dagboek online. Het is goed zoals het is. Maar ik hoop in 2015, als mijn werkkamer af is!, meer te bloggen.

2. Wiskunde

Aan het eind van het jaar heb ik wiskunde A-hoofdstukken (voor havo en vwo) gemaakt.
Ik heb de wiskunde A-hoofdstukken van de havo gemaakt, maar ik besloot van het vwo juist de wiskunde B-hoofdstukken te maken. Nogmaals, ik ben tevreden met hoe ik dit heb gedaan. Achteraf had het ook niet heel veel nut om vwoA te maken. :-)

3. Jeugdverhaal

Aan het eind van het jaar heb ik een verhaal voor de jeugd geschreven.

Ik ben in augustus best lekker bezig geweest met mijn verhaal. Hij is nog (lang) niet af, maar ik heb toch bijna 20.000 woorden geschreven aan het verhaal én een planning gemaakt hoe het verder gaat. Ik ga in 2015 zeker verder aan dit verhaal, maar ik wil ook mijn andere verhaal eindelijk eens afronden én me meer ontwikkelen op het schrijven van korte verhalen.

4. Artikelen

Aan het eind van het jaar heb ik alle blogs gebundeld in één (of meerdere) bestand(en).

Hihi. Nee... Dat ben ik trouwens ook niet meer van plan.

5. Lezen

Aan het eind van het jaar heb ik 50 boeken gelezen.
Ja! Ik heb eind augustus al mijn vijftigste boek van dit jaar gelezen. Daarom besloot ik er dit jaar zestig te lezen in plaats van vijftig. En dat is me gelukt! De laatste dag van december, vandaag dus, las ik mijn zestigste boek uit!

6. Engels

Van de 50 boeken zijn er (minstens) vijf Engelstalig.

Ehh... Nee. Ik denk niet dat ik geboren ben om Engeltalige boeken te lezen.

7. NaNoWriMo

In november doe ik mee met NaNoWriMo en schrijf ik 50.000 woorden in één maand.
Ehh... Nee. In november had ik het veel te druk met mijn huis. :-)

Ik had het ook al verwacht. Het zou niet gaan lukken met mijn voornemens. Dat ik er slechts één van de zeven kan afvinken, is best slecht. Daarom ga ik mijn voornemens in 2015 niet voor het hele jaar opstellen, maar per maand. Ik heb al een notitieboekje in gebruik genomen waarin ik mijn doelen per maand noteer. Ik zal jullie op de hoogte houden! Hopelijk kan ik dan wat meer afvinken. :-)

Liefs!

Kerstvakantie deel I

De eerste week vakantie heb ik helaas al achter de rug, maar wat heb ik een hoop leuke dingen gedaan!

Allereerst was er een kerstborrel met mijn nieuwe buren. Het weekend nadat ik de sleutel had gekregen, kreeg ik de uitnodiging binnen voor een kerstborrel. Een mooi moment om meteen iedereen te leren kennen. Toen ik hoorde dat mijn vriend niet mee kon, twijfelde ik wel even. Uiteindelijk ben ik wel gegaan en ik heb van veel buren gehoord dat ze dat heel dapper van me vonden. Leuk!

Ik ben met mijn vriend een dagje naar de IKEA geweest. We kwamen aan toen de winkel net open ging, dus het was enorm druk! We hebben wel een gezellige ochtend gehad (eindejaarsbonus was net binnen, dus deze moest meteen op ;-)) en hebben wat dingen voor in ons huis gekocht.

Mijn zus en haar vriend zijn langsgeweest. We hebben de hele middag en avond spelletjes gespeeld en tussendoor gingen we gourmetten. Het was even zenuwslopend om te doen in ons nieuwe huis (daar gaan de witte muren!), maar het viel alles mee. We hadden alle ramen open staan, dus al vrij snel was de herkenbare lucht van het gourmetten verdwenen.

Ik heb meerdere keren aan de nieuwe eettafel gegeten. Wat voelt dat goed! Het hoogtepunt was toch wel kerstavond, toen ik voor mijn vriend een viergangenmaaltijd maakte. Tussen het tussen- en hoofdgerecht had ik een flinke pauze gelaten, zodat ik me niet hoefde te haasten en zodat mijn vriend nog even verder kon gaan met klussen. Ideaal!

Ik heb kerstverhalen geschreven. Ik begon hier al mee toen mijn kerstvakantie net een uurtje begonnen was en de dagen erna ben ik hiermee doorgegaan. Met de kerstcd van Michael Bublé op de achtergrond komt de inspiratie vanzelf!

En natuurlijk heb ik genoten van beide kerstdagen! Toen ik op eerste kerstdag onderweg was naar mijn schoonouders besefte ik dat ik dit jaar geen enkele vorm van kerststress heb gehad. Het scheelt als je niets hoeft mee te nemen qua eten en een kerst zonder cadeautjes viert. Eindelijk kan ik gewoon echt genieten van de drukste vakantie van het jaar!

Liefs!

Het is toch wel leuk

Gisteravond ging de deurbel. Ik deed open en ik weet niet wie van ons meer schrok: ik of zij. Voor mijn deur stond een leerling die ik twee jaar terug in de brugklas had. Ze wilde me namens het wijkfolderdingetje een fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar wensen, maar ze wist natuurlijk niet dat haar oud-docent wiskunde in dit huis woont.

'Huh, hé!' kwam er uit haar mond.

'Verrassing,' lachte ik.

'Nou, eh... Fijne kerst dus,' zei ze, 'en een gelukkig nieuw jaar.'

'Jij ook!'

Met twee kersverse eurootjes in haar hand liep ze mijn voortuin uit. 

Ik dacht dat ik het verschrikkelijk zou vinden om mijn (oud)leerlingen tegen te komen, maar nu het eenmaal zo ver is, vind ik het best leuk!

Liefs!

Dagboek: Activiteitenweek uno (#15)

Godzijdank zijn er slechts twee activiteitenweken in het jaar. Ik kan er niet heel goed tegen om uit mijn comfortzone te stappen. Hoe grappig eigenlijk dat ik lesgeven nu als 'binnen mijn comfortzone' ervaar, terwijl ik een jaar of drie terug nog de zenuwen kreeg als ik er al aan dacht om voor de klas te staan. 

Ik ben gewoon altijd een beetje zenuwachtig als ik niet precies weet wat ik op een dag ga doen of hoe een dag zal verlopen. Natuurlijk weet je dat met lessen ook niet, maar je weet dan wel dat het slechts vijftig minuten duurt voordat je weer een nieuwe start kan maken. Wanneer je op excursie gaat, duurt dit uren en uren...

Maar goed. Gelukkig zijn excursies ook enorm leerzaam! Maandag ben ik op excursie naar een museum geweest. Ik weet niet eens of het een museum te noemen is. Ik leerde hoe de mensen vroeger, zo'n 300 jaar terug, "gevangen" zaten en hoe ze gestraft werden. Vroeger werden mensen voor maximaal twee weken achter slot en tralies gezet. Daarna deed de rechter uitspraak en werden ze gestraft. Een geldboete, een lijfstraf of zelfs de doodstraf. Ik vond het enorm interessant, maar alle verhalen hebben er wel voor gezorgd dat ik 's nachts nachtmerries had. Ieks!

Dinsdag voelde ik me enorm nutteloos. Ik had een knutselmiddag met brugklasleerlingen en mijn groep was enorm overbezet. Vier personen stonden er ingeroosterd om de leerlingen hun T-shirt te laten versieren, om een doek te beschilderen en om figuurtjes met touw te maken. Ja, echt waar. Door de verkoudheid, die zondag al begon, voelde ik me al niet heel fit en vroeg ik me alleen maar continu af wanneer ik weer naar huis mocht. Gelukkig maakte mijn kerstpakket alles goed!

Op woensdag voelde ik me enorm schuldig. Ik heb namelijk voor het eerst in een lange tijd echt kunnen genieten van een vrije woensdag. Keer op keer vroeg ik me af of ik niet iets vergat. Moest ik niet naar mijn werk? Moest ik thuis niet iets aan mijn werk doen? Maar nee, ik was woensdag echt vrij! 's Morgens werden er meubels bezorgd, 's middags ben ik met mijn vriend op pad geweest om wat dingen voor in huis te kopen en 's avonds heb ik mijn handen uit de mouwen gestoken. Nou, voor een half uurtje dan. Daarna was mijn deel van het werk af en heb ik de rest van de avond genoten van mijn mooie nieuwe eettafel.

Donderdag waren er verrassend veel leerlingen uit mijn mentorklas ziek. We zouden met z'n allen naar een kerk in de omgeving fietsen voor het vak Levensbeschouwing. In mijn mentorklas zitten vijfentwintig leerlingen. De vijf gymnasiasten zouden niet meegaan i.v.m. een andere excursie en nog eens vijf leerlingen waren ziek. Met een bijzonder klein groepje vertrok ik per fiets naar de kerk. Gelukkig was het droog!

's Middags stonden er wat uurtjes surveilleren op de planning, waar ik al iets over heb geschreven van de week. Tussendoor had ik twee uur vrij. Ik besloot mijn tijd te gebruiken om kerstkaartjes te schrijven voor mijn mentorleerlingen. Ik had expres kleine kaartjes gekocht, zodat er niet al te veel tekst op kon. Na tien kaarten was ik het al zat, maar ik heb doorgezet. Respect voor de mensen die ieder jaar kerstkaarten versturen!

Vrijdag ging ik in de stromende regen naar mijn werk. Ik had me voorgenomen om elke dag op de fiets te gaan, maar nu leek de tram me een betere optie. Achteraf maakte het geen drol uit. Lopend ben ik net zo nat geworden als wanneer ik zou fietsen. Het enige voordeel van de tram was dat ik geen tegenwind had. Maar de fiets had me drie euro gescheeld...
Ik had een kerstontbijt met mijn lieve mentorkindjes. Wat was het gezellig! Iedereen had wat te drinken en/of te eten meegenomen en een uur lang hebben we genoten van al dat lekkers met de warme stem van Michael Bublé op de achtergrond. 
Rond tien uur vertrok ik weer naar de tramhalte. Zeikesnat kwam ik weer thuis, maar met het idee van twee weken kerstvakantie kon dat me niet veel meer schelen! 

Daar ga ik nu van genieten. Ik vond de kerstvakantie altijd de minst leuke vakantie van allemaal (al die verplichte bezoekjes, bah!), maar ik denk dat ik er dit jaar wel van kan genieten. We gaan een enorme spurt maken in ons huis en hopelijk is aan het eind van de vakantie zo'n beetje alles klaar. Een nieuw jaar, een nieuw begin!

Liefs!

Doelen in 2015

Half december, bijna het einde van het jaar. Ik houd alle clichés voor me. Ooit nam ik me voor om elke eerste dag van de maand een update te plaatsen hoe het er voor stond met mijn goede voornemens voor 2014, maar halverwege ben ik daarmee opgehouden. Het schoot gewoon niet op en het werd saai om keer op keer te schrijven 'dat ik nog aan dit punt moest werken'. Doelen stellen voor een heel jaar is voor mij gewoon niet haalbaar. Ik denk toch vaak: ach, dat komt nog wel, daar heb ik nog zo lang de tijd voor. En dan zul je zien dat je ineens halverwege december zit en toch nog niet zo veel hebt gedaan.

Daarom ga ik het voor 2015 anders doen. Ik wil geen doelen meer stellen voor een heel jaar, maar doelen per maand. Kleine stukjes, iets beter behapbaar. Elke eerste dag van de maand, of wanneer het me uitkomt, noteer ik mijn doelen voor de volgende maand én reflecteer ik hoe het de maand ervoor is gegaan. Ik maak de doelen/wensen/acties klein en concreet, zodat het haalbaar is én zodat ik goed kan bijhouden of het me is gelukt om een doel te bereiken. Geen 'ik wil een boek uitgeven' dus. Maar bijvoorbeeld wel 'ik wil deze maand 5000 woorden schrijven aan mijn verhaal'.

De laatste dag van 2014 zal ik nog terugkijken op mijn voornemens van dit jaar. Nu ik dit typ heb ik geen flauw idee meer wat ik me heb voorgenomen, dus ik ben enorm benieuwd wat ik ervan gebakken heb...

Liefs!

De kerstborrel

Maandag kreeg ik een mailtje van het roosterbureau van mijn werk. Of ik wilde surveilleren a.s. donderdag - vandaag dus - van half drie tot vijf. Het was niet eens een vraag, maar meer een opdracht. Omdat ik geen keuze had, stemde ik toe. Dat het tijdens de kerstborrel was, vond ik een beetje raar, maar verder dacht ik er niet meer over na. Ik ben toch al niet heel erg sociaal, dus die kerstborrel kon me gestolen worden.

Ik zou samen met iemand van de ICT surveilleren bij een grote groep 4havo-leerlingen. Handig, dacht ik, aangezien de toetsen worden afgenomen achter de computer. Het roosterbureau verzekerde me ervan dat ik niet zo veel hoefde te doen. Alleen maar toekijken.

Ruim op tijd liep ik naar de computerruimte, een open plek in een lange gang. Ik zag de man van de ICT al staan. We maakten een kort kletspraatje en ineens zei hij dat ik hem maar moest bellen als er iets mis ging met de computers. Huh? Hij gaf me wat meer uitleg toen hij mijn verbaasde gezicht zag.

'Je denkt toch niet dat ik hier blijf? Ik ben hier alleen om de leerlingen hun opdracht te geven. Daarna ga ik naar de borrel. Als er iets mis gaat, bel je maar. Ik zit hiernaast.'

Ik stond daar met mijn bek vol tanden. Dertig leerlingen uit de bovenbouw die een rekentoets afnemen op de computer? En wat bedoelt hij met 'hiernaast'? Op het moment dat ik het dacht, sprong de geluidsinstallatie aan. Aha. De kerstborrel zou twee deuren verder plaatsvinden. 

Twee uur later liep ik chagrijnig wel. Ik heb kunnen meegenieten van de kerstborrel. Elke keer dat de deur naar die ruimte open ging, klonken de kerstliedjes luid door de hele gang. Elke keer dat mijn collega's van of naar de kerstborrel gingen, klonken hun harde stemmen door de gang. De leerlingen raakten uit hun concentratie en ik raakte het laatste beetje van mijn goede humeur kwijt. 

Dat ik niet huilend weg ben gegaan, heb ik te danken aan een hele lieve collega. Hij kwam om het kwartier even kijken, even vragen wat hij voor me kon doen en hij bracht me wat te drinken en te eten. Het is fijn dat er iemand zo attent is. Jammer dat niet ook mijn andere collega's iets meer aan de medemens denken. Niet aan mij, hoor. Maar aan die leerlingen. Zij hebben er ook niet om gevraagd om onder het genot van heel veel herrie een hele saaie rekentoets te maken...

Liefs!

Klusupdate!

Een paar keer heb ik gedacht dat het huis voor geen centimeter opschoot, terwijl mijn vriend dag en nacht aan het klussen is. Dat komt voornamelijk omdat hij boven op zolder bezig is geweest, en daar kom ik niet (dat is "zijn domein"). Vandaag zie ik wel eindelijk een verandering, want...

Mijn eerste meubels zijn bezorgd! Vanochtend om half acht stonden ze al voor de deur. De vitrinekast en eettafel stonden in een grote vrachtwagen en die kwamen ze bij ons neerzetten. Yeah! Helaas bleek er van alles mis te zijn met de vitrinekast (dat zagen we helaas ook pas nadat de bezorgers weg waren), maar de eettafel is perfect.

Ik heb eindelijk weer een plekje om achter mijn laptop te zitten. Een luchtbed zit niet zo heel lekker en zal vast ook niet goed zijn voor mijn rug. Ik heb weer een plek om aan te eten. Want nogmaals: het luchtbed zit niet zo heel lekker. En zo'n mooie eettafel geeft direct ook wat kleur in huis. De vloeren zijn wit door het karton dat er op is gelegd tegen viezigheid en de muren zijn wit, net als het plafond. De mooie grijsbruine kleur van de tafel maakt het direct wat huizelijker. Net als de mini-kerstboom, die mijn vriend gisteravond als verrassing vanuit het oude huis heeft meegenomen.

Ik zie het helemaal zitten om hier te wonen. Het voelt al heerlijk om hier binnen te komen, maar ik ben ontzettend benieuwd hoe het zal zijn als alles op zijn plek staat!

Liefs!

Dagboek: Tafeltjesavonden (#14)

Help, ik moet mijn dagboek nog schrijven, ging er vrijdag in mijn tussenuur ineens door me heen. Normaal gesproken kan ik dit natuurlijk ook nog thuis schrijven, of zelfs op zaterdagochtend. Maar deze vrijdagmiddag stond er een middagje stad en een logeerpartijtje bij mijn zus gepland. Er zat dus niets anders op dan mijn laatste kwartier van mijn tussenuur ervoor te gebruiken.

Op maandag had ik een normale werkdag. Gewoon, om negen uur beginnen en om half drie klaar. Precies zo'n dag die ik eigenlijk altijd wil hebben. Lekker rustig en zonder verplichtingen. Nou ja, twee toetsen om nagekeken te worden, maar dat is het. 's Middags hebben we het huis van mijn schoonouders bezocht, die ook net in deze periode een nieuw huis hebben gekocht. We kwamen 's avonds pas laat thuis. Gelukkig had ik het avondeten al voorbereid.

De dagen erna hoefde ik niet meer te koken. Dinsdag was er een tafeltjesavond, dus ik kon mooi overblijven op mijn werk. In tegenstelling tot maandag was de dinsdag wel een drukke dag. Van half negen 's morgens tot half vijf 's middags ben ik continu bezig geweest en had ik geen moment pauze. Op zich was het een enorm leuke dag, waarbij ik in mijn mentorklas ook nog eens in groepjes heb gewerkt, maar aan het einde van de dag stond ik te shaken. Ik had honger en ik had behoefte aan pauze!

's Avonds begonnen de gesprekken pas om acht uur. Ik had er maar vier, gelukkig!, maar het lange wachten brak me wel op. Ik was blij toch ik rond negen uur 's avonds de sleutel in het slot stak. En woensdag kon ik heerlijk uitslapen!

Maar echt vrij was ik op woensdag niet, want ook nu stond er weer een tafeltjesavond gepland. Dit keer met zeven ouders. De gesprekken op de dinsdag waren een makkie, maar woensdag stonden er toch negatieve gesprekken gepland met ouders van leerlingen uit mijn mentorklas die er slecht voor staan. Het vervelende was ook dat deze ouders niet heel goed Nederlands spreken... Dat was wel even pittig! Misschien een idee om daar eens een blogje over te schrijven...

Donderdag kwam ik verzopen aan op school. Wat een regen! Gelukkig was ik nog wel voor de hagel binnen, want de leerlingen die na mij aankwamen, zagen er echt niet uit. Op donderdag moest ik bij mijn brugklassen enquêtes afnemen in een computerruimte. Ik had dit ruim op tijd gereserveerd, maar toen ik in de ruimte aankwam, waren alle computers bezet. Huh? Blijkbaar is de ruimte zo openbaar, dat deze niet te reserveren valt. Ik snapte er niks van en heb 's middags dan ook flink geklaagd. Ik moet in mijn les een enquête afnemen dat niets met mijn vak te maken heeft, ik voer toch de opdrachten uit die ik krijg en vervolgens ben ik de dupe ervan. Want ondanks dat het slechts 10 minuten in beslag zou nemen, de rest van de les zijn de leerlingen nauwelijks nog aan het werk te krijgen...

Vrijdag waaide ik zowat mijn bed uit. De wind heeft me 's nachts een paar keer wakker gemaakt, terwijl ik juist enorm vast slaap. Ik zag het al niet zitten om te fietsen naar mijn werk (want ik fiets langs sloten en ik weet niet hoe goed ik kan zwemmen met een dikke winterjas aan en een tas op mijn rug). Gelukkig was mijn vriend zo lief om me met de auto te brengen. De rest van de dag is het blijven regenen. De leerlingen merkten er niets van en werkten rustig aan de opgaven. De leerlingen die wel met elkaar zaten te kletsen, heb ik niet geprobeerd aan het werk te krijgen. Ik had geen zin in discussies en gedoe. Het is tenslotte de laatste lesdag voor de vakantie!

Volgende week staan er alleen activiteiten gepland. Geen lessen meer, alleen nog bezoekjes aan verschillende kerken en musea en helpen met knutselen voor een toneelvoorstelling. Dat overleef ik wel.

Liefs!

Werkvorm: bonuspunten verdienen

Afgelopen dinsdag heb ik het werkblad over de cirkeldiagram weer eens uit de spreekwoordelijk kast geplukt. Het was de eerste keer dat ik met mijn mentorklas in groepjes heb gewerkt (en ook überhaupt de eerste keer dat ik dit schooljaar in groepjes heb gewerkt!), dus het was even spannend. De eerste twee minuten van de les heb ik de leerlingen dan ook even laten wennen aan het idee. Maar daarna verliep het perfecter dan perfect.

Het zal ook wel hebben geholpen dat ik beloofde dat het groepje dat het beste zou samenwerken én goed werk zou afleveren, een half punt extra zou krijgen bovenop het komende proefwerkcijfer. Drie van de vijf groepjes hebben dan ook écht goed samengewerkt. De andere twee verliepen wat moeizamer, maar zelfs in die groepjes werd er gewerkt én werden de opdrachten keurig ingeleverd.

Ik had het werkblad aangepast t.o.v. het vorige jaar. Ik geef nu les aan een 2vwo-klas, vorig jaar was dit in 2havo. Ik heb er tips tussenuit gelaten en ik ben niet begonnen met theorie. Ik heb er verwijzingen naar het theorieboek in gestopt, zodat ze zelf konden puzzelen hoe je een histogram en een cirkeldiagram moet tekenen. En dat lukte bij alle groepjes heel goed.

Ik hoorde een leerling tegen haar klasgenoten zeggen "dat dit echt een leuke les is". Ze dacht dat ik buiten gehoorafstand stond, maar stiekem stond ik met een big smile te genieten van haar compliment. Hoewel ze een van de weinige leerlingen was die dit hardop zei, weet ik wel dat de rest van de klas dit ook een leuke opdracht vond. Samenwerken in groepjes, werken aan een werkblad i.p.v. de huiswerkopdrachten uit het boek, smarties eten en bonuspunten verdienen. Wat is er nu leuker dan dat?

Ik ga kijken of ik elk hoofdstuk zo'n opdracht kan maken met een werkblad waarbij ze bonuspunten kunnen verdienen. En misschien is het ook leuk om één dag per week in groepjes te werken. Dan niet aan een leuke opdracht, maar gewoon het huiswerk. Volgens mij vinden ze het al heel leuk om in groepjes te zitten. Ik denk dat ik dit als voornemen voor 2015 maak: één dag per week in groepjes werken.

Liefs!

Meer werken?

'Zou je meer willen werken volgend jaar?' werd me gevraagd door een collega. Ik antwoordde dat ik dat wel zou willen, maar ik vraag me toch af hoe ik dat voor elkaar ga krijgen.

Ik heb nu al regelmatig het idee dat ik fulltime werk. Het gebeurt vaak dat ik vijf dagen per week werk. Ik heb dagen dat ik geen pauze heb. Dan kom ik om half acht aan op mijn werk en wanneer ik dan in de middag naar huis fiets, dan zit mijn lunch nog onaangeraakt in mijn tas. Deze week werk ik weer twee avonden, de tafeltjesavonden. Eén daarvan is gepland op mijn vrije dag. En hoewel dat maar voor twee uurtjes is, ben ik er toch de hele dag mee bezig. 

Ik weet nog niet zo goed hoe veel uren ik volgend jaar les wil geven. Ik zit nu op vijftien lesuren en dat vind ik mooi zat. Maar misschien komt dat ook wel door de donkere periode waar we nu in zitten. In vertrek in het donker naar mijn werk en soms kom ik zelfs in het donker thuis. Ik ben al geen avondmens, dus dat het nu om half vijf 's middags al avond lijkt, geeft me ook geen extra energie...

Waarschijnlijk wordt het me pas rond april gevraagd hoeveel uren ik volgend jaar les wil geven. In april zitten we al in de zomertijd, dus wie weet dat ik dan weer fluitend mijn dagen tegemoet ga. En misschien zeg ik dan wel ineens dat ik twintig lesuren wil geven. Wie weet...

Liefs!

Dagboek: Sinterklaas (#13)

Het aftellen tot de kerstvakantie is begonnen. 's Morgens kom ik nauwelijks mijn bed uit en ook overdag lig ik het liefst onder de deken. Brrr! Toch heb ik wel een leuke week gehad. Lees maar mee!

Op maandag was ik druk met de voorbereidingen voor het Sinterklaasfeest met mijn mentorklas. 's Morgens sleepte ik alles met me mee: plastic bekertjes, pakken chocomel, kruidnoten, gevuld speculaas en allemaal ander lekkers wat bij Sinterklaas hoort. Ik had mijn mentorleerlingen gevraagd om allemaal vijftig cent mee te brengen, maar daar redde ik de boodschappen niet mee. Vijfentwintig euro was ik kwijt. Daar gaat mijn salaris!

Dinsdag was dan eindelijk de dag waarop we Sinterklaas gingen vieren. Ik had er enorm veel zin in, maar ik was ook wel een beetje zenuwachtig. Hoe gaat het uitpakken? Zullen ze luisteren of wordt het één grote chaos? Heeft iedereen zijn cadeautje wel mee? Vooral voor dat laatste was ik erg bang. Dat leek me zo sneu... Gelukkig had iedereen er aan gedacht om een cadeau te kopen én mee te nemen. Sommigen heel mooi ingepakt, anderen alleen omwikkeld met een multoblaadje. Sommigen met een heel leuk gedicht en een ontzettend mooie surprise, anderen alleen een chocoladeletter ingepakt in Sinterklaaspapier. Maar dat mocht allemaal de pret niet drukken. De leerlingen hebben het naar hun zin gehad en ik minstens net zo!

Woensdag was mijn vrije dag, maar ik zou niet meer precies weten wat ik heb gedaan. Ja, ik ben naar de Gamma en Action gegaan om inkopen voor het huis te doen. En ik heb een toets nagekeken. Maar daar bleef het wel een beetje bij. 's Avonds verfde ik nog wat in huis en hielp ik mijn vader met behangen. Om half negen lag ik in bed en genoot ik van de film 'The Holiday'. Ik kreeg direct zin in de kerstvakantie!

Donderdag zou een enorm drukke dag worden, zonder pauzes en zonder tussenuren. Gelukkig bleek het in de praktijk toch mee te vallen. In de grote pauze had ik een afspraak met een mentorleerling, maar hij was ziek. Ontzettend vervelend voor hem, maar ik vond het eigenlijk best fijn... 's Middags had ik een vergadering met andere mentoren. Eén van hen had al in het postvakje zijn rooster voor de tafeltjesavond gevonden. Ruim dertig gesprekken! Ik schrok er van en was bang dat ik minstens zo'n lijst zou krijgen. Het is tenslotte mijn eerste jaar als mentor. Gelukkig stonden er bij mij maar acht op het lijstje.

Vrijdag stond uiteraard in het teken van Sinterklaas. Alle tafels en stoelen stonden schots en scheef (al viel het in mijn lokaal mee, thanks Rommelpiet!), de schoenen van de leerlingen stonden in de aula - gevuld, uiteraard - en de leerlingen waren niet te houden. Zal Sinterklaas nog langs komen in lessen? Gaat Zwarte Piet nog bonken op de deuren van de lokalen? Het is uiteindelijk een ontzettend leuke dag geworden en 's avonds vierde ik een mini-Sinterklaas met mijn vriend. Patat als avondeten en kruidnootjes als toetje...

Liefs!

Twijfelen aan mijn kwaliteiten

Zodra de tafeltjesavond voor de deur staat, begin ik aan mezelf te twijfelen. Vooral aan mijn kwaliteiten als docent. Heb ik er alles aan gedaan om de leerlingen succeservaringen te laten opdoen? Heb ik de leerlingen kansen geboden om hun cijfer op te halen of in ieder geval om de volgende keer wel een mooi cijfer te halen? Heb ik duidelijk zicht op hoe de leerling in de les werkt en wat er in zijn schrift staat? En eigenlijk is het antwoord op alle vragen: nee.

Maar dan is het al een beetje te laat. Volgende week heb ik acht gesprekken. De leerlingen staan onvoldoende voor mijn vak en dat heeft twee (overlappende) redenen: ze werken niet in de les of ze weten niet hoe ze moeten werken. Dat ze na honderd waarschuwingen nog steeds niet werken, dan ben ik mijn geduld kwijt en probeer ik te negeren. Maar wat zeg ik dan op zo'n tafeltjesavond?

Ik heb net anderhalf uur vergaderd over wat te doen bij onvoldoendes van leerlingen. Het is niet altijd onwil. Af en toe weten ze gewoon echt niet wat ze moeten doen. Wat er van ze verwacht wordt. En ik merk aan mezelf dat ik iets van de leerlingen verwacht wat deze jongeren nog niet beschikken: motivatie, doorzettingsvermogen, discipline en zelfstandigheid. 

Ik moet dit clubje leerlingen, die na honderd onvoldoendes echt wel de motivatie kwijt zijn en zich geen vervelen in de les, bij de hand nemen. Ik moet hun schriften controleren, ik moet ze laten zien dat ze het wel kunnen en vooral: ik moet ze duidelijk vertellen wat ze moeten doen en wat ik van ze verwacht. 

Maar dat vind ik lastig. Het gaat hier om een groepje jongens die ik achter het behang wil plakken. Die zo stronteigenwijs zijn, dat ik ze al niet meer wil helpen. Die me af en toe het blond onder mijn nagels vandaan halen, dat ik niet langer energie in ze wil steken. Maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen. Het is mijn taak, als opvoedende docent, om ze te begeleiden. Ik moet ze steunen, ik moet ze supporten en ik moet ze handvatten bieden.

En hoe moeizaam het ook gaat zijn, het hoort bij mijn baan. Ik krijg ervoor betaald. Dus ik moet er maar eens verandering in brengen.

Liefs!

Sinterklaasgedicht

Het aller- aller- allerleukste aan mijn werk vind ik de gesprekken met de leerlingen. De spontane gesprekken, de leuke dialogen en de grappigste uitspraken. Zoals die van vanmiddag.

Met mijn mentorklas vierde ik Sinterklaas. Iedereen had een lootje getrokken en kocht een cadeautje voor een ander. Een gedicht en surprise mocht, maar het was niet verplicht. Naast hun enorme huiswerk wilde ik ze niet nog meer belasten. 

Ik schreef wel een gedicht voor het meisje dat ik trok. Ik knalde het gedicht er in vijf minuten uit (de accu van mijn laptop was bijna leeg en ik dacht dat ik geen oplader had liggen in mijn nieuwe huis), maar ik was tevreden. Op mijn werk plakte ik er nog een leuk plaatje van een Sinterklaas bij en printte ik het uit. 

Toen het gedicht werd voorgelezen, zag ik veel goedkeurende blikken van de leerlingen. Hier en daar hoorde ik een complimentje.

'Wie heeft dat geschreven?' vroeg iedereen zich af. Toen ze mij zagen glimlachen, wisten ze genoeg.

'Mevrouw, u moet echt dichteres worden,' zei een van de jongens.

Ik lachte. 'Doe ik dat beter dan lesgeven?'

En toen wist hij even niet meer wat hij moest zeggen...

Liefs!

Eenzaam en alleen

Een heel klein moment ben ik bang geweest dat ik me eenzaam zou gaan voelen in mijn nieuwe huis. Eenzaam is dan wel een groot woord, want ik voel me niet snel eenzaam. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn en ik vermaak me prima met een laptop, iPad of een boek. Maar ik was wel een klein beetje bang dat ik mijn familie zelden nog zou zien.

Een half uur geleden bekeek ik mijn dagelijkse filmpjes op YouTube. Echt waar, zet mij achter YouTube en ik kan me uren vermaken. Ineens ging mijn telefoon. 'Papa,' stond er op het scherm.

'Wat is het donker bij jou beneden,' zei hij.

'Sta je voor de deur?'

'Ja, ik dacht: ik ga eens bij mijn dochter langs.'

Waar hij eerst nog op keek tegen de lange autoritten, komt hij nu zo'n drie keer per week langs. Op de koffie, om even te helpen met klussen of gewoon even zomaar. 

Niks eenzaamheid dus!

Liefs!